دیدارنیوز ـ سجاد شجاعی: بعد از یک دهه کابوس‌وار، با مرد کروات به ساحل آرامش رسیدیم. (در میانه دهه ۹۰) حدفاصل این کابوس تا آرامش، پایان نوجوانی و آغاز جوانی من و تحولات وسیع و سریعی بود که شاید نه یک دهه بلکه به اندازه چند دهه رنگ و روی جامعه را دستخوش تغییر کرد. اینترنت همه چیز را تحت شعاع خود قرار داده، سبک زندگی مردم دیگر کمتر شباهتی به دهه شصت و هفتاد دارد، ظاهرساختمان‌ها و خیابان‌ها عوض شده است.
فوتبال هم از این تغییرات در امان نبود؛ نسل طلایی ۹۸ بازنشسته شده‌اند، کوچه‌ها و خیابان‌های پر از ماشین، دیگر جایی برای گل‌کوچک بازی کردن ندارد، قرارداد‌های سفید امضا اکنون میلیاردی بسته می‌شود و فوتبال نیمه‌حرفه‌ای ایران به دلیل دخالت دولتمردان در دوره‌ای با تعلیق مواجه می‌شود. فوتبال هم مثل سایر زوایای زندگی ایرانی‌ها از معجزات مدیریت دولتی بهره‌مند است. دهه ۹۰ دهه تحریم و تعلیق و رکود و انتظار است. انتظاری که برای هواداران پرسپولیس بیش از یک دهه طول کشیده.
فوتبال، اما هنوز جذاب است. هنوز جوانانی هستند که برای دیدن بازی تیم محبوبشان مقابل رقیب سنتی از صد‌ها کیلومتر دورتر به تهران می‌آیند. هنوز این فوتبال است که می‌تواند مردم را حتی اگر غرق مشکلات معیشتی باشند برای ساعت‌ها به خیابان بکشاند تا برای برد تیم ملی کشورشان تا نیمه‌های شب به شادی بپردازند.. پرسپولیس که از اوایل دهه هشتاد تبدیل به گوشت قربانی در فوتبال ایران شده و انواع و اقسام مدیران نالایق و مربیان بی‌رزومه را در راس امور اجرایی و فنی خود دیده و ضعیف‌ترین نتایج تاریخش را تجربه کرده است، بالاخره با انتخاب برانکو ایوانکوویچ که سابقه درخشانی روی نیمکت تیم ملی داشت توانست دوباره روی ریل موفقیت قرار گیرد.
سال اول حضور برانکو در پرسپولیس پر فراز ونشیب است. از مرگ شوک‌آور کاپیتان نوروزی تا برد شیرین چهار دو در دربی و قهرمان نشدن با تفاضل گل کمتر در هفته پایانی که فصل دراماتیک، اما خاطره انگیزی را برایمان رقم زد. پرسپولیس با برانکو به تدریج اوج می‌گیرد همچنان که ایران با برجام به تدریج و با فراز و نشیب از محاصره بیرون می‌آید. ما به‌عنوان نایب قهرمان سهمیه حضور در آسیا را کسب کردیم و حالا وقت آن رسیده تا کار ناتمام آسیایی را تمام کنیم.
پرسپولیس برانکو درحالی که برای دومین سال در فوتبال ایران در صدر است؛ به نیمه نهایی آسیا می‌رسد. ۴-۴-۲ لوزی برانکو و بازی تک ضرب و فانتزی باز‌های پرسپولیس دل از غرب آسیا برده. الهلال تیم بزرگ شبه جزیره تنها حریف باقی مانده در غرب آسیا است. آماده ادامه جاه‌طلبی هستیم که یک روز قبل از بازی با الهلال دست «خیریت» روزگار ستاره پرفروغ، اما سربه‌هوای تیم را از ما می‌گیرد. همه شوکه‌ایم.
فوتبال ایران باز هم ضربه را از همان جا خورده، از استاندارد‌های ضعیف مدیریتی و البته ستاره‌های هول و کم تجربه! طارمی به خاطر اشتباه خودش و باشگاه در بدترین زمان ممکن با محرومیت مواجه می‌شود. درست یک روز قبل از فینال غرب آسیا، حس دوگانه‌ای پیش از این بازی دارم امید و نگرانی؛ «یعنی می‌شه بدون طارمی و سه بازیکن اصلی دیگه آبی‌های عربستان رو ببریم؟»
فوتبال، اما بی رحم‌تر از این حرف هاست. با دست خالی به مصاف حریف تا بن دندان مسلح می‌رویم تا این بار با یک تراژدی فینال لیگ قهرمانان آسیا را از دست بدهیم و ناکامی‌هایمان در نیمه نهایی‌ها پنج‌گانه شود.
تیم برانکو، اما برای ماجراجویی بزرگتری آماده می‌شود برای یک فصل بی‌نظیر در آسیا. برای بازی‌هایی که هر کدام روایت فتحی خواهد شد برای تاریخ فوتبال ایران؛ و برای یک حسرت بزرگتر، برای اندوهی بی‌پایان.
