دیدارنیوز ـ مرضیه حسینی: در حالی که مردم، بیمارستان‌ها و کادر درمان پس از گذشت سه هفته از شیوع ویروس کرونا، هنوز در تهیه ماسک و دستکش و مواد ضدعفونی کننده دچار کمبود هستند، این ویروس روزانه قربانیان بیشتری می‌گیرد.
منابع رسمی با محوریت وزارت بهداشت از مرگ بیش از ۳۵۰ نفر در کشور بر اثر ابتلا به ویروس کرونا خبر می‌دهند؛ هرچند منابع غیررسمی آمار تلفات را بسیار بیشتر از این عدد بیان می‌کنند.
بخشی از این آمار، مربوط به وفات یافتگان استان‌های شمالی به ویژه گیلان در چند روز اخیر است. به طور مثال، یک شاهد عینی از علی آباد کتول در استان گلستان می‌گوید تنها در روز پنج شنبه ۱۲ نفر در علی آباد که شهر کوچکی است از دنیا رفته اند. در سایر شهر‌ها هم وضعیت، وخیم است و مردم دسترسی به اقلام ضروری بهداشتی ندارند.
اختصاص یارانه کرونا به آسیب دیدگان
روند فزاینده ابتلا به کرونا اکثر شهرهای کشور و به ویژه استان های شمالی را با مشکل فضا برای بستری و فقدان پرستار، پزشک و بهیار مواجه کرده است. بیمارستان‌ها در اغلب شهر‌ها دیگر فضایی برای پذیرش بیمار ندارند. بنابر شنیده ها در رشت کار به جایی رسیده که در حیاط مدارس، چادر‌هایی برای بستری کردن بیماران غیر اورژانسی برپا شده است.
در خصوص کمبود نیرو در کادر درمان نیز اعضای مجمع نمایندگان گیلان در مجلس، طی نامه‌ای به علی لاریجانی و سعید نمکی، وزیر بهداشت نوشته اند که وضعیت گیلان اضطراری است. درحالی که از همان ابتدا بیمارستان‌ها با کمبود نیرو مواجه بودند، در چند روز اخیر و با افزایش مرگ و میر‌ها در میان بیماران و کادر درمان، بسیاری از پرستاران و پزشکان به دلیل نبود امکانات و تجهیزات و در معرض خطر بودن جانشان، کار خود را ترک کرده‌اند و در بعضی از شهرستان‌ها، حتی یک پزشک هم وجود ندارد.
با توجه به اینکه بسیاری از بیمارستان‌های خصوصی در گیلان حاضر به همکاری با ستاد کرونا نیستند و یا در عوض این همکاری، پول گزافی مطالبه می‌کنند، نمایندگان شمال کشور از دولت خواسته اند بیمارستان‌های خصوصی را وادار به همکاری کند. مجمع نمایندگان گیلان همچنین درخواست تاسیس بیمارستان سیار در گیلان را مطرح کرده و گفته اند با توجه به اینکه یکی از عوامل گسترش کرونا در استان گیلان، حضور مردم در بیرون از منزل و تجمع در اماکن عمومی است، می‌بایست ادارات و موسسات دولتی تعطیل و کل استان قرنطینه شود.
لازم به ذکر است که عدم تعطیلی ادارات و موسسات؛ نه تنها در گیلان بلکه در کل کشور مشکل آفرین شده است. به عنوان مثال، هر روزه تعداد زیادی از مردم در تهران با اتوبوس و مترو رفت و آمد می‌کنند و بسیاری از آن‌ها ماسک و دستکش ندارند.
مشکل دیگری که به شیوع کرونا کمک می‌کند، وضعیت فرودستان، کارگران و افرادی است که به دلیل فقر، دسترسی به ماسک و الکل و مواد ضدعفونی کننده ندارند. این افراد بیش از یک چهارم جامعه را تشکیل می‌دهند. در این خصوص مجمع نمایندگان گیلان از دولت خواسته به افراد بی بضاعت و مستمری بگیران کم درآمد، یارانه کرونا اختصاص دهد و همچنین فکری برای تامین آذوقه مردم در ماه‌های پیش رو کند، زیرا در شرایطی که کسب و کارها بی رونق شده، بسیاری از افراد حتی قوت روزانه ندارند و اگر قرنطینه استان و شهر‌ها اتفاق بیفتد دسترسی سایر مردم به آذوقه نیز دشوار خواهد شد.
ابراهیم یوسف زاده، رئیس کانون بازنشستگان تامین اجتماعی رشت در خصوص بالا بودن میزان مرگ و میر در میان بازنشستگان گفته است: «اقلام بهداشتی پیشگیری از کرونا در بین بازنشستگان توزیع نشده است. این اقلام همچنین نایاب شده و در دسترس اغلب مردم از جمله بازنشستگان نیست. این مساله باعث شده که بیش از ده‌ها نفر از بازنشستگان به ویژه بازنشستگان کارگر به دلیل ابتلا به کرونا فوت کنند. تعداد مبتلایان کرونا در گیلان به حدی بالاست که تنها بیمارستان تامین اجتماعی این شهر که به بیماران کرونا اختصاص یافته، پذیرای بازنشستگان تامین اجتماعی نیست. عدم مبادرت به ضدعفونی کردن اداره‌ها از جمله کانون بازنشستگان، یکی دیگر از عوامل خطر ساز در گیلان است.»
