نوبلیستی که زندگی را در زمین نجات داد در ۷۷ سالگی درگذشت

 

 

خانواده وی در بیانیه کوتاهی که خبر مرگ وی را رسما اعلام کردند، از علت مرگ وی چیزی نگفته‌اند.

 

کارشناسان می‌گویند اکتشافات "مولینا" به معنای واقعی کلمه، زندگی را در زمین نجات داد. کار‌های وی نقشی اساسی در تصویب "پروتکل مونترال" در سال ۱۹۸۷ در مورد موادی که لایه ازون را تخریب می‌کنند، داشت.

 

"مولینا" در کنار "فرانک شروود رولند" دانشمند آمریکایی، مقاله‌ای را در سال ۱۹۷۴ منتشر کرد و در آن جزئیات کشف خود را مبنی بر اینکه "کلروفلوئوروکربن ها" (CFC ها) که مواد شیمیایی هستند که به طور گسترده در انواع محصولات خانگی استفاده می‌شدند، باعث از بین رفتن لایه ازون می‌شود، توضیح داد.

 

این مطالعه توسط شرکت‌های شیمیایی مورد هدف و مورد آزمایش قرار گرفت و با موفقیت باعث افزایش آگاهی عمومی در مورد اثرات مضر CFC‌ها شده و مستقیماً به اجرای "پروتکل مونترال" منجر شد.

 

پروتکل مونترال یا پیمان مونترال در مورد موادی که باعث تخریب لایه ازون می‌شوند، یک معاهده بین‌المللی است که برای محافظت از لایه ازون با خاتمه دادن به تولید مواد بی‌شماری که مسئول کاهش ازون در جو زمین هستند، طراحی شده است. این توافق‌نامه در تاریخ ۲۶ اوت ۱۹۸۷ انجام شد و پس از نخستین جلسه در هلسینکی درماه مه ۱۹۸۹، در ۱۶ سپتامبر ۱۹۸۹ به اجرا درآمد. از آن زمان تاکنون ۹ مورد تجدیدنظر انجام شده است، در سال ۱۹۹۰ (لندن)، ۱۹۹۱ (نایروبی)، ۱۹۹۲ (کپنهاگ)، ۱۹۹۳ (بانکوک)، ۱۹۹۵ (وین)، ۱۹۹۷ (مونترال)، ۱۹۹۸ (استرالیا)، ۱۹۹۹ (پکن) و ۲۰۱۶ (کیگالی). در نتیجه این توافق بین‌المللی، سوراخ ازون در ناحیه قطب جنوب به آرامی رو به بهبود رفت.

 

پیش‌بینی‌های اقلیمی نشان می‌دهند که لایه ازون بین سال‌های ۲۰۵۰ تا ۲۰۷۰ به سطح سال ۱۹۸۰ باز خواهد گشت. هرچند که همین دیروز بود که دانشمندان اعلام کردند در جدیدترین بررسی خود دریافته‌اند که سوراخ لایه ازون در سال ۲۰۲۰ به بزرگترین حد خود رسیده است.

 

"کوفی عنان" رئیس اسبق سازمان ملل با توجه به اتخاذ و اجرای گسترده پیمان مونترال، از آن به عنوان نمونه‌ای از همکاری‌های بین‌المللی استثنایی مورد استقبال قرار گرفته یاد کرد که شاید تنها و موفق‌ترین توافق بین‌المللی تا به امروز بوده است.

 

اما کار "مولینا" در زمینه رفع "کاهش ازون" باعث شد وی اولین دانشمند مکزیکی برنده جایزه نوبل باشد که در سال ۱۹۹۵ این جایزه را به طور مشترک با "رولند" و "پل کروتزن" دانشمند هلندی برنده شد.

 

پروفسور "داگلاس توبیاس" رئیس گروه شیمی در دانشگاه کالیفرنیا ارواین (UCI)، جایی که "مولینا" در آن یک محقق فوق دکترا بود، گفت که به راحتی می‌توان گفت که "مولینا" و "رولند" کشف‌هایی کردند که به معنای واقعی کلمه باعث نجات زندگی در زمین شد.

 

"مولینا" در سال‌های بعد طرفدار ثابت پیمان مونترال بود که با اصلاحات مختلف به پیمان آب و هوایی گسترده‌تری تبدیل شد.

 

در این پیمان اکنون بیش از ۱۰۰ ماده مختلف از جمله گاز‌های گلخانه‌ای بسیار قوی مانند هیدروفلوروکربن‌ها ممنوع شده است.

 

"پائول بلدسو" مشاور پیشین آب و هوا در کاخ سفید در زمان رئیس جمهوری "بیل کلینتون" که چندین سال با "مولینا" همکاری کرده است، گفت: او یکی از مهم‌ترین عوامل کمک به حفاظت از آب و هوا و اقلیم زمین در تاریخ جهان است.

 

"مولینا" در سال ۲۰۱۳ به دلیل کمک به حفاظت از آب و هوا و دنیای طبیعی ما، مدال آزادی ریاست جمهوری را از آن خود کرد. وی دکترای خود را در سال ۱۹۷۲ از دانشگاه کالیفرنیا برکلی دریافت کرد و سال‌ها بعد به عنوان استاد دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو مشغول کار شد.