روایت اشک‌ها و لبخند‌های داود سلیمانی در تنگنای نوزدهم (قسمت پایانی)
عکس‌ها: آرش راهبر
دیدارنیوز ـ حامد شجاعی: سال ۱۳۷۸ را می‌توان به عبارتی پر افت و خیزترین سال دوران عمر دولت اصلاحات به ریاست سید محمد خاتمی دانست. این سال با ترور سپهبد علی صیاد شیرازی آغاز شد و با ترور سعید حجاریان پایان یافت. در این میان ماجرای خودکشی سعید امامی، طرح اصلاحیه قانون مطبوعات در مجلس پنجم و توقیف روزنامه سلام در پی افشای نقش امامی در تهیه اصلاحیه قانون مذکور با منتهی شدن به فاجعه حمله به کوی دانشگاه فضای اجتماعی و سیاسی کشور را به نقطه‌ای رساند که برای بسیاری از ناظران یادآور ماه‌های پرکشمکش آغازین سال شصت بود.
ویدیو قسمت سوم تنگنا با داود سلیمانی را اینجا ببینید
اگر چه نهایتا به هر ترتیبی آرامش نسبی به جامعه بازگشت و غائله بعدی که بهانه انتشار یک مطلب طنز در نشریه دانشجویی موج پلی‌تکنیک تهران به راه افتاد مانند قبلی‌ها دولت و ملت را متاثر نساخت. در چنین حال و هوایی انتخابات مجلس ششم در اواخر بهمن آن سال برگزار شد. داود سلیمانی و دفتر تحکیم وحدت از جمله نام‌هایی هستند که همزمان با حمله به کوی دانشگاه تهران و البته از آن تاریخ به بعد نامشان با آن فاجعه گره خورد.
سلیمانی و پنج کاندیدای مورد حمایت دفتر تحکیم وحدت موفق به جلب رای موکلان حوزه‌های انتخابیه خود شدند تا این احساس در میان عده‌ای به وجود بیاید که شاید این نمایندگی، مزد و مابه‌ازای مدیریت اعتراضات تند دانشجویان در تابستان هفتاد و هشت است. اگر چه این فرضیه با نزدیک شدن به پایان دوران مجلس ششم و تشدید برخورد‌ها با سلیمانی و نمایندگان تحکیمی مجلس به تدریج رنگ باخت و در ادامه داود سلیمانی، سیدعلی‌اکبر موسوی خوئینی و علی تاجرنیا در مقاطع مختلف از جمله بعد از ماجرا‌های خرداد هشتاد و هشت طعم حبس را هم چشیدند.
اینکه سلیمانی و همراهانش در مجلس ششم چه دستاورد‌هایی داشتند و چرا در عین طرح ادعای مسلوب‌الاختیار بودن مجلس بار دیگر برای ورود به نهاد قانونگذاری نامزد شدند و به پای این نامزدی تا سر حد مقابله با راس هرم نظام سیاسی کشور در قالب تحصن در مجلس ایستادند از ابهامات تاریخی‌ست که در این برنامه تنگنا سعی شد پاسخ‌های داود سلیمانی به آن‌ها اخذ شود. اگر چه این تنگنای طولانی به همین جا ختم نشد و درباره وقایع و تحولات سال‌های اخیر هم از این نماینده سابق مجلس و عضو حزب مشارکت پرسیدم.
بخش سوم تنگنای نوزدهم را می‌توان روایت اشک‌ها و لبخند‌ها نامید. لبخند‌هایی گاهی تلخ و گاه شیرین بر آنچه گذشت و اشک‌هایی برای آینده پر بیم و امید ایران.
