بدانیم این درد مشترک بشر، به قول شاعر جدا جدا، درمان نمى شود. با هم‌میهن در ایران، و هم‌نوع در جهان، باید متحد شویم تا از بحران به سلامت بگذریم. دل آسمانى دایى حیدر نیز که با کائنات پیوند دیرینه دارد، نوید فردایى بهترمى دهد. مگر مى شود نود سال، خالصانه، بى پیرایه و ساده خدا را پرستش کرد، ولی دل نورانی نشود؟ کرونا می‌رود. باید صبورى و همراهى کنیم. به فکر «فرداى بهتر» باشیم. این فرصت را هم باید غنیمت بشمریم و به پاکی جانمان بپردازیم، آدمی نو شویم و نگاهمان را نو کنیم.
بحران کرونا تاکنون توان بسیاری از پاردایم‌های فعلی در صیانت از بشر را با پرسش جدی مواجه کرده است و هر چه به طول بیانجامد آثار وسیعتری بر نظم فعلی جهان بر جای خواهد گذاشت. اما دلخوش داشتن به تحولات بنیادی و ماندگار مثبت در حوزه‌ی انسانی و اخلاقی زمانی ممکن است که روش‌های شناختی و بنیان‌های معرفتی تغییر کند. سؤال اساسی این است که آیا این تغییرات تا چه اندازه عمیق بوده و آیا زیربنا‌های تمدنی مدرن نیز به چالش کشیده شده و دچار تغییر خواهد شد؟ آیا در پایان این ماراتن و تونل تاریک، مثلا نظام جهانی نیز در حوزه‌ی اقتصادی، سیاسی، حقوقی و فرهنگی در سطح و ساختار و عمق، متحول خواهد شد؟ و در عرصه تکنولوژیک برای مثال جهان مجازی با شتاب فوق العاده‌ای رشد و وسعت پیدا خواهد کرد و هوش مصنوعی تاثیر و پیوستگی عمیق تری بر فضای واقعی خواهد داشت؟ و یا ابعاد معرفت شناختی و نوع جهان بینی حاکم بر تعاملات انسانی نیز تغییر عمده‌ای خواهد کرد؟
مجلس یازدهم چه راهبردی برای جلوگیری از این وضعیت دارد؟ درگیری مدام با دولت و استیضاح؟ مماشات بی اثر با دولت؟ عمل کردن به سود مردم و شروع حل مشکلات؟ نه درگیری با دولت به درد می‌خورد و نه مماشات. بلکه نمایندگان انقلابی لازم است سریعا برنامه خود را برای حل مشکلات فوری و فوتی مردم در دستور کار خود قرار دهند، دست بگذارند روی برگرداندن معوقات بانکی، روی اخذ مالیات از خانه‌های خالی، جلوگبری از فرار مالیاتی که نگرفتنش پدر مردم را درآورده است، اخذ مالیات از درآمد‌های سرشار، حساب کشی از ۹۰۰ هزار میلیارد تومان رانتی که یک گروه خاص در بحران ارزی خوردند، جلوگیری از فساد در بودجه کل کشور که اگر ۱۰ درصد هم باشد می‌شود ۲۰۰ هزار میلیارد تومان، نظارت دقیق بر فروش اموال دولتی که در بودجه ۹۹ دیده شده و نسبت به سال ۹۸، ۱۲ برابر گردیده و بوی چپاول از آن بلند شده است.
روایت رزیدنت بخش اطفال از مواجهه با کرونا در میان کودکان؛
در ابتدای شیوع پدیده کرونا در جهان، بررسی محققان و اخبار منتشره، حکایت از آن داشت که این ویروس با کودکان کاری ندارد و بزرگسالان را از پا در می‌آورد. به مرور این فرضیه تغییر کرد و موارد متعددی از کودکان در سطح جهان با آن درگیر شدند. یادداشتی که در ادامه می‌خوانید توسط یکی از رزیدنت‌های بخش اطفال برای دیدارنیوز ارسال شده که به صلاحدید ارسال کننده متن، از درج نام فرد و بیمارستان خودداری شده است. در این متن به صراحت گفته می‌شود که در ایران نیز مواردی از مرگ کودکان مبتلا به کرونا را شاهد بوده ایم!
در غرب، هیچ چیزی بیش از اندازه نیست و حتی ذخیره اطمینان نیز با توجه به تجربه و سوابق قبلی برآورد می‌شود. وقتی در آمریکا یک متر مکعب صرفه جویی در انبار، سالانه پنج دلار سود دارد، آیا انبار اضافی وجود خواهد داشت؟ وقتی همه چیز حساب شده است، اضافه و اسرافی در کار نخواهد بود. آیا درست است که در پمپ بنزین کنار استادیوم آزادی، به تعداد نیاز روز‌های مسابقه پمپ تعبیه شود؟
کرونا به بشر این فرصت را داده است که در نبود متولیان دین و تعطیلى مراکز دینى، بى واسطه و آنگونه که خالق هستى خواسته، با او رابطه‌ای بى واسطه برقرارکند. «ادعونى استجب لکم» (بخوانیدم تاپاسختان دهم). با این نگاه، دراین روزهاى سخت، خوب است با صاحب اختیار خویش خلوت کنیم، شاید مسیر بهترى پیش پایمان گذاشته شود.
