دیپلمات یا نظامی؛ ظریف یا دهقان 

دیدارنیوز ـ بهیار سلیمانی: این روزها در بین روشنفکران و نظامیان ایران بحثی مطرح است که رئیس‌جمهور آینده دیپلمات باشد یا نظامی؟‌ دوستان نظامی ما که دانش نظامی دارند و از تحصیلات حوزه علوم انسانی براساس سوابق و مدارک تحصیلی نظیر علوم سیاسی، جامعه‌شناسی، تاریخ و روابط بین‌الملل، بی‌بهره‌ هستند مدافع حضور نظامیان در منصب ریاست‌جمهوری هستند و دانش‌آموختگان حقوق و علوم سیاسی و مدیریت سایر دانش آموخته‌های علوم اجتماعی نیز مخالف حضور نظامی‌ها در این منصب هستند و دلایل فراوانی نیز ارائه داده‌اند. اینجانب نیز که دانش آموخته رشته تاریخ و مدیریت هستم و عمری نیز سیاست‌ورزی کرده‌ام نیز حامی نظریه دانشمندان حوزه علوم انسانی هستم.

وقتی به تاریخ معاصر ایران هم نگاه کنید فروپاشی مشروطیت نیز با حضور رضاخان میرپنج به ناکامی کامل رسید و قیام سی تیر و کودتای بیست‌وهشت مرداد با تیمسار زاهدی به محاق دیکتاتوری گرفتار آمد. تاریخ بیاد دارد امام خمینی در سال‌های آغازین جنگ در اوج نیاز کشور رسما حضور نظامیان در سیاست را منع کرد و در وصیت نامه خویش برای آیندگان به‌یادگار نوشت. او که در ترکیه و عراق زندگی کرده بود از نزدیک پایان انقلاب‌های مردمی و استیلای دیکتاتورهای نظامی را دیده بود و برای نظامی‌ها با همه عزت و احترامی که قائل بود، ورود به سیاست را جایز نمی‌دانست و مردم ایران هم در این چهل سال بعد از انقلاب با همه احترامی که برای نظامیان خود قائلند و نمونه مثال زدنی آن تشییع بی‌نظیر سپهبد شهیدحاج قاسم سلیمانی را همه دیدیم اما با وجود کاندیداهای نظامی اعم از ارتش و سپاه هیچوقت رییس‌جمهور نظامی انتخاب نکرده‌اند و رای بسیار کم و معناداری به آنها داده‌اند.

جهان امروز و نیاز امروز ایران با حذف ترامپ نه یک سردار بلکه یک دیپلمات است. بحران فراگیر ایران دیپلماسی است؛ کشتی ایران در گل سیاست خارجی نشسته است. پایان ترامپ و پایان جمهوری خواهان پایان جنگ و تغییر تاکتیک دشمن ماست. باید روبروی بایدن سیاست‌ورز و دیپلمات یک دیپلمات برجسته تحصیلکرده و مسلط به روابط بین‌الملل و آشنا با قواعد بازی و مسلط به زبان خارجی بنشیند نه یک سردار یونیفرم پوش نظامی و ناآشنا با سیاست خارجی که قواعد بازی سیاست را نداند. کارآمدی عزیزان نظامی و موفقیت‌های آنها در حوزه نظامی جای قدردانی دارد اما ورود نظامی‌ها در حوزه اقتصاد کار را به‌جایی رساند که ستاد فرماندهی کل قوا به دستور مقام رهبری اقدام به ادغام بانک‌ها و موسسات پرمشکل حوزه نظامی نظیر موسسات ثامن‌الائمه و قوامین و کوثر و مهر ایران و انصار و حکمت را صادر کرد و علیرغم گذشت چند سال به سختی در حال رمزگشایی از مشکلات است و قرارگاه‌های پرسروصدای سازندگی خاتم و اوصیا و انبیا و ناجا و بنیادهای رنگارنگ تعاون نیز سرنوشتی غمبار برای شرکت‌های بزرگ بخش خصوصی ایجاد کردند و وارث ده‌ها پروژه ناتمام و چندین پروژه چند برابر گرانتر تمام شده هستند و با این بی‌پولی کشور نیز خودشان هم زمین‌گیر شده‌اند.

‌کشوری که سالی بالغ بر چهل میلیارد دلار واردات دارد نمی‌تواند بگویید تحریم کم اثر است. به قول یک از مرغداران ما حتی در صنعت طیور هم نود درصد وابسته‌ایم چرا که کارگرش هم از افغانستان وارد می‌کنیم. بگذریم از بقیه صنایع و میلیاردها دلار واردات؛ به‌هرحال امروز کشور مشکلش ایجاد تعامل با جهان و بسترسازی برای ورود سرمایه خارجی و فروش نفت و مواد معدنی و سایر اقلام صادراتی است. گرسنگی مردم را از پای درآورده؛ کرونا هم طاقت‌فرساترش کرده؛ پولی هم در بساط نیست راهی هم جز همزیستی عزتمندانه با دنیا وجود ندارد. کشتی کشور نیاز به ناخدایی دیپلمات دارد و امروز ایران نیازمند حضور فرزند برومند و بزرگ خویش دکترمحمدجواد ظریف است که برای حفظ تمامیت ارضی و یکپارچگی ایران و کاهش آلام مردم به صحنه بیاید مردم هم با صندوق‌های رای آشتی کنند و کشور را به فردایی بهتر امیدوار کنند. حفظ ایران با گذشت مردم و حاکمیت مقدور می‌باشد همدیگر را کمک کنیم شرایط بسیار طاقت فرساست ایران امیدوار موفق‌تر خواهد بود.