در شرایط کنونی، نوع موضع گیری‌ها و رفتار‌های بریتانیا علیه ایران روز به روز شدید‌تر می‌شود، گویا لندن مایل است زمینه درگیری حتی از نوع موقت و پراکنده را در خلیج فارس فراهم سازد، بویژه که آن‌ها بهتر از هر کس می‌دانند ترامپ نه می‌خواهد و نه شرایط ورود به یک درگیری با ایران را دارد، اما بریتانیا مایل است ترامپ را به معرکه جدیدی وارد سازد. ادعای بدون سند و باور نکردنی اخیر لندن مبنی بر مزاحمت سه قایق ایرانی برای یک نفت کش انگلیسی، نمونه جدید این بازی مرموز بریتانیا است.

وقتی اجناس به خاطر کارکرد نادرست نهاد‌های اقتصادی کشور و تصمیمات غلط مانند تعیین دلار ۴۲۰۰ تومانی گران می‌شود و تورم به بالای ۵۰ درصد می‌رسد کدام طبقه اجتماعی بیشتر آسیب می‌بیند؟ قطعا و یقینا صاحبان سرمایه و مکنت اگر هیچ آسیبی نبینند دست کم آسیب کمتری متوجه آنان است. وقتی بالغ بر ۹۰۰ هزار میلیارد تومان یارانه پنهان در کشور به نام نیازمندان، اما به کام ثروتمندان پرداخت می‌شود یعنی نهاد‌های موجود کاملا از حیز انتفاع ساقط شده اند و باید طرح و سازمان جدیدی فراهم کرد.

درست است که شاید افرادی همچون برانکو، ولاسکو و کیروش از بسیاری از ایرانی‌ها ایرانی‌تر بودند و خدماتشان از هموطنان صاحب قدرت و ثروت بیشتر بوده، اما در نهایت باید پذیرفت که یک روز می‌روند. ما نمی‌توانیم تا انتها سرنوشتمان را با این‌ها گره بزنیم. اما می‌توانیم از تجربیاتی که بدست آورده‌ایم درس بگیریم. می‌توانیم چیز‌هایی که به ما یاد داده‌اند را سرلوحه کار‌ها قرار دهیم. امثال برانکو در این سرزمین زیاد می‌آیند و می‌روند. اما چیزی که می‌ماند ما هستیم و خانه‌مان. باید خودمان و خانه‌مان را مهم بدانیم نه آدم‌ها را.

در وضعیت کنونی که امریکا در یک جنگ و خصومت همه جانبه و تهدید‌های مداوم علیه تهران قرار دارد سخن از مذاکره، بیشتر یک فریب مزورانه است. به عبارت دیگر امریکا می‌خواهد در مذاکرات خود به ایران بگوید چرا چنین خصومت و تحریم‌هایی را علیه ایران بکار گرفته است و به طور ضمنی تایید و امضای جمهوری اسلامی ایران را زیر این تحریم‌ها و فشار‌ها بگذارد و بعد برای ادامه مذاکرات به منظور رفع آن‌ها از ایران در حوزه مسائل موشکی و هسته‌ای امتیاز بگیرد و در واقع نتیجه مذاکرات برای ایران برد – باخت به نفع امریکا خواهد بود.

هدف اصلی از تشکیل نظام آموزش شهروندی، آماده‌سازی شهروندان برای ورود به زندگی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی است. یک جامعه پویا به شهروندان فعال متناسب با ویژگی‌های فرهنگی و ارزشی خود نیاز دارد. آموزش شهروندی عملاً به عنوان وسیله‌ای برای پرورش احساس تعلق به جامعه و داشتن هدفی در زندگی مورد استفاده قرار خواهد گرفت.

«بزه» و جرم در هیچ شرایطی جایی برای دفاع باقی نمی‌گذارد و باید با آن برخورد قانونی شود، اما این قبیل مشکلات با کشته شدن قاتل و ایجاد محدودیت در استفاده از شبکه‌های اجتماعی برطرف نمی‌شود. علاوه بر این، هنگامیکه در برخی اوقات، رفتار‌های خشن مورد تشویق و تقدیر برخی نهاد‌های رسمی قرار می‌گیرد، طبیعی است که این خشونت، رفته رفته خود را در جا‌های خارج از انتظار به نمایش خواهد گذاشت.

رژیم اردن که در حوزه اِعمالی کاملا در راستای مطالبات جریان سلطه به رهبری امریکا و رژیم صهیونیستی حرکت می‌کند، در عرصه اِعلامی در نقش یک مدافع فلسطین و قدس شریف قرار می‌گیرد تا دیگران نظام اردن را یک نظام حامی قدس و فلسطین باور داشته باشند تا جائیکه نقش آن در این عرصه حتی از رژیم سعودی حاکم بر عربستان برجسته‌تر است! لذا اردن از این رهگذر می‌کوشد هم اعتراضات داخلی را مدیریت کند، زیرا نگران از جمعیت فلسطینی ساکن در اردن است که بیش از نیمی از جمعیت این جغرافیا را تشکیل می‌دهند و هم اینکه سیاست‌های ضد اسلامی صهیونیسم بین الملل با چالش‌های کمتری مسیر تحقق را بپیماید.

توسعه پایدار و متوازن، زمینه‌های آسیب‌های اجتماعی را از بین می‌برد. آن توسعه‌ای که آسیب‌های اجتماعی را افزایش می‌دهد شبه توسعه دولتی در جوامع ضد توسعه است و باید در همه مبانی توسعه در آن کشور، تجدید نظر کرد و مشق توسعه را دوباره نوشت. وقتی در جامعه‌ای بواسطه توسعه ناپایدار و نامتوازن و فقدان فرهنگ عمومی توسعه خواه و دولت توسعه گر، شهروندان غرق در تبعات و پیامد‌های ناکامی در فرایند توسعه قرار گیرند از سویی امید اجتماعی به حداقل کاهش می‌یابد و از سوی دیگر، متحجران و واپس گرایان بر طبل ضد توسعه یافتگی می‌کوبند و با ابزار پوپولیسم، شوق نیم بند ترویج گفتمان توسعه خواهی را نیز می‌ستانند؛ و این دو فرایند در جایی به هم می‌رسند که آسیب‌های اجتماعی از آستانه متعارف خود خارج شده و چنان شیوع می‌یابد که همه توان اجتماعی برای مقابله با آن‌ها باید صرف شده و رمقی برای پیشرفت باقی نمی‌ماند.

تاکنون هیچ‎کدام از دانشمندان علم لرزه‌شناسی، زمین‎شناسی ساختاری و زمین‌شناسی ریزساختاری قادر نبوده‌اند و نیستند با توجه به عدم شناخت معادله چندمجهولی گفته‌‌شده لحظه گسلش وقوع یک زلزله بزرگ را پیش‌بینی کنند. ما نمی‏‌دانیم چگونه و در چه زمانی در آینده نزدیک زلزله‌ای بزرگ را پیش‏‎بینی کنیم.

نظام آموزشی، والدین را بدون اطلاع، دانش‌آموزان را بدون آموزش و معلمان را بدون مهارت کرده‌است.