بیژن عبدالکریمی

محمد نجاری در یادداشتی با عنوان «بوی کباب، دست‌های پُرمیوه و دل سوخته» به اظهارات اخیر بیژن عبدالکریمی اشاره کرد و نوشت: انسان‌ها در مواجهه با سختی‌های اقتصادی، نیاز به بازنمایی امید و شادی دارند. خانواده‌ای که در پارک کباب درست می‌کند، جوانی که برنامه کافه می‌چیند و… ممکن است برای یک روز، با اندک هزینه‌ای، شادی جمعی بسازد. این رفتار، مکانیزمی روانی برای مقاومت در برابر فرسایش امید است. به بیان دیگر، بوی کباب در پارک یا بوی ماچا در کافه، الزاماً بوی رفاه نیست؛ بوی تلاش برای زنده نگه داشتن «تصویر زندگی» است.

فلسفه واقعی زندگی در ایران امروز، تنها با لمس و مشاهده زندگی مردم قابل درک است، نه با آمار سطحی یا بوی کباب در پارک. آنهایی که تریبون دارند، مسئولیت دارند واقعیت جامعه را منعکس کنند، نه اینکه با تحلیل‌های غیرواقعی، تصویر زندگی مردم را تحریف کنند.