در سیاست ماکیاولی هدف، وسیله را توجیه می‌کند امری که با آموزه‌های دین اسلام در تعارض است؛ اما در این میان جماعتی از سیاسیون با وجود آنکه دم از اسلام و دیانت می‌زنند که انتظاری نیز جز آن نیست؛ در مقام عمل به‌جای تمسک به دستورات دینی از مشی ماکیاولی پیروی می‌کنند.
دیدارنیوز ـ مسلم تهوری: عزت‌الله ضرغامی در واکنش به انتقاد‌ها از دیدارش با فردی معلوم‌الحال نوشته بود: «... تواضع و روی خوش او برجسته بود. خصلتی که در برهوت سیاسیون کیمیاست»!
حمید رسایی هم در دفاع از حمایت اصولگرایان از آن فرد گفت: «این تقدیر از کسانی صورت گرفت که در فضای مجازی فعال هستند و به خاطر اعتقاد دینی و انقلابی‌شان مورد هجمه قرار گرفته‌اند.»
علی‌اکبر رائفی‌پور هم که ظاهرا عادت دارد اشخاص و جریان‌ها را یا سیاهِ سیاه ببیند و یا سفیدِ سفید در نامه‌ای عجیب نوشته بود: «... به خاطر این روز‌ها به حالت غبطه می‌خورم، نه فقط از این جهت که مظلوم واقع شده‌ای! بلکه بیشتر برای اینکه معیار تشخیص حق از باطل گشته‌ای».
به قطع و یقین می‌توان گفت انسان‌هایی که در طول تاریخ معیار تشخیص حق از باطل باشند، کم‌شمارند اما چرا علی‌اکبر رائفی‌پور چنین تعبیری به کار می‌برد؟ آیا امری جز اغراض سیاسی در میان بوده است؟
برگردیم به ابتدای بحث‌مان، این تعریف و تمجید‌ها از فردی است به نام امیرحسین مقصودلو یا به‌عبارت دیگر امیر تتلو. وی که در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۹۶ از ابراهیم رئیسی حمایت کرد در این یک سال و نیم به شدت از سوی اصولگرایان مورد حمایت قرار گرفت.
امیرحسین مقصودلو به‌عنوان یک خواننده زیرزمینی اصلا شخصیت خوشنامی نبوده و نیست؛ صرفا به علت اینکه در فضا‌های مجازی فعال بود و جماعتی را گرد خود جمع کرده بود، مورد توجه ابراهیم رئیسی و طیف راست قرار گرفت تا شاید از این نمد کلاهی برای خود مهیا کنند و بتوانند آرای طرفداران او را به سبد خود بریزند.
وی که مدعی شده بود توبه کرده و در صفحه‌اش از حجاب اجباری حمایت می‌کرد و نیمه‌های شب افراد را به نماز شب دعوت می‌کرد، به خاطر انتشار فیلمی که ۴ سال پیش در زنجان اتفاق افتاده بود و در یک حرکت نمادین، اقدام به آتش زدن خیمه‌ها کرده بودند و در اثر یک بی‌احتیاطی و به‌صورت کاملا غیرعمد، متأسفانه چند کبوتر در آتش سوختند، اینک تتلو پستی در صفحه اینستاگرامش گذاشته و بدین علت، وقیحانه‌ترین و مشمئزکننده‌ترین الفاظ را نسبت به سیدالشهدا و یاران حضرت و به‌طور کل به اسلام به کار برده، کلماتی که انسان از بیانش شرم دارد.
حکم امیرحسین مقصودلو به خاطر این سخنان وقیحانه و اهانت شرم‌آور، مطابق اسلام و قانون مجازات اسلامی اعدام است. در ماده ۲۶۲ قانون مجازات اسلامی آمده است: «هر کس پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم و یا هریک از انبیاء عظام الهی را دشنام دهد یا قذف کند، ساب‌النبی است و به اعدام محکوم می‌شود». در تبصره ذیل این ماده نیز آمده است:
«قذف هر یک از ائمه معصومین علیهم‌السلام و یا حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها یا دشنام به ایشان در حکم سب نبی است».
