جشنواره فیلم فجر - صفحه 55

علاوه بر ایده قابل قبول فیلمنامه، کارگردانی، فیلمبرداری و طراحی صحنه و لباس نیز همگی در راستای باورپذیر بودن و دلنشینی فضای فیلم قدم گذاشته ­اند. زندانی میان یک دشت بزرگ که باید خراب شود، گرامافونی که دائم از ویگن صفحه­‌ای را پخش می­کند، دوربینی که اکثرا روی ریل، با فضای رنگی دکور همخوانی دارد و هارمونی بین صحنه-دوربین را شکل می­دهد، و البته استفاده هوشمندانه از لهجه­‌ها و گویش­های متفاوت برای کاراکتر‌ها، همگی در کنار بازی خیره­ کننده نوید محمدزاده به عنوان شخصیتی درونگرا و با دیسیپلین نظامی، اتمسفری عجیب و جذاب خلق کرده ­اند که حتی اگر داستان را دوست نداشته باشید، فضای اثر شما را جذب خواهد کرد.

تم فیلم را کلماتی مانند قتل، ناموس، دادگاه، دعوا، انتقام و امثالهم تشکیل می­دهند. انگار که کارگردان­های اثر تا حدودی تحت تاثیر و علاقمند به سینمای کیمیایی ­هستند. این مسئله علاوه ­بر نوع شخصیت­ها، در جنس دیالوگ­ها نیز احساس می­شود. همچنین فیلم، ادامه دهنده مسیر رئال اجتماعی­های دهه نودی ایران نیز هست. دوربین روی دست، خانه ­ای که لحظه­‌ای آرام نمی­گیرد، فرهنگ کوچه ­بازاری و... که تلفیقی از «قیصر» و «ابد و یک روز» را تحویل مخاطب می­دهد.