دیدارنیوز - متن کامل بیانیه را در زیر میخوانید:
مددکاری اجتماعی از جمله حرفههای یاورانهای است که به طور ویژه بر سلامت جسمی، روانی و اجتماعی افراد تاثیرگذار است و بازوی اجرایی قوی برای نظامهای رفاهی در سراسر جهان است، به نحوی که آموزش حرفهای مددکاران اجتماعی و نظارت مستمر بر فعالیت حرفه آنها یکی از مهمترین دغدغهها در سیستم آموزشی کشورهاست. در کشور ما نیز از سالها قبل این رشته در دانشگاههای معتبر زیرمجموعه وزارت علوم و وزارت بهداشت تدریس میشده است. اما طی سالهای اخیر اتفاق نامیمونی در این رشته رقم خورد که منجر به افت شدید کیفیت آموزش این رشته گردید.
رشد قارچ گونه موسسات آموزشی علمی-کاربردی برای کاهش کیفیت آموزش کم نبود که اکنون شاهد آنیم برخی دانشگاههای کشور، بدون داشتن زیرساختهای لازم و مصوب اقدام به جذب دانشجو در رشته کرده اند. داشتن حداقل ۲ مربی و ۲ استادیار تمام وقت با تحصیلات مرتبط از جمله شروط بدوی وزارت علوم برای اخذ مجوز راه اندازی یک رشته در مقطع دانشگاهی است، حال آنکه این وزارتخانه قوانین خود را زیر پا گذاشته است. همچنین داشتن امکانات لازم برای دروس عملی دانشجویان از شروط الزامی است که در مددکاری اجتماعی به معنای داشتن فیلدهای کارورزی مناسب و سرپرستان کارورزی کارآزموده، متبحر و دارای صلاحیت میباشد که در دانشگاه و شهرهای اعلام شده، عملا این نیروها حضور ندارند.
این درحالی است که وقتی به ساختار و امکانات دانشگاههایی مانند پیام نور و غیرانتفاعی و نیز دانشگاههایی مانند فردوسی مشهد، خوارزمی کرج و شاهد دقت میکنیم آنها را فاقد چنین شروطی میبینیم. وزارت علوم باید پاسخگو باشد که به چه قیمتی قوانین خود را زیر پا میگذارد و این چنین موجب اتلاف وقت جوانانی میشود که با هزار امید و آرزو و به دنبال آرمانهای خود برای کمک به ارتقا سطح سلامت جسمی و روانی و اجتماعی جامعه خود وارد این حرفه میشوند و از سوی دیگر باید پاسخگوی کیفیت پایین عملکرد این افراد پس از فارغ التحصیلی و جذب در سازمانهای مرتبط شود. جایی که باید به افراد، گروهها و اجتماعات در معرض خطر یا آسیب دیده خدمات حرفهای را ارئه دهند که هرگز نیاموخته اند!
دانش آموزانی که در روزهای پیش رو به دنبال انتخاب بهترین مسیر برای رسیدن به اهداف خود هستند و به دلیل اعتماد به وزارت علوم، اقدام به انتخاب رشته مددکاری اجتماعی در دانشگاههایی میکنند که از حداقلهای لازم برای آموزش باکیفیت برخوردار نیستند و تنها به درآمدزایی خود فکر میکنند، پس از چهارسال با یاس و سرخوردگی و ناکامی فارغ التحصیل میشوند و به دلیل عدم پذیرش از سوی سازمانها برای اشتغال بر این یاس و سرخوردگی افزوده خواهد شد. اتفاقی که طی چند سال اخیر برای فارغ التحصیلان دانشگاههای علمی کاربردی افتاده و به دلیل کیفیت به شدت ضعیف آموزش در این دانشگاهها امکان اشتغال ندارند.
تعجبی ندارد که موضوع مشکلات اجتماعی در کشور ما روزبه روز افسارگسیختهتر میشود و آمارها از گسترش آن خبر میدهند وقتی شاهد آن هستیم که مبنای علمی و آموزشی کشور چنین بازیچه دست مدیران ناکاربلدی میشود که به خاطر منافع اقلیتی حاضر به قربانی کردن جامعه میشوند. قطعا نادیده گرفتن نیروی کارشناسی کشور و کم اهمیت جلوه دادن امر آموزش علمی و عملی و در حرفه مددکاری اجتماعی آموزش اخلاقی، برخلاف تمامی چشم اندازها و برنامههای توسعهای کشور است.
شایان ذکر است رشته مددکاری اجتماعی در سال ۱۳۷۳ تدوین و در شورای انقاب فرهنگی با هدف کمک به آحاد جامعه منطبق بر قوانین جمهوری اسلامی ایران تصویب شده است و برنامه آموزشی آن شامل الزاماتی که برای تدریس این رشته است که در وزارت علوم و نیز وزارت بهداشت تهیه شده و در اختیار دانشگاهها قرار گرفته است. امید است مقامات وزارت علوم پیش از آنکه بیش از این شاهد فاجعه در این حرفه باشیم نسبت به هشدارهای علمی و اخلاقی حساس بوده و اقدامات لازم برای پیشگیری از بحرانهای ناشی از آموزشهای بی کیفیت را در دستور کار خود قرار دهند.
انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران ضمن اعتراض به این اقدام غیر متعهدانه و غیر حرفهای وزارت علوم اعلام میدارد در صورتی که وزارت مذکور نسبت به اصلاح این رویه اشتباه اقدام ننماید، موضوع را به طور جدی از مَراجع قانونی پیگیری خواهد کرد.
