"دیدارنیوز" به سراغ اظهارات عجیب دو چهره سیاسی درباره مدارس غیردولتی رفته است؛
دیدارنیوز – رسول شکوهی: نتایج کنکور امسال در هفته‌های گذشته منتشر شد و طبیعتا برخی خوشحال و برخی ناراحت شدند. طبیعتا برخی بی خیال دانشگاه می‌شوند و به سراغ بازار کار می‌روند و برخی بلا تکلیفند و نمی‌دانند چه کنند. برخی به خواسته‌های خود رسیدند و برخی باید برای سال آینده تلاش کنند. کنکور امسال نکته مهمی داشت و آن این بود که برای رسیدن به رتبه‌های خوب تلاش به تنهایی کفایت نمی‌کند. تمام رتبه‌های برتر کنکور از مدارس خاص بودند و یک مورد در بین آنها نبود که در مدارس دولتی درس خوانده باشد. این مساله نشان می‌دهد که برای رتبه خوب باید به ابزارهای خاصی تجهیز شد.
ابزار رسیدن به رتبه‌های خوب هم بهره بردن از معلمان خاص، کتاب‌های کمک درسی و کلاس تست و آزمون‌های آزمایشی و ... است. مدارس غیردولتی با دریافت شهریه‌های بالا این ابزار را در اختیار دانش‌آموزان می‌گذارند. نه تنها مدارس غیردولتی بلکه تمام مدارس خاص و مارک دار، این امکان را با دریافت شهریه برای دانش‌آموزان خود فراهم می‌کنند. نه تنها در کنکور امسال بلکه این مساله خود را در چند سال اخیر نشان می‌دهد. آمار دقیقی از این مساله وجود ندارد، ولی اگر سازمان سنجش این آمار را منتشر می‌کرد می‌شد بررسی آماری خوبی در این زمینه صورت بگیرد که در ده سال گذشته چه تعداد از رتبه‌های زیر ۱۰۰۰ کنکور در مدارس دولتی درس خوانده اند و چه تعداد در مدارس غیردولتی.
بعد از این ماجرا بحث‌های متعددی در زمینه عدالت آموزشی و فاصله کیفی مدارس دولتی و غیردولتی و لزوم یا عدم لزوم مدارس غیردولتی شکل گرفت. گروهی به اصل سی قانون اساسی (دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سر حد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد) اشاره می‌کردند و بر این نکته تاکید داشتند که از آنجایی که دولت‌ها از این اصل عدول کردند و قانون مدارس غیردولتی تصویب شد منطقی خارج از منطق تعلیم و تربیت بر آموزش و پرورش حاکم شد که در نهایت نتیجه آن را امروز می‌بینیم و شکاف جدی بین مدارس دولتی و غیردولتی به وجود آمده است.
در مقابل طرفداران مدارس غیردولتی بر این باورند که در عمل دولت نمی‌تواند به تنهایی تمام دانش‌آموزان را پوشش دهد و خانواده‌هایی که شرایط ثبت نام در مدارس غیردولتی را دارند می‌توانند از آن استفاده کنند. آنها این مساله را خلاف عدالت آموزشی نمی‌دانند، بلکه معتقدند این مدارس به کمک نظام آموزشی کشور آمده اند.
حداد - عارف پیوندتان مبارک!
معمولا در تاریخ سیاسی ایران کم پیش می‌آید که جناح‌های مختلف سیاسی درباره یک موضوعی با هم اتفاق نظر داشته باشند. حتی اگر هم نظر هم باشند به خاطر مسائل سیاسی آن را اعلام نمی‌کنند و در ظاهر سعی می‌کنند اختلاف را نشان دهند.
اما این بار در اتفاقی خارج از قاعده، دو چهره تاثیرگذار از دو جناح سیاسی کشور بر یک مساله اتفاق نظر داشته اند و آن را اعلام هم کرده اند. حداد عادل از چهره‌های تاثیرگذار جریان اصولگرایی و محمدرضا عارف از چهره‌های شناخته شده و مهم جریان اصلاح طلبی این بار بر سر موضوع مدارس غیردولتی هم نظر هستند.
حداد عادل در بیستمین نشست اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل سخنرانی داشت. او در پاسخ به پرسش یک دانشجو در این زمینه، مدارس غیردولتی را خلاف عدالت ندانست و البته گفت: «مدارس خصوصی عین عدالتخواهی است». این صحبت‌های حداد عادل البته تازگی ندارد. او در اسفند ماه سال گذشته در مراسم افتتاح اولین نمایشگاه دستاوردهای مدارس و مراکز غیردولتی و صنایع آموزشی وابسته نیز اظهاراتی از این دست داشت.
حداد عادل گفته بود: «امروز مدارس غیردولتی به عنوان یار و یاور آموزش و پرورش در اقصی نقاط کشور مشغول فعالیت اند و در تعلیم و تربیت آینده سازان نقش ایفا می‌کنند ... از جمله مهمترین دستاوردهای انقلاب این است که ما ملت امکان پیدا کردیم فرزندانمان را آنطور که خودمان می‌خواهیم تربیت کنیم ... خاطرم هست زمانی که معاون وزیر آموزش و پرورش بودم در شورای معاونین درباره تاسیس مدارس غیردولتی سوال شد و تنها بنده موافق شکل‌گیری مدارس غیردولتی بودم. چندماه بعد قانون تاسیس مدارس غیردولتی مصوب شد و جالب آنکه عموم معاونانی که دستشان را بلند نکرده بودند جزو اولین کسانی بودند که مجوز گرفتند و امروز مدرسه غیردولتی دارند».
