جشنواره بین المللی فجر - صفحه 4

اولین ایراد بزرگ فیلم در اینجاست که عملا هیچ چیز برای نمایش وجود ندارد. باید دوباره مرور کنیم که "سینما هنر و مدیومی بصری است" و همین زبان تصویر است که سینما را از باقی ارکان هنری متمایز جلوه می­ دهد، اما وقتی فیلمساز چشم بر این اصلی‌ترین ویژگی سینما می ­بندد و صرفا "حرف" می­زند و سعی می ­کند تمام آنچه که شد یا نشد را با حرف زدن ارائه دهد، درواقع چاهی به عمق کافی برای خودکشی کَنده و خود را در آن پرتاب می­کند.

یکی از مشکلاتی که گریبان­گیر تمام فیلمسازان علاقمند به ژانر "تریلر" در ایران است، عدم تطابق فضای رئال اجتماعی آنها با ایده های فانتزی روانکاوانه است. بستر فیلم هایی نظیر "مردی بدون سایه" به هیچ وجه کشش تحمل وزن المان های استعاره ای فضای تریلر را ندارد. نمی­توان همزمان هم مستند ساخت و هم از استعاره های وابسته به "فرا واقعی بودن" استفاده کرد و همین نیز جدی ترین ایراد فیلم نه چندان دلچسب علیرضا رئیسیان است.