«بیست و دوحه» عنوان برنامه جدیدی است از دیدارنیوز که تا آغاز جام جهانی قطر تداوم خواهد داشت و هر هفته با یک سوژه جذاب، به موضوع فوتبال ایران و جام جهانی خواهد پرداخت. این برنامه تصویری را دنبال کنید.
دیدارنیوز ـ شقایق آسیایی: در جریان جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، تیم ملی ایران با تیم‌های با تیم‌های آنگولا و پرتغال و مکزیک هم گروه بود.
تیم خوب و یکدست ایران که به گمان برخی بهترین نسل تاریخ بود با هدایت برانکو ایوانکویچ امید داشت که از گروهش صعود کند. اما مشکلات مدیریتی میان محمد دادکان با رئیس سازمان تربیت بدنی محمد علی آبادی در سطح بالاتر، به همراه مصدومیت‌ها و اختلافات پشت پرده دو ستاره بزرگ تیم ملی در آن زمان یعنی کاپیتان علی دایی و علی کریمی هم ماجراهایی به وجود آورد که نهایتا به کسب تنها یک امتیاز ایران منجر شد.
در نهایت تمام اتفاقات این جام باعث شد تا علی دایی پس از بازگشت از آلمان از تیم ملی خداحافظی کند و دیگر پیراهن سفید شماره ۱۰ تیم ملی را بر تن نکند. اختلاف این دو نفر سال‌های بعد هم ادامه یافت و کنایه‌هایی بین دو طرف رد و بدل شد. با وجود پا در میانی برخی افراد و در جریان دیدارهای روبروی باشگاهی آن دو هیچ وقت با هم آشتی نکردند. تا اینکه در مراسم تدفین مهرداد میناوند، گریه‌های علی کریمی در آغوش علی دایی پایانی بود بر داستان پرحاشیه این دو فوتبالیست مردمی ایران...
ویدیویی از بازی‌های این دو ستاره را اینجا ببینید
اما در این قسمت از برنامه بیست و دوحه سراغ دو مصاحبه در آرشیو روزنامه نگاه ورزشی رفتیم که در آخرين اردوی تیم ملی از علی دایی و کریمی ثبت شده و نظرات جالب این دو بازیکن را در دل خود دارد، حرف‌هایی که همین حالا هم معنی و مفهوم خاصی دارند. کندوکاوی در ذهن دو بازیکنی که شاید حالا حالاها نظیر آنها در عرصه ملی، تکرار نشود.
قسمت‌هایی از مصاحبه با این دو بازیکن را می‌خوانید:
همه می گویند علی کریمی امید اول تیم ملی در جام جهانی است. بدون شک او یکی از ستاره های فراموش نشدنی فوتبال ایران است. چند روز قبل از سفر تیم ملی به آلمان با او در هتل المپیک محل اردوی تیم ملی گفتگو کردیم. برخورد علی کریمی با مردم دیدنی بود. پیش از آنها سلام می کرد. جلوی پایشان نیم خیز می شد و با کوچکترین لبخندی دستش را به نشانه ادب به سینه اش می زد. در تمام طول گفتگو هم تلاش می کرد تا بگوید دوست دارد با فوتبالش، شادی را به مردم هدیه دهد.
برانکو و اکثر ملی پوشان معتقدند که ایران می تواند از گروه خودش صعود کند، نظر شما در این مورد چیست؟
هر کسی عقیده خودش را دارد. به نظر من که ما کار ساده ای نداریم. وقتی ۳۲ کشور به جام جهانی صعود می کنند یعنی جزو بهترین تیم‌های قاره خودشان هستند. پس در جام جهانی تیم ضعیف وجود ندارد. تیم‌های حاضر در جام جهانی برای حضور در این رقابت‌ها برنامه داشتند. ما کار سختی در پیش داریم، سخت هست ولی غیرممکن نیست.
پرتغال تکنیکی کار می کند. سبک بازی‌اش هم به بازیکنانش برمی‌گردد که اکثر در لیگهای معتبر اروپایی توپ می زنند. مکزیک تیم قدرتی و سرعتی و خوبی است. از آنگولا شناختی ندارم. اما تیم‌های آفریقایی معمولا قدرتی هستند.
کاریکاتوری از شما کشیده‌اند که در مورد دریبل های بی‌پایان شماست.