تنها حداد عادل نبود که در حمایت از مدارس غیردولتی اظهارنظری داشت. محمدرضا عارف نیز دیگر فردی بود که در این راستا صحبت کرد. عارف دیداری با اعضای شورای هماهنگی موسسان مدارس غیردولتی شهر تهران داشت و در اظهاراتی گفت: « بخش دولتی به تنهایی نمی‌تواند تمامی بار حوزه آموزش کشور را به دوش بکشد و باید با نگاه مثبت از حضور بخش خصوصی در این حوزه استقبال کرد».
اینکه این دو چهره تا این حد حرف‌هایی شبیه به هم می‌زنند از آن عجایب روزگار است. قاعدتا هر دوی این افراد قانون اساسی را مطالعه کرده اند. شاید نیاز است که باز هم به سراغ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بروند و آن را یک مروری داشته باشند.
بحث عدالت آموزشی این روزها در کشور ما توجه بخشی از افکار عمومی را به خود جلب کرده است. قاعدتا از افرادی که مدارس زنجیره ای دارند و شهریه‌های عجیب و غریب دریافت می‌کنند و به تعبیر رک تر منافع شان در این نوع از مدارس دخیل است توقع توجه به مدارس دولتی و اصلاح وضعیت عدالت آموزشی نمی‌رود.
کتاب‌های درسی به تنهایی جوابگوی نیاز یک دانش‌آموز برای رسیدن به یک رتبه قابل قبول نیست. قطعا مولفین کتب درسی و بخش‌هایی که در آموزش و پرورش متولی این حوزه هستند باید پاسخگو باشند. رئیس سازمان پژوهش باید به صراحت به این پرسش پاسخ دهد که چرا کتبی تدوین می‌کنند که به هیچ وجه نیاز دانش‌آموزان را برای آزمون ورودی دانشگاه تامین نمی‌کند؟
حداد عادل و عارف هر دو سابقه کار آموزشی را دارند. عارف در حال حاضر عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس است و همچنین عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز هست. حداد عادل نیز عضو همین شورا است و سابقه معاونت در آموزش و پرورش را هم دارد و همواره به عنوان یک چهره فرهنگی شناخته می‌شود. اینکه عضو کمیسیون آموزش مجلس، فهمی از مساله عدالت آموزشی ندارد و با کالا شدن آموزش و شکافی که ایجاد شده و در عمل آن را مشاهده می‌کنیم مشکلی ندارد طنز تلخی است. او باید از آموزش و پرورش در کشور دفاع کند و راه‌های نا عدالتی را ببندد اما خود در همین مسیر قدم می‌زند.
اتفاقی که در گسترش آموزش و پرورش خصوصی رخ می‌دهد خیلی روشن است. اگر پول کافی برای دریافت خدمات آموزشی با کیفیت را دارید به سراغ مدارس غیردولتی بروید. اما اگر پول کافی ندارید باید در مدارس غیردولتی درس بخوانید که هیچ سهمی در نفرات برتر کنکور سراسری نداشته اند. این مسیر در ادامه نیز تاثیرات جبران ناپذیری ایجاد می‌کند. دانشگاه‌های خوب کشور در اختیار کسانی قرار می‌گیرد که در دوران مدرسه پول داشته اند که به مدارس با کیفیت بدهند. دانش‌آموزان مدارس دولتی رفته رفته از دانشگاه‌های با کیفیت نیز محروم می‌شوند و رفته رفته از بازار کار محروم می‌شوند و رفته رفته از زندگی محروم می‌شوند.
وقتی آموزش، کالایی شود برای آنها که وضع مالی بهتری دارند اساس نا عدالتی شکل می‌گیرد. متوجه این نکته نمی‌شوم که چرا دو چهره با سابقه سیاسی بر آن تاکید می‌کنند که دولت نمی‌تواند به تنهایی مسائل را پیش ببرد و مدارس غیردولتی باید به کمک دولت بیایند؟ دولت وظیفه دارد که در حوزه آموزش برای همه امکانات و لوازم با کیفیتی را ایجاد کند. قانون اساسی بر آن تاکید کرده و البته جزو وظایف دولت‌های مدرن است. بخش خصوصی برای رضای خدا یا منافع مردم پا به مدرسه نمی‌گذارد. قطعا اصلی‌ترین منطق آن سودآوری است. اما همگان می‌دانند که منطق حاکم بر آموزش و پرورش سودآوری نیست. پس دولت‌ها هستند که متولی این امر می‌شوند تا منافع عمومی را تامین کنند.
بهتر بود عارف و حداد بر مسائل دیگری به اتفاق نظر می رسیدند تا شاهد درگیری‌های هر روزه بین جناح‌های سیاسی نباشیم. نه اینکه بر ناعدالتی تاکید کنند و بر خلاف قانون اساسی از مدارس غیردولتی حمایت کنند و آن را عدالتخواهی بنامند.
