اصولا قابل فهم نیست که یک ایرانی به جنگ میلیون‌ها ایرانی بیاید؛ حتی اگر غصه‌ای داشته باشد که مقصرش حتما مردم نیستند. تحریم‌سازی، به همان اندازه که از آمریکا قبیح است، از هر فرد دیگری هم ناپذیرفتنی است. اشاعه رفتار‌هایی مانند این پدر، ممکن است دل اپوزیسیون را خنک کند، اما قطعا هیچ ایرانی درگیر تحریم را به سمت لایک‌دادن ترغیب نمی‌کند.
دیدارنیوز: تحریم، به‌عنوان اقدامی تنبیهی، معمولا آسیبش به مردم می‌رسد. چه تحریم نفتی، چه تحریم غذایی، چه تحریم دارویی، چه تحریم هوایی و... مردمان سرزمین‌مان را از حقوق انسانی محروم می‌کند. تحریم‌ها علاوه بر آنکه به سلامت جسم شهروندان ضرر می‌زند یا سلامتی‌شان را تهدید می‌کند یا سفره‌شان را کوچک می‌سازد، روان آن‌ها را نیز آزار می‌دهد. برآورد این لطمه‌های روحی شاید در کوتاه‌مدت قابل محاسبه نباشد.
اما در میان‌مدت آثار ناگواری دارد که اکنون بخش‌هایی از آن در جامعه ما قابل مشاهده است. از سوی دیگر هرچند ممکن است برخی قدرت‌ها ادعا کنند به دلایل سیاسی و به بهانه‌های نظامی و دیپلماتیک، تحریم‌ها را سامان داده‌اند، اما بی‌تردید دودش بیش و پیش از هرکس به چشم مردم می‌رود.
گزارش اخیر خانم آلنا دوهان صراحتا بر این نکته تأکید داشت که: «تحریم‌ها وضعیت مردم ایران را بدتر کرده و منجر به تورم و فقر فزاینده و کاهش منابع برای رسیدگی به نیاز‌های اولیه افراد کم‌درآمد و اقشار آسیب‌پذیر شده است».
در چنین شرایطی همگان باید تلاش کنند با قطع‌کردن دست کاسبان، تحریم‌ها را رفع کنند. این تلاش‌ها (همان‌گونه که در سال‌های ۱۳۹۴ و ۱۳۹۵ به سرپرستی دکتر ظریف انجام شد و در سال ۱۴۰۰ از سوی دکتر عراقچی ادامه یافت) به کورسوی امیدی تبدیل شد که تا حدی پریشانی جامعه را کم کرد و نور امید را بر دل‌ها تاباند. اینکه چه کسانی و با چه انگیزه‌هایی چوب لای چرخ آن‌ها گذاشتند و اوضاع امروز چگونه است، موضوع فعلی بحث نیست؛ بلکه نکته دیگری مدنظر است که به آن اشاره می‌کنم.
به‌تازگی که خبر انجام یک بازی دوستانه بین ایران و کانادا منتشر شد و می‌رفت تا خرده‌نشاطی بین علاقه‌مندان فوتبال به وجود آورد، پدر یکی از جان‌باختگان هواپیمای اوکراینی سعی زیادی کرد تا با کمک برخی نهاد‌های بین‌المللی این بازی را معلق کند. قطعا داغی که بر دل این پدر نشسته، بسیار سنگین است و دولت برای تسلی خاطر او و همانندان او باید هر کاری که می‌تواند انجام دهد؛ اما اینکه این پدر، قدم در راهی بگذارد که هیچ نفعی به حال مردم عادی ندارد، نوعی نمک‌پاشیدن به زخم آنها‌ست. گرچه ممکن است او تصور کند مثلا دارد حال دولتمردان ایران را می‌گیرد، اما مستقیما پنجه در پنجه مردمی انداخته که خواسته کوچکی مانند تماشای یک مسابقه فوتبال را دارند.
اصولا قابل فهم نیست که یک ایرانی به جنگ میلیون‌ها ایرانی بیاید؛ حتی اگر غصه‌ای داشته باشد که مقصرش حتما مردم نیستند. تحریم‌سازی، به همان اندازه که از آمریکا قبیح است، از هر فرد دیگری هم ناپذیرفتنی است. اشاعه رفتار‌هایی مانند این پدر، ممکن است دل اپوزیسیون را خنک کند، اما قطعا هیچ ایرانی درگیر تحریم را به سمت لایک‌دادن ترغیب نمی‌کند.
محمد مهاجری - شرق
