روند تغییرات نسبت سالخوردگی در ایران از ۱۳۳۵ تاکنون نشان می‌دهد روستا‌ها در سالخوردگی جمعیت پیشتازند.
دیدارنیوز ـ سالخوردگی جمعیت یک فرایند شناخته‌شده به عنوان پیامد «انتقال جمعیت‌شناختی» است که در آن باروری و مرگ و میر از سطوح بالا به سطوح پایین کاهش پیدا می‌کند.
مهمترین عوامل مؤثر بر سالخورده شدن جمعیت کاهش مرگ و میر، خصوصاً مرگ و میر نوزادان و کودکان و کاهش اساسی و مستمر باروری و به تبع آن کاهش رشد جمعیت است که باعث تغییرات اساسی در ساختار سنی جمعیت اکثر جوامع از جمله ایران شده است.
بر اساس یک شاخص جمعیتی معمولاً اگر بیش از ۱۲ درصد کل جمعیت ۶۰ سال و بالاتر یا بیش از ۱۰ درصد کل جمعیت ۶۵ سال و بالاتر باشد، جمعیت سالخورده تلقی می‌شود.
در تعریفی دیگر، سازمان ملل متحد کشور‌ها را به سه نوع ساخت جمعیتی جوان، بزرگسال و سالخورده تقسیم کرده که مشخصه آن‌ها میزان نسبت جمعیت سالمند در این کشورهاست. به این صورت که کشور‌های دارای جمعیت جوان، کشور‌هایی هستند که نسبت سالمندان آن زیر ۴ تا ۶ درصد باشد، کشور‌های دارای جمعیت بزرگسال کشور‌هایی هستند که نسبت سالمندان آن بین ۴ تا ۶ درصد باشد و کشور‌های دارای جمعیت سالخورده کشور‌هایی هستند که نسبت جمعیت سالمندان آن بیش از ۷ درصد یا بیشتر باشد.
روند تغییرات نسبت سالخوردگی در ایران از سال ۱۳۳۵ تا ۱۳۹۵ (آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن کشور) نشان می‌دهد روستا‌ها پیشتاز سالخوردگی جمعیت در ایران هستند. نسبت جمعیت بالای ۶۵ سال به تفکیک شهری و روستایی طبق آخرین سرشماری صورت‌گرفته، از روند صعودی افزایش سالمندان کشور خبر می‌دهد.
مطابق داده‌های سازمان ملل متحد، مشخص می‌شود سهم جمعیّت سالمند بالای ۶۵ سال ایران از کل جمعیت کشور در سال ۱۴۰۹ به بالای ۱۰ درصد می‌رسد. این بدان معناست که جمعیت کشور از سال ۱۴۰۹ وارد سالمندی خواهد شد.