یادداشتی از محمدپوریا بهشتی، به بهانه رضایت یک امام جمعه از وضع بحرانی کشور
دیدارنیوز _ محمدپوریا بهشتی:
در کره شمالی در‌های کشور بسته است. مردم تولید می‌کنند و به همان اندازه می‌خورند. نیاز به برق زیاد ندارند، چون اساسا وسائل مصرفی برقی زیادی ندارند. مردم در کره شمالی به این فکر می‌کنند که هر آنچه نیاز دارند در داخل کشور موجود است.
درست مثل آیت الله علم الهدی که از جایی که ایستاده مسیر را سراسر زیبا و جذاب دیده و می‌گوید: «مسیرمان در حال توسعه و پیشرفت است، در مسائل داخلی در مملکت هیچ چیز کم نداریم، همه زمینه‌ها وجود دارد، اگر روزی تمام دروازه‌های کشور بسته شود و بخواهیم روی آنچه در داخل داریم بایستیم، می‌توانیم به‌خوبی زندگی کنیم منتها لازم است مسؤولان این وضعیت را بشناسند و روی آن برنامه‌ریزی»
علم الهدی همچنین برای فشار به نظام برای ابلاغ قانون حجاب حاکمیت را اینگونه می‌ترساند: «اگر در جامعه‌ای کشف حجاب شد، دیگر این جوان پای اسلام و انقلاب نمی‌ایستد، مقاومت اسلامی در این صورت تضعیف خواهد شد»
اول: آیا نگاه آیت الله علم الهدی که فکر می‌کند حتما می‌توان بدون ارتباط با جهان همه مایحتاج را در ایران در دسترس داشت، با نگاه کیم جونگ اون رهبر کره شمالی تفاوتی دارد؟ منظور آیت الله علم الهدی از «هر چه احتیاج داریم» چیست؟ لیست این مایحتاج وجود دارد؟ اگر همه آنچه می‌خواهیم در همین کشور است، چرا بیش از ۶ سال است تورم بالای ۳۵ درصد داریم؟ اگر همه چیز که می‌خواستیم وجود دارد، چرا وقتی داماد ایشان رئیس جمهور بود، ناچار شد دست به جراحی اقتصادی بزند و ارز ۴۲۰۰ را حذف کند؟
اگر همه چیزی که می‌خواستیم در ایران هست چرا روغن از ۸ هزارتومان در دولت داماد ایشان به ۸۰ هزار تومان رسید و گوشت به ۷۰۰ هزار تومان رسید؟
اگر همه چیز‌هایی که احتیاج داریم در ایران هست چرا گوشت را از خارج وارد می‌کنیم؟ مثلا ما چای نیاز داریم، اما دولت رئیسی داماد آیت الله علم الهدی از این موضوع مطلع نبود که ما در ایران چای داریم، برای همین به یک شرکت بیش از دو میلیارد و ۴۰۰ میلیون یورو پول داد تا برود و برای مردم چای وارد کنند. اما بخشی از ارز‌ها در بازار آزاد فروخته شد.
اگر هر چیزی که می‌خواهیم در اینجا هست و می‌شود در‌های کشور را بست، چرا آیت الله علم الهدی هم مانند مردم عادی زندگی نمی‌کنند؟ واقعیت این است که اگر هرکدام از مردم ایران هم مجموعه موقوفات مسجد گوهرشاد را در اختیار داشتند، حتما همه چیز را گل و بلبل می‌دید.
مشکل، اما اینجاست که این موقوفات در اختیار مردم عادی قرار نمی‌گیرد و یا به صورتی کاملا ناگهانی هیچ کدام از آحاد ملت هزاران متر زمین در ازگل و شمال شهر تهران به نامش زده نمی‌شود. رفیق اهل لواسان هم ندارند که همه چیز را به نامشان بزند.
منبع: امتداد
