دیدارنیوز _ سجاد شجاعی: پرسپولیس شاید همیشه تاکتیکی‌ترین تیم ایران نبوده، اما قطعا و با اختلاف زیاد رتبه اول برد‌های حماسی و بازی‌های دراماتیک تاریخ فوتبال ایران را دارد. شکست ۶-۰ استقلال، برد خاطره انگیز ۵-۰ مقابل آلیمای قزاقستان، قهرمانی دوره اول لیگ برتر با شکست ناباورانه استقلال در انزلی، قهرمانی ثانیه‌های پایانی با گل سپر حیدری و کامبک استثنایی با ده بازیکن در ده دقیقه مقابل رقیب سنتی بازی‌هایی بودند که هیچوقت از ذهن فوتبال دوستان پاک نمی‌شود.
اما این بار نه یک بازی بلکه یک فصل حماسی برای پرسپولیس در حال رقم خوردن است. سال ۱۳۹۷ برجام سه ساله شده و مردم به پشتوانه این سند چشم انتظار روز‌های بهتر هستند. اما همه چیز آنقدر که انتظار می‌رفت خوب پیش نمی‌رود. برجام دچار مخاطره جدی شده. حالا تلگرام هم چند ماهی است که اسیر فیلترینگ شده و بالا رفتن قیمت ارز صحبت جاری مردم کوچه و بازار است. انگار همه چیز در حال عقب گرد است و یاس جای امید را گرفته.
سوءمدیریت نه تنها آقای گل دو فصل اخیر لیگ برتر بلکه دو پنجره نقل و انتقالاتی را هم از ما گرفت تا هواداران پرسپولیس هم تا حد زیادی امید به تداوم موفقیت‌ها را از دست دهند. در روز‌هایی که آزمون تعصب و وفاداری بود سه بازیکن تاثیرگذار از تیم جدا شدند شاید در این شرایط خوش‌بین‌ترین پرسپولیسی هم تیم برانکو را فینالیست آسیا نمی‌دید، اما این تیم آمده بود برای انجام مأموریت غیرممکن.
تیم سال ۹۷ شبیه‌ترین به فیلم فارسی‌های پیش از انقلاب بود. انگار قرار بود قهرمان فیلم یک تنه و با دست خالی تمام گردن‌کلفت‌ها را ناکار کند. داستان از یک روز ۱۰۰ هزار نفری در آزادی شروع میشود. از مرحله گروهی بالا آمدیم و الجزیره حریف یک هشتم نهایی است. شوت زیبای احمد و گل حساس سیدجلال در دقیقه ۸۸ حکم به صعود ما داد. کاپیتان نه فقط گل صعود از مرحله قبل بلکه گل امید بخش مرحله یک چهارم نهایی را هم میزند تا زمینه ساز یک کامبک حماسی دیگر باشد.
به الدحیل قطر می‌رسیم. تیم بزرگ قطری با پشتوانه میلیون‌ها دلار و نظم و برنامه ریزی و مدیریت. قطری‌ها در حاشیه خلیج فارس حالا وسط مناقشات منطقه‌ای برای خودشان سوئیسی شده‌اند. به موازات بالا گرفتن فشارها بر ایران قطر حالا در صف خوشبختی ایستاده و جاه طلبیش سر به آسمان گذاشته.
بازی رفت را یک بر صفر باخته‌ایم. بازی برگشت، اما در تهران است. نیمه اول را یک بر صفر عقب می‌افتیم. سید جلال گل اول را دقیقه ۵۶ میزند. حالا معجزه نزدیک میشود. گل دوم کار مشترک علیپور و بشار و دفاع الدحیل است. هوای آزادی فشرده است و بیشتر بوی معجزه می‌دهد.
فشار استادیوم، حملات پرتعداد و گل به خودی دفاع دحیل ما را در یک قدمی بازگشت رویایی قرار داد. توپ جمع کن پشت دروازه دوان دوان توپ را به بیرانوند میرساند و بیرو با شوتی بلند منشا را در موقعیت گل قرار می‌دهد؛ حالا لحظه انفجار ورزشگاه است «اشکهام بند نمیاد، استادیوم رو هواست، خدایا دارم خواب میبینم». رستگاری در دقیقه ۷۷ رقم خورد و حالا بازهم در نیمه نهایی هستیم. بلند پروازی پسران برانکو همه را امیدوار به طلسم شکنی کرده و با همین امید پا به میدان دوحه گذاشتیم تا این بار دیگر تیم قطری را کنار بزنیم.
رویارویی با السد قرار بود پایان حسرت‌های نیمه نهایی و پرواز به سمت آرزو‌ها باشد، جایی که فرار علیپور در دوحه مشت آخر قهرمان فیلم فارسی ما بود و دست بیرانوند در تهران دست خدا.
دقیقه ۹۴ و ۴ ثانیه سوت پایان به صدا درمی‌آید. عادل فردوسی‌پور اعلام می‌کند که «تمام، پرسپولیس در فینال آسیا است و حالا یک قدم دیگر تا قهرمانی آسیا فاصله دارد». حسرت حضور در فینال به پایان رسید، اما برای پایان حسرت قهرمانی یک قدم محکم نیاز داشتیم و شاید یک بغل پای آرام در نزدیکی شش قدم کاشیما اما... سکانس پایانی قرار نبود شبیه فیلم فارسی شود.
باخت ۲ بر صفر در ژاپن را نمی‌توانیم در آزادی جبران کنیم. ورزشگاه آزادی مملو از جمعیت است، مملو از اشک‌ها و حسرت‌ها. حسرت تلخ است. به تلخی صورت در هم رفته برانکو. اندوه بی‌پایان است درست به اندازه بغض گره خورده در هنگام تشویق تیم بازنده. حسرت تلخ است. تیم ژاپنی در مقابل چشمان پر حسرت ما جشن قهرمانی گرفت، اما خاطرات آن تیم حماسی سال‌های سال در دل هواداران زنده می‌ماند.
شاید این تیم نماد خواستن و دویدن، اما نرسیدن و جا ماندن در لحظه آخر باشد. قاب آخرین فینال، تصویر دراماتیک و خاطره‌انگیز تیمی است که تعداد بازیکنانش از تعداد مدال‌هایی که ای‌اف‌سی برای تیم نایب‌قهرمان تهیه دیده بود کمتر است و بازیکنی که با عصای زیر بغل برای گرفتن مدال روی سکو می‌رود.
