پس از صحبت‌های اخیر احمد وحیدی، وزیر کشور دولت سیزدهم در حمایت از اخراج بحث‌برانگیز اساتید دانشگاه، دکتر مصطفی آب روشن یادداشتی برای دیدارنیوز ارسال کرده که در ادامه می‌خوانید.
دیدارنیوز _ *دکتر مصطفی آب روشن:
جناب آقای وحیدی، وزیر محترم کشور، اشاره کرده اید اقدام وزارت علوم در اخراج اساتید دانشگاه، امری کاملا قانونی است! خدمتتان عرض کنم که دفاع از اخراج اساتید دانشگاه به بهانه انتقاد از حاکمیت، تعارض آشکار با اصول دموکراتیک، آزادی بیان و تنوع دیدگاه‌هاست.
دانشگاه‌ها باید فضای امنی را ایجاد کنند تا اساتید و دانشجویان بتوانند آزادانه عقاید و نظرات خود را ابراز کنند و در گفتگو‌های معنادار شرکت کنند. ایجاد چنین فضایی از اهمیت بالایی برخوردار است، زیرا اجرای امور در حوزه‌های مختلف، عموما متاثر از گفتمان دانشگاهی است. فلسفه وجودی دانشگاه این امکان را به اساتید و دانشجویان می‌دهد تا تفکر انتقادی تری نسبت به عوام داشته باشند و ایده‌ها و مفاهیم رایج را به چالش بکشند.
جناب آقای وحیدی؛ یکی از اهداف و شعار‌های مشخص انقلاب اسلامی، ایجاد فضای امن در محیط دانشگاه بوده که نشان از احترام به حقوق اساسی افراد دارد و به آنها این امکان را می‌دهد تا بدون ترس از طرد شدن و یا برخورد‌های سلیقه ای، نظرات‌شان را ابراز کنند. همانگونه که مستحضرید یکی از اصول اساسی در دانشگاه‌ها، آزادی تجزیه و تحلیل و نظر دادن است. اگر اساتید دانشگاه به عنوان نمایندگان علم و دانش، نظرات سیاسی خاصی دارند، باید به عنوان بخشی از حقوق اساسی، امنیت شغلی شان تضمین گردد. در فضای ایجاد شده دانشجویان نیز به طور بازتر و با احترام به تفاوت دیدگاه‌ها، می‌توانند درک عمیق‌تر و گسترده تری از مباحث و مفاهیم نظری ارائه شده داشته باشند.
جناب آقای وحیدی؛ بر اساس اصل ۲۷ قانون اساسی؛ مجموعه جنابعالی مرجع صدور مجوز راهپیمایی‌ها و تجمعات سیاسی و غیر سیاسی است، همانگونه که مستحضرید فلسفه وجودی این اصل مترقی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آزادی ابراز عقیده است حال جنابعالی بعنوان مجری این اصل، در اظهار نظری کاملا پارادوکسیکال، از اخراج اساتید دانشگاه به جرم آزادی بیان حمایت می‌کنید؟! این رفتار بدین معناست که جنابعالی به اعتراضات و تجمعات سیاسی و غیر سیاسی در حوزه عمومی مجوز برگزاری می‌دهید، اما در اقدامی عجیب، اخراج یک استاد دانشگاه را به جرم ابراز عقیده آن‌هم در کلاس درس قانونی تلقی می‌کنید. بنظر شما پذیرش همزمان این دو اصل منطقی به نظر می‌رسد؟
جناب آقای وزیر، اگر آزادی اندیشه را مجاز اعلام کنیم و از سوی دیگر آزادی بیان را به شدت محدود کنیم ما با نوعی نقض غرض مواجهیم وقتی ما قلم و بیان را در حصاری محدود شونده قرار دهیم در واقع، اندیشه‌ای را که به آزاد بودنش حکم داده ایم محبوس کرده ایم که بطور قطع، جامعه با رکود فکری و اندیشه‌ای مواجه خواهد شد. جامعه تک صدایی که بنظر می‌رسد جنابعالی بر آن تاکید دارید بطور بالقوه می‌تواند به تعارضات اجتماعی و اختلافات سیاسی بخصوص در شرایط حساس کنونی دامن بزند. بعبارتی در جامعه‌ای که نیاز‌ها و افکار طیف فکری مختلف نادیده گرفته می‌شود مشکلات اجتماعی بزرگ‌تر و پیش بینی نشده‌ای به حاکمیت تحمیل می‌گردد.
جناب آقای وزیر، ترویج تنوع دیدگاه‌ها، ارتقاء آزادی بیان و تشویق به تبادل اطلاعات در جامعه، بهترین راه برای جلوگیری از ایجاد یک جامعه تک صدایی و به تبع آن کثرت گرایی و افزایش پیشرفت‌های اجتماعی است. در جامعه تک صدایی، افراد به دلیل عدم تنوع و تضییع آزادی بیان، از ابراز دیدگاه‌ها و نظرات‌شان در مسائل مختلف خودداری می‌کنند. این موضوع منجر به کاهش تبادل اطلاعات و تنوع نظرات در میان اعضای جامعه می‌شود، بطوریکه اینگونه جوامع دچار تضعیف در کیفیت تصمیم‌گیری‌ها و راهبرد‌های اجتماعی می‌شوند، زیرا عدم پذیرش دیدگاه‌های متفاوت می‌تواند به تصمیم‌گیری‌های نامتعادل و ناعادلانه منجر گردد.
*عضو انجمن جامعه شناسی ایران
مطلب مرتبط:
دکتر آب‌روشن: حکومت باید همراه مردم باشد نه روبروی آنها/بیداری قشر خاموش
مشکلات اجاره بهای بی‌ضابطه؛ از ناامنی روانی تا افزایش اختلافات خانوادگی