نظام تصمیم‌گیری ما هر چقدر که از شوک روز‌های اول خارج شد، بهره‌ی بیشتری از عقلانیت و خرد جمعی برده و درصد تصمیمات نادرست، خلق‌الساعه و پراکنده‌کاری آن به مرور کاهش یافت. همچنین شاهد همراهی و همبستگی بیشتر مردمی هستیم و نتیجه‌اش، توفیق نسبی در مدیریت روز‌های اخیر است. باید این فرصت را قدر دانست و اجازه داد تا بهره‌مندی از عقلانیت، گسترش یابد. مبادا در چنبره‌ی انتقادات فله‌ای بیفتیم که در هر حالتی فقط انتقاد کردن اولویت ما باشد. در شرایط مدیریتی ما، «تشویق» کار‌های درست حاکمیت، بیشتر از انتقادات فله‌ای اثربخش است.
به نظر می‌رسد در آینده، چهار پرسش مهم در پیش روی عملکرد هر یک از ما در این برهه‌ی تاریخی خواهد بود: چه گفته ایم؟ چه کرده ایم؟ چه نتیجه‌ای گرفته ایم؟ و همه این سه پرسش در قالب یک پرسش مهمتر معنی خواهد یافت و آن اصل مهم این است: در این فرآیند، کرامت انسانی و عقلانیت اخلاقی چه منزلتی داشته است؟ حاصل جمع آن سه پرسش عیار‌ها را تعریف خواهد کرد و البته آن سه پرسش خود در برابر یک پرسش بزرگتر سنجیده خواهد شد؛ در آنچه گفته ایم و به انجام رسانده ایم، تا چه اندازه اخلاق و کرامت انسانی را بر سیاست و اقتصاد و منافع و عافیت ترجیح داده ایم؟ آن‌ها که نمره نازلی گرفته باشند باید خود را برای چالش‌های سختی روبرو کنند و آنان که نمره مطلوبی بگیرند در نزد وجدان خود و جامعه سرفراز خواهند بود و به سهم و توان خود نقشی موثرتر در عصر فکری پساکرونا و نظم منطقه‌ای و جهانی پسا کرونا ایفا خواهند کرد. نوع نگاه به پدیده‌هایی نظیر کرونا در عملکرد‌ها بسیار تعیین کننده است. از هم اکنون به پاسخ این پرسش‌ها و آن پرسش بزرگتر بیاندیشیم و تا تناقضات گریبانگیر نشده و تا فرصت هست، خود و رویکردهایمان را تصحیح کنیم و آینده را درست بنا نهیم.
وقتی تصور می‌کنم زمانی را که قرار بوده ما را با "تربیت" بزرگ کنند؛ اما این شدیم؟! به حال نسل امروز که ما اصلاً قصد نداریم "تربیت" شان کنیم؛ تاسف می‌خورم. اشتباه نکنید، مطمئن باشید تاسف می‌خورم و ساعت‌ها در موردش حرف می‌زنم، اما هرگز تعجب نمی‌کنم؟! اینکه چرا مشکلات امروز ما با مشکلات مردم ۱۰۰ سال پیش تفاوتی ندارد، خود درد دیگری است که تاسف بار است؛ اما باز هم کسی تعجب نمی‌کند، کسی آنرا به عنوان یک مشکل نمی‌بیند، تا از آن مساله ساخته؛ به حل اش مبادرت ورزد. عدم فهم موقعیت خطیری که اجتماعِ ما را تهدید می‌کند و عدم درک درست نسبت به سرنوشت محتوم و قطعی‌ای که در پس استمرار این رفتار همگانی در انتظار ماست، خیلی تاسف بار است. به راستی عقب افتادگی شاخ و دم دارد؟
کرونا را به دانشگاه تبدیل کنید! چند صباحی در خانه بنشینید، ولی جانتان را تکامل دهید. صبح نزدیک است، صبورى کنیم، این تهدید را به فرصت خودسازى فکرى و بازسازى أفکار تبدیل کنیم. شما صاحب کوزهٔ آب هستید، بریزید و بنوشید. از فرهنگى غنى، تمدنى کهن، سرزمینى پرنعمت، مردمى با فرهنگ و دلسوز دارید. بخوانید تاریختان را. بیاموزید فرهنگتان را. اینک امیدوارم بتوانیم تهدید کرونا را به فرصت تبدیل کنیم و اکنون که جامعه پزشکی از ما خواسته که درخانه بمانیم تا جان خود و دیگران را نجات دهیم،