کارگران از دیگر گروه‌هایی هستند که در همه جای کشور به ویژه در رشت، در معرض خطر ابتلا به کرونا و مرگ و میر ناشی از آن هستند. علی رغم قرمز بودن وضعیت گیلان و شمال کشور، کارخانه‌ها تعطیل نشده اند، بلکه ۴ شیفت به یک شیفت تقلیل یافته که این مساله، در برخی اوقات موجب تراکم بیش از ۱۰۰ کارگر در یک سالن شده است.
مشکل کارگران واحد‌های صنعتی تعطیل شده نیز کمتر از کارگرانی که در سالن‌های شلوغ در معرض ابتلا به کرونا هستند نیست. در دو هفته اخیر، کارفرمایانی که در فروش محصولات خود با مشکل مواجه شده‌اند، کارگران را با مرخصی بدون حقوق به خانه فرستاده‌اند. کارگران بیکارشده که بیش از ۹۰ درصدشان قراردادی هستند، از ترس اخراج توسط کارفرما، برای دریافت بیمه بیکاری به اداره کار مراجعه نمی‌کنند و بدون درآمد مانده‌اند؛ آن هم در شرایطی که بسیاری از کارگران حقوق عقب‌افتاده دارند و احتمال دارد عیدی و پاداش پایان سال آن‌ها هم پرداخت نشود.
کمبود قبر در قبرستان!
خبرهای رسیده از ستاد ملی مقابله با کرونا حکایت از آن دارد که در دو هفته آینده، کشور با پیک بیماری کرونا مواجه خواهد بود و رشد تصاعدی شمار بیماران تا ۲۰ فروردین ادامه خواهد داشت. در همین رابطه، عضو ناظر مجلس در کمیته کشوری مقابله با کرونا اعلام کرده که در هفته‌های آینده، روزانه ۱۰ تا ۱۵ درصد بر تعداد مبتلایان اضافه خواهد شد. این اظهار نظر‌ها و پیش بینی‌ها نشان دهنده کافی نبودن اقدامات دولت و ملت در مهار کرونا است. همایون یوسفی، عضو ناظر مجلس در خصوص سرعت شیوع کرونا گفته است: «اگر مسئولین کرونا را جدی گرفته بودند این فاجعه پیش نمی‌آمد. برای مهار کرونا باید همه وزارتخانه‌ها پای کار بیایند و اقدام عملی صورت گیرد. برگزاری نشست‌های متعدد و بدون نتیجه، وقت مفید را تلف می‌کند.»
جبار کوچکی‌نژاد نماینده رشت نیز در خصوص سرعت شیوع کرونا، این شهر را بحرانی‌ترین شهر جهان از نظر شیوع کرونا نامیده است. محمد حسین قربانی، نماینده وزیر بهداشت در استان گیلان نیز از مرگ بیش از ۲۰۰ نفر و ابتلای بیش از ۱۰۰۰ نفر به کرونا در رشت خبر داده است. وزارت بهداشت، اما تعداد مبتلایان را ۴۹۶ نفر اعلام کرده است. یکی از دلایل تفاوت اعداد در آمار‌ها این است که وزارت بهداشت مبنا را انجام تست کرونا می‌گذارد که در همه مبتلایان انجام نمی‌شود و اعلام نتیجه آن هم مدت زمانی طول می‌کشد، در حالی‌که مراکز درمانی بر اساس معاینه بالینی و عکس‌برداری از ریه بیمار به ابتلای فرد به کروناویروس جدید پی می‌برند.
یکی از ابعاد بسیار غم انگیز و نگران کننده تلفات ناشی از کرونا به ویژه در قم و گیلان، کمبود فضا برای دفن فوت شدگان در قبرستان است. زنی که عمویش را در رشت به دلیل ابتلا به کرونا از دست داده می‌گوید: «از مرگ عمویم سه روز می‌گذرد، اما نتوانستیم دفنش کنیم، چون تلفات به حدی است که قبرستان شهر جای کافی ندارد. همسایه‌ها هم مثل ما هستند و نمی‌دانند چه زمانی می‌توانند عزیزانشان را دفن کنند. فوت شدگان زیاد هستند و امکانات لازم برای دفن اموات وجود ندارد. ضمن اینکه دفن افراد فوت شده نیز در بسیاری از مواقع با تدابیر ویژه انجام نمی‌شود. سرعت مرگ و میر به حدی است که فرصت انجام تمام تدابیر ایمنی وجود ندارد.»
چه مرگ غم انگیزی است مرگ بیماران کرونایی. تا زمانی که بستری اند هیچ کس اجازه ملاقاتشان را ندارد، هنگام جان دادن نیز پرستار و پزشک نمی‌توانند برای احیاء به او دست بزنند و در آخر هم که با درد و رنج با این دنیا وداع می‌کنند، نه مراسم تشییع و ترحیمی و نه امکانی برای تسلای بازماندگان وجود دارد و اجسادشان را در زیر خرواری از خاک و آهک، غریبانه دفن می‌کنند.