البته در طول تاریخ به کرات افرادی بوده و هستند که نسبت به مقدسات توهین روا داشته‌اند کما اینکه افراد پلشتی نیز دست‌شان به خون حضرات معصومین آلوده شده است و امیرحسین مقصودلو نیز یکی است همانند آن‌ها و این اتفاق از این حیث هر چند دردناک است، اما امر جدید و عجیبی نیست.
آنچه جای تأمل و تأسف دارد این است که عده‌ای که دم از دیانت می‌زنند، برای رسیدن به هدف هر چیزی را نباید وسیله کنند که اگر چنین کنند نتیجه همین گندی می‌شود که امروز با هیچ شیوه‌ای نمی‌توان جمع‌اش کرد.
اینکه در بحبوحه انتخابات افراد دست به اقداماتی می‌زنند که قابل توجیه نیست امری است که سابقه دارد، اما در این میان بعضی اقدامات اظهر من‌الشمس است که اقدامی سخت اشتباه و نابجا است. حضور رئیسی در کنار این فرد معلوم‌الحال از این دست اقدامات بود که اعتراض بسیاری را به دنبال داشت. اما اقدام بعدی طیف اصولگرا اشتباهی بزرگتر از اقدام اول‌شان بود. آن‌ها از این فرد به شدت حمایت کردند و تمام قد در برابر اعتراض‌ها که بعضا از سر دلسوزی بود، ایستادند و آنچه ذکر شد نمونه‌ای از تعریف و تمجید‌های بی‌حد و حصر آن‌ها از فردی چون امیر تتلو بود. رائفی‌پور او را معیار تشخیص حق از باطل خواند و ضرغامی وی را انسانی متواضع و خوش‌رو خواند و رسایی نیز او را معتقد و مدافع انقلاب و اسلام دانست؛ و دست آخر روزنامه کیهان در دفاع از این فرد نوشت: «تتلو می‌گوید از کرده‌های گذشته خود تائب و پشیمان است. کسی می‌تواند او و قبیل او را در موضع ابراز ندامت نپذیرد و دست رد به سینه‌شان بزند؟ میزان حال فعلی افراد است و او امروز می‌گوید توبه کرده است، ضمن اینکه نسبت به وطنش در مقابل دشمنان و وطن‌فروشان تعصب دارد. فردا هم اگر او یا بزرگتر از او (مانند برخی انقلابیون بدفرجام چپ) پا کج گذاشتند، نیرو‌های انقلابی معترضشان می‌شوند. منطق توبه و پشیمانی تتلو را مقایسه کنید با ارتجاع برخی افراطیون مدعی اصلاح‌طلبی که از آرمان‌های اسلام و انقلاب رویگردان شدند و با دشمنان اسلام و ایران پالوده خور شدند».
جای تعجب است اگر بخواهیم بپذیریم که امثال رئیسی و ضرغامی و دیگران پی به هدف غائی تتلو نبرده باشند. او خود را به این طیف نزدیک کرد تا سری بین سر‌ها پیدا کند و از این رهگذر بتواند مجوز کنسرت را اخذ کند و هنگامی که دریافت از این خوش‌رقصی‌ها آبی برایش گرم نمی‌شود و باورش نمی‌کنند، به آنسوی مرز‌ها مهاجرت کرد و با توهین به مسئولان و نهایت امر مقدسات دینی، روی پلیدش را آشکار کرد.
آقایان اگر صلاح می‌دانند هر چه سریعتر از او تبری بجویند و اجازه دهند مُر قانون تکلیف فردی مثل او را مشخص سازد و از این پس بیشتر بیندیشند و دست از سیاست ماکیاولی بردارند و بدانند که در سیره مولای متقیان هدف وسیله را به هیچ روی توجیه نمی‌کرد.