هفته هفدهم رقابت‌های لیگ برتر با حواشی و نتایج عجیبی همراه بود. استقلال برد پرسپولیس باخت و حاشیه های بازی فولاد و پرسپولیس که به طور حتم تا ماهها می تواند دو باشگاه را مقابل هم قرار دهد.
دیدارنیوز ـ شقایق آسیایی: در تقویم تولد ژوزه مورینیو و ورودش به ۶۰ سالگی و با هفته پرسرو صدای لیگ برتر ما را به یاد حرکات آقای خاص انداخت. مرد پرتغالی که همیشه با مصاحبه‌های جنجالی و جذاب با رسانه ها، کل کل‌های همیشگی‌اش با آرسن ونگر، و به خاطر عدد سه نشان دادن به هواداران یوونتوس و به خاطر دویدنش در چمن نیوکمپ دقیقا نقطه اوج یک مربی پر سرو صدا را به نمایش می گذارد. مورینیو درست نقطه مقابل مورایس شاگرد مورینیو که حالا در لیگ پر سرو صدای ما آران کنار زمین می ایستد.
آنچه که از بازی‌های لیگ برتر به خصوص در نیم فصل دوم می توانیم ببینیم. بیشتر از تماشای بازی تماشاگر پسند که جای آنها در بسیاری از بازی‌های اتفاقا خالی بود. بازی‌های درگیرانه در خارج زمین است. به هر نیمکت که نگاه می کنی یک بزن بهادر دارد که کنار خط با داور و حریف و زمین و زمان درگیری ایحاد کند. انگار علاوه بر پشتیبانی فنی تیم‌های صاحب نام لیگ یک کادر جنگی هم برای مواقع لازم در کنار خودشان پرورش دادند. به چند مورد از این درگیری های سریالی نگاهی می اندازیم. در پرسپولیس یحیی گل محمدی اگر تیمش جلو باشد همیشه آرام لب خط می ایستد و گاهی هم همانند پپ گواردیولا، روی زمین می نشیند و تیکی تاکای تیمش را نگاه می کند. ولی خدا نکنه که احساس کند که داوری به ضرر او است آن وقت است که همچون بازی دربی سال گذشته و یا بازی با فولاد با افشین پیروانی تیم تشکیل می دهند و حتی کار به یقه کشی و دادن الفاطی مثل بازی لجن فوتبال نیز، می رسد.
در تیم دوم جدول سپاهان اما آرامش حاکم است. مورایس بر خلاف همتای پرتغالی خودش، ساپینتو روی نیمکت استقلال، آرام و متفکر است. برای هر صحنه از بازی و تمرینات برنامه دارد و وقت و انرزی اش را کنار زمین هدر نمی دهد.
در تیم سوم جدول سیرجان هم امیر قلعه نویی پر افتخار ترین مربی لیگ حضور دارد. او در سال‌های قبل خودش به شخصه علاوه بر کچ کردن تیم مسوولیت شلوغ کاری کنار زمین را نیز بر عهده داشت ولی حالا این وظیفه را به کمکش سعید الهویی محول کرده و اگر خدای نکرده گل گهری ها احساس کنند بازی و روند داوری به سود آنها نیست، فضای عجیبی لب خط ایجاد می کنند.
در استقلال اما ساپینتو دکترای شلوغ کاری دارد. اینکار او داتی است و شاید لزوما ربطی به حضور در ایران ندارد . او وقتی از کوره در می رود با چهره برافروخته و مشت‌های گره کرده آنقدر قوی می شود که حتی اطرافیانش هم از او می‌ترسند. او حتی در مسائل فنی هم از کسی حرف شنوی ندارد و می توانیم او را نفوذ ناپذیرترین مربی لیگ بدانیم که هر آن احتمال می رود که از عکس العمل داور و بازیکنانش همچون انداختن آتش در انبار باروت شعله ور شود.
در سایر تیم‌های لیگ اگر چه دیگر اعتراض به داور یک امر عادی شده و کم و بیش همه اینکار را انجام می دهند ولی فولادی ها تاکتیک ویژه ای در حضور در لب خط دارند. هر ۵ دقیقه یک نفر از نیمکت بلند می شود فریادی میزند و می نشیند. از بازیکنانی مثل کعبی و هاشمی نسب که در زمان بازی خودشان هم جزو فوتبالیستهای پر سر و صدا، بودند تا نکونام هم که در راس کادر فنی کت در می آورد و با شامورتی بازی کاری می کند که تمام توجهات به او جلب شود حتی اگر اینکارها به اخراج او بینجامد و باعث شود تا بازی هفته بعد را نیز از دست بدهد.
در آلومینیوم اراک نیز با مهدی رحمتی کم از فولادی ها نیست، رحمتی هم در کنار زمین آنقدر سرو صدا می کند تا داور به او کارت بدهد و مجبور شود بازی را از روی سکوها دنیال کند. دیگر تیم شلوغ کار لیگ هم هوادار است هر چند این تیم در هیچ کورسی در حال حاضر، شرکت ندارد ولی خاطره حرکات عجیب و غریب ساکت الهامی در بازی‌های لیگ و جام حذفی از ذهن ها پاک نمی شود و او را می توان یکی از پر سر و صداترین مربیان داخلی دانست که با همین کارها موفق شد زمانی که سرمربی تراکتور بود در فینال جام حذفی یک قهرمانی را از استقلالی ها بگیرد.