روایت حضور پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا روایتی است آکنده از حسرت. سرخ‌ها بارها در چند قدمی این جام خوش و آب رنگ ایستادند اما دستشان هرگز به آن نرسید. سجاد شجاعی در سلسله یادداشت‌هایی از منظر یک هوادار به مرور این حسرت‌ها پرداخته است.
دیدارنیوز _ سجاد شجاعی: خرداد ۱۳۸۰؛ امتحانات پایان سال تحصیلی فشرده‌تر از سال‌های قبل در حال برگزاری است و باید تا نیمه خرداد ماه به پایان برسد. ۱۸ خرداد انتخابات ریاست جمهوری است و محمد خاتمی برای دومین بار به صحنه آمده. ایران در نیمه دوران اصلاحات است و هنوز شور و شوق سیاسی در جامعه ایران احساس می‌شود. روزگار نوجوانی است و من هم بر کنار از شور و شوق سیاسی نیستم. مطبوعات در ایران جان تازه گرفته اند و علاوه بر نشریات سیاسی، عصر طلایی نشریات ورزشی ادامه دارد.
پس از حضور ایران در جام جهانی ۹۸ تب فوتبال به شدت در کشور بالا گرفته، بازیکنان ایرانی یکی پس از دیگری پا به عرصه فوتبال اروپا گذاشتند و حالا دیگر پخش زنده لیگ‌های اروپایی بخش جدا نشدنی و پر بیننده شبکه سوم سیماست، دکه‌ها پر است از عکس‌های بازیکنان و جوانان و نوجوانان این عکس‌ها را به دیوار اتاقشان می‌چسبانند. زمزمه‌های برگزاری لیگ حرفه‌ای فوتبال در رسانه‌ها مطرح است و فدراسیون فوتبال به ریاست محسن صفایی فراهانی در حال تنظیم آیین نامه لیگ برتر فوتبال، حواشی غیر حرفه‌ای و داستان‌های همیشگی فوتبال ایران هم جایگاه خودش را دارد. انتخابات و امتحانات هر چند مهم، اما به اندازه پرسپولیس دغدغه فکری من نبود.
علی پروین که پرسپولیسی‌ها سلطان خطابش می‌کنند، پس از چند سال دوری اجباری از فوتبال به پرسپولیس برگشته بود تا تیم را از متکوویچ کروات تحویل گیرد. پروین در اولین سال حضورش پس از بازگشت به نیمکت برای اولین بار موفق شد فاتح دوگانه لیگ و حذفی در فوتبال ایران شود و سال بعد هم قهرمانی جام آزادگان را تکرار کند. سلطان که یکبار با پرسپولیس قهرمان جام در جام آسیا شده بود انگیزه زیادی دارد تا با کسب قهرمانی باشگاه‌های آسیا کلکسیون افتخارات آسیایی‌اش را کامل کند. پروین به عنوان بازیکن، قهرمانی جام ملت‌های آسیا و در مقام مربی قهرمانی بازی‌های آسیایی پکن و جام در جام آسیا را در کارنامه داشت و در ویترین افتخاراتش فقط جای جام قهرمانی باشگاه‌های آسیا خالی بود.
با پروین دوبار پیاپی به مرحله نهایی جام باشگاه‌های آسیا رسیدیم. اولین بار در نیمه نهایی به مصاف جوبیلو ایواتایی رفتیم که سال قبلش استقلال را در فینال و مقابل دیدگان هوادارانش در استادیوم آزادی شکست داده و به عنوان مدعی عنوان قهرمانی پا به مرحله نهایی مسابقات گذاشته بود. ولی ما هم مانند رقیب سنتی در مصاف با حریف ژاپنی ناکام ماندیم و در مسابقه رده بندی روی تک گل علی کریمی که تازه دوران محرومیت را سپری کرده بود سامسونگ کره جنوبی را شکست دادیم و به مقام سوم آسیا رسیدیم، جایگاهی که یک بار دیگر با استانکو هم به آن دست یافته بودیم.
اما سال دوم شرایط متفاوت است انگیزه و امید قهرمانی به حدی بالا است که باشگاه یک بنر ۵۰ متری برای جشن قهرمانی با خود به شهر «سوون» برده. مسابقه نیمه نهایی را باید مقابل تیم همین شهر یعنی سامسونگ برگزار کنیم که سال قبل در رده بندی شکستش داده بودیم. علی کریمی، حامد کاویانپور و رضا جباری سه عنصر اصلی تهاجمی تیم هستند. البته جای یک نفر در تیم بسیار خالی است، مهدی هاشمی‌نسب که با جنجالی‌ترین انتقال تاریخ فوتبال ایران پیراهن آبی پوشید و لقب یاغی بزرگ گرفت دیگر در قلب دفاع پرسپولیس حضور ندارد.
بازی را خوب شروع می‌کنیم و قبل از دقیقه ۱۵ کاویانپور روی پاس کریمی گل اول را می‌زند. نیمه اول با برتری ما به اتمام میرسد. «چند روز دیگه تولدمه، یعنی میشه قهرمانی پرسپولیس کادوی تولدم باشه؟» نیمه دوم شروع می‌شود، علی پروین بر خلاف همیشه که آرام روی نیمکت می‌نشست این بار جنب و جوش خاصی دارد انگار خودش هم می‌داند این آخرین فرصت برای به دست آوردن جام کسب نکرده آسیای‌اش است. آیا پروین در سال‌های پایانی مربی گری اش طلسم قهرمانی خودش و پرسپولیس را در باشگاه‌های آسیا می‌شکند؟ همه‌چیز خوب پیش رفت تا اینکه سامسونگ در دقیقه ۷۸ و از روی نقطه کرنر با اشتباه خط دفاع و داوود فنایی که تا آن لحظه روز خوبی را گذرانده بود بازی را به تساوی کشاند. پرسپولیس در هوای شرجی کره از نظر بدنی تحلیل رفته است. علاوه بر بدن‌ها حالا روحیه‌ها هم رو به افول رفته است. همه منتظر سوت پایان و کشیده شدن بازی به وقت اضافه‌اند که تیم کره‌ای گل دوم را می‌زند. رویای خوش آسیایی یک بار دیگر به کابوس ناکامی میرسد. تیم سلطانی هم اسیر کابوس آسیا می‌شود و پروین در مسیر تکمیل کردن کلکسیون افتخاراتش ناکام می‌ماند.
امتحانات به پایان میرسد و انتخابات برگزار می‌شود، خاتمی دوباره رئیس جمهور می‌شود، در تهران اوضاع به شرایط عادی بر می‌گردد، پرسپولیس، اما هنوز اسیر طلسم حسرت آسیاست. حسرتی که حالا به تدریج چند گانه می‌شود.