من خودم کاریکاتور را ندیدم ولی آن زمان هم که ایران بودم همه به من می گفتند: چرا بقیه را دریبل می کنی؟ البته این نظر لطف مردم هست. الان هم که آمدم آلمان می پرسند: چرا دیگه دریبل نمی زنی؟ اگر به بازی من دقت کنید من اگر موقعیت پاس دادن باشم، دریبل نمی زنم. در کل دریبل زدن انرژی زیادی از بازیکن می گیرد. شما در ۹۰ دقیقه شاید ۲۰ دقیقه بازی مفید داشته باشی. اگر در این مدت بتوانی علاوه بر پاس دادن دریبل هم بزنی بازدهی ات بالا می رود. البته هیچ اجباری نیست که دریبل بزنم ولی بعضی وقت‌ها که گیر می کنم، دریبل می زنم! به هر حال اینطوری دیگه...
در چند ماه اخیر آنقدر فشار روی برانکو زیاد بود که وقتی او آخرین لیستش را اعلام کرد گفت: با این شرایط نمی توانم کار کنم.
همه جای دنیا این فشارها هست ولی خب در ایران بیشتر است. یک عده دوست دارند بازیکن‌هایی که با آنها هستند و خودشان دوست دارند به تیم ملی دعوت شوند، به همین خاطر به برانکو فشار می آورند. اما انجام چنین کارهایی در این برهه زمانی اصلا کار درستی نیست. من به عقیده همکاران شما احترام می گذارم ولی نباید کسی را خراب کنیم تا بازیکن خودمان را بخواهیم به لیست اضافه کنیم.
با توجه به مصدومیت‌های و مشکلات تیم‌ملی فکر می کنید ایران بتواند از گروه خودش در جام جهانی صعود کند؟
من می گویم تیم ملی مشکلاتی دارد و من امیدوارم که ما همه نیروهایمان را برای بازی‌های جام جهانی سالم در اختیار داشته باشیم. چیزی که من می دانم این است که ما نه جلوی پرتغال بازنده هستیم و نه مکزیک. یعنی تیم ملی از گروه خودش صعود می‌کند.
البته به عنوان کاپیتان تیم ملی گفتن همین صحبت‌ها از شما انتظار می‌رفت، ولی آیا این حرف‌ها را فقط برای روحیه دادن به بازیکن‌ها می‌زنید؟
اصلا قصد روحیه دادن به کسی را ندارم. به عقیده من مکزیک و پرتغال چیز خارق‌العاده ای ندارند که ما بخواهیم در موردشان صحبت کنیم. بچه ها ما می توانند با تلاش به دور بعد راه پیدا کنند.
آنگولا هم تیم خوبی هست دولت آنها فقط ۱۲ میلیون دلار تصویب کرده برای حمایت از تیم ملی آنگولا. حالا ببینید در مملکت ما وضعیت چگونه است؟ آیا سازمان تربیت بدنی حاضر هست چنین کمکی را به تیم ملی بکند. باید خیلی مسائل را در نظر داشته باشی. به هر حال آنگولا هم تیم خطرناک و قوی هست. اما به آنها امتیاز نمی دهیم. یعنی اگر برزیل هم جلوی ما بود ما می رفتیم بازی می کردیم و بازنده نبودیم.
به نظر شما تیم ما از جام جهانی ۹۸ تا کنون چقدر تفاوت کرده؟
تیم ملی الان با آن زمان خیلی متفاوت است. آن زمان بازیکنان خوبی داشتیم هنوز هم داریم ولی شرایط الان با گذشته خیلی تفاوت دارد. اصلا نمی خواهم کسی را با دیگری قیاس کنم. الان هدف تیم ملی ما چیز دیگری هست هدف اصلی ایران، صعود به مرحله بعد است.
علی دایی در بین ورزشکاران به عنوان یک آدم موفق و تحصیلکرده شناخته می شود، اگر روزی فوتبال را کنار بگذارید دنبال کار مربیگری می روید؟
بعد از جام جهانی قصد خداحافظی از فوتبال را ندارم. ولی به هر حال این روز که شما ازش حرف می زنید شاید همین فردا باشد هیچ چیز معلوم نیست. خودم دوست دارم بعد از فوتبال مربیگری کنم، این قدرت را در خودم می بینم. من عاشق مربیگری هستم.