ایمان رضایی

تنهایی پیرزن به مانند تنهایی ایران و محاصره وطن بین منجلاب­‌های سیاسی است. گویی از نگاه فیلمساز، ایران تنهاترین و غمگین‌ترین حالت خود را سپری می­ کند و مردمانش علیرغم تمام حساسیت­‌ها، به فراموشی سپرده شده اند. ایران با چادری برسر و اشک‌هایی بر گونه، در خانه را باز می­ گذارد و با تمام سرعت به دنبال تاریخش می­ دود تا سکانس پایانی "آشغال­‌های دوست داشتنی" به یکی از تاثیرگذارترین سکانس­‌های اخیر سینمای ایران تبدیل شود.

به طور کلی، این موضوع که هنوز پتانسیل دست بردن به سمت ژانر های خاص و مرسوم در سینمای غرب را نداریم، واضح و مشخص است. اما کاش تلاشی که در جهت رسیدن به آن می­کنیم ، با سحطی­ نگری ­های مرسوم خودمان تلفیق نشود. میرکریمی گاهی فیلمساز مینیمال و طبیعت­گرایی بوده که آثارش به دل نشسته ­اند، اما آخرین فیلمش، عینا فیلمنامه­ ای تکراری با شخصیت هایی تکراری دارد که بارها قصه­ هایشان را گوش دادیم و درد و رنجشان را دیده ­ایم.