یاد قربانیان سردشت

دیدارنیوز ـ امید جهانشاهی: ۳۶ سال کم نیست، عمری است برای خودش. ۳۶ سال، اما هرچه هم باشد، چیزی از آن داغ تلخ و سنگین کم نمی‌کند. آن جنایت هولناک حمله شیمیایی، آن به خاک افتادن کودکان، آن شهدای مظلوم سردشت.

۳۶ سال گذشت، اما تصویر آن پدری که نوزاد در آغوش بر در خانه از نفس افتاد، همچنان تازه و تلخ و سخت جگرسوز است. تصویر آن بچه‌هایی که کنار مادرشان جان دادند، تصویر دختر شش ساله‌ای که بر تخت بیمارستان به مدد ماسک نفس می‌کشید، تصویر مادری که با صورت تاول زده، خونین دل و ناامید به دلبند چهارساله اش که بی رمق بر تخت بیمارستان افتاده بود نگاه می‌کرد؛ نه این تصاویر هرگز فراموش نمی‌شود. داغ لاله‌ها از یاد رفتنی نیست. این زخم پر درد که بر پیکر وطن خورد همیشه در خاطره‌ها خواهد ماند: آن ساعت شوم، ساعت چهار و نیم بعدازظهر هفتم تیرماه سال ۱۳۶۶ که نیروی هوایی صدام با هفت بمب هر کدام حاوی ۲۵۰ کیلوگرم گاز خردل گوگردی و اعصاب به شهر سرسبز سردشت حمله کرد: دو بمب در بازار شهر، دو بمب وسط منطقه مسکونی و محل رفت و آمد مردم و سه بمب در زمین‌ها و باغ‌های اطراف شهر فروافتادند. در شهری که تنها حدود ۱۲ هزار نفر جمعیت داشت، بیش از هشت هزار نفر دچار مصدومیت‌های شیمیایی شدند و گفته می‌شود حدود ۱۳۰ نفر در دم جان باختند و البته تا چند سال جراحت‌های سنگین شیمیایی قربانی می‌گرفت. اقدامی که کاملاً برخلاف پروتکل ۱۹۲۵ مبنی بر ممنوعیت بکارگیری سلاح‌های شیمیایی و همه معاهدات بین‌المللی بود و یک جنایت بشری تمام عیار.

سردشت اولین شهری بود که بعد از جنگ جهانی اول مورد حمله سلاح‌های مخوف و مخرب شیمیایی قرار می‌گرفت، اما دریغ که هرگز آنچنان که باید محکوم نشد و در رسانه‌های جهانی و مجامع بین المللی بازتاب نیافت و مورد توجه قرار نگرفت و آن گونه که باید افکار عمومی را متاثر نکرد.

شاید ما آن چنان که باید قوی نبودیم. برای صدا داشتن و برای حق گرفتن باید که قوی بود.‌ای کاش در مسیر قوی شدن حرکت می‌کردیم. شاید هم جای رسانه‌های اجتماعی خالی بود. افکار عمومی که توانست با توئیتر، عکسی از آیلان، کودک سوری بر ساحل ترکیه جان باخته را جهانی کند، با صد‌ها عکس کودکان سردشتی که در آغوش مادر و همراه با مادرشان از نفس افتادند و جان دادند، چه‌ها که نمی‌کرد.

با این حمله هولناک و ناجوانمردانه، نام سردشت به نمادی پر رنگ و ماندگار تبدیل شد. نمادی از زخم جنگ بی رحم، نمادی از قتل عام کودکان و مردم عادی، نماد قربانیان بمباران شیمیایی. صدام جنایتکار بیش از ۲۴۰ بار از سلاح‌های شیمیایی استفاده کرد و بیش از شش هزار بمب شیمیایی فرو ریخت که از جمله آن‌ها می‌توان به بمباران شهرستان مریوان در چهارم فروردین ۱۳۶۷ و حمله به اشنویه در ۱۱ مرداد همان سال اشاره کرد که در آن بیش از دو هزار ۵۰۰ نفر مجروح شیمیایی شدند. صدام جنایتکار  ۲۵ اسفندماه سال ۱۳۶۶ شهر حلبچه در اقلیم کردستان عراق را هم بمباران شیمیایی کرد که بیش از پنج هزار نفر از مردم عادی و غیرنظامی جان باختند.

یاد قربانیان مظلوم و بی‌گناه و شریف شهر سردشت گرامی باد. یاد همه آن دلیرمردان و شهدای شیمیایی آن سال‌های دفاع سترگ میهنی گرامی باد.