دیدارنیوز ـ رحمان معصومی: اراکی‌ها دیشب و در واپسین دور از مسابقات لیگ دسته اول فوتبال ایران، دقایقی پر از استرس را تجربه کردند. در بازی‌های همزمان تیم آلومینیوم با یک گل از داماش پیش بود و آن سو در تبریز موتور گلزنی مس کرمان تازه از دقیقه ۸۰ روشن شده بود. رسول خطیبی که برای تبدیل شدن به قهرمان در شهر فقط چند دقیقه باید تحمل می‌کرد، بار‌ها و بار‌ها در دقایق پایانی با اضطراب نتیجه بازی مس را می‌پرسید و وقتی سوت پایان بازی زده شد هنوز ۵ دقیقه از بازی تبریز باقی بود. ۵ دقیقه‌ای که به اندازه ۵ سال برای مجموعه آلومینیوم و مردم اراک گذشت، علم و ادب تبریز در مقابل آماج حملات لحظات پایانی مس مقاومت کرد تا هم تبریزی‌ها رسول را سربلند کنند و هم آلومینیوم دومین صعود کننده به لیگ برتر لقب بگیرد. سوت پایان در تبریز با انفجار شادی در اراک همراه شد.
اراک بعد از سال‌ها ناکامی سرانجام صاحب یک نماینده در لیگ برتر شد. شاید کمتر کسی فکر می‌کرد در سالی که آلومینیوم با نتایج نه چندان خوب محمود فکری در نیم فصل اول در میانه‌های جدول قرار داشت، در پایان فصل جشن صعود بگیرد. صعودی دراماتیک و پر از فراز و نشیب!
مردم اراک سال‌های سال حسرت حضور در لیگ برتر و بازی در مقابل تیم‌های بزرگ لیگ برتری را داشتند و دیشب این حسرت بزرگ از بین رفت. پیش از این تعداد بازی‌های این تیم مقابل لیگ برتری‌ها به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسید. دیدار مقابل فولاد و سپاهان در اراک و جام حذفی و چند بازی دوستانه تنها دیدار‌های این تیم با لیگ برتری‌ها بود. مردم اراک سال‌ها انتظار کشیدند، در سرما و گرما تیمشان را حمایت کردند تا سرانجام جشن صعود در لیگ برتر را گرفتند.
شهر، غرق در سرور
تب فوتبال در اراک ساعتی قبل از شروع بازی آغاز شده بود. علاقمندان به فوتبال که می‌دانستند راهی به سکو‌های ورزشگاه نخواهند داشت همه پای تلویزیون نشستند. سکوت بی‌سابقه‌ای در شهر جاری بود و خیابان‌ها خلوت‌تر از همیشه. در ورزشگاه هم دل توی دل عوامل تیم نبود. آلومینیوم یک هیچ داماش را زده بود، اما در تبریز هنوز ماجرا ادامه داشت. ده دقیقه جهنمی در شرایطی گذشت که هر از گاهی یک نفر می‌گفت بازی در تبریز تمام شده. لحظات سخت، اما به پایان رسید و هوادارانی که پشت در‌های بسته ورزشگاه حضور پیدا کرده بودند مثل سیل به زمین ریختند.
در یک آن، جهنم به بهشت تبدیل شد. همه بازیکنان و کادر فنی شریک شادی هواداران شدند. اتوبوس تیم و هواداران نیم ساعتی به پایکوبی پرداختند و قرار بعدی در خیابان‌های شهر گذاشته شد. رسول خطیبی که دیگر نای ایستادن نداشت از بقیه جدا شد. اتوبوس به سختی ورزشگاه را ترک کرد و دقایقی بعد موجی از طرفداران در خیابان‌های خرم و جهان‌پناه به هم پیوستند. کرونا فراموش شد و مردم تا حدود ۲ بامداد جشن گرفتند و شادی کردند.
کاپیتان میثم مجیدی جلوی اتوبوس ایستاده بود و مردم شهرش را به شادمانی دعوت و تهییج می‌کرد. صدای شیپور‌ها قطع نمی‌شد و شب شهر رویایی شده بود...
و حالا لیگ برتر
فوتبال در شهر اراک جایگاه مهمی در ذهن مردم دارد، اما سال‌ها طول کشید تا یک تیم از این شهر به سطح اول فوتبال باشگاهی برسد. آلومینیوم هم ادامه دهنده راه نام‌هایی، چون همیاری، صنایع، شهرداری و پاس اراک بود و نهایتا در پنجمین قالب توانست به لیگ برتر برسد.
آلومینیوم که در نیم فصل اول با هدایت فکری تنها ۲۶ امتیاز گرفته بود، با حضور رسول خطیبی در نیم فصل دوم ۳۷ امتیاز گرفت تا صعود میلیمتری را تجربه کند.
در این فصل آلومینیوم بازیکنان بومی برتر مثل میثم مجیدی، میثم آقایی، عباس یحیی بیگی، امیر نوری، مهدی سجادی و محمد آشتیانی را گرد هم آورد تا پرقدرت‌تر از فصول قبل روانه مسابقات شود، کادر فنی و مدیریت تیم بخصوص محرابی با کنترل حواشی بخصوص حواشی هفته‌های پایانی نقش بسزایی در صعود داشتند.
با این اوصاف این تازه اول ماجراست. برای بقا و موفقیت آلومینیوم در لیگ برتر باید همه شهر پشت تیم باشند. آیا این اتفاق خواهد افتاد؟