سجاد پور احسان

با چشمانی اشک‌بار و قلبی پر از غم، از آرزوها و خوبی‌های پسر رشیدش می‌گفت. از اینکه نتایج زحمات ۳۰ساله‌اش به ثمر نشسته بود و منتظر بود ۱۲بهمن امسال فرزندش را در روز دفاع همراهی کند. از اینکه پسر دانشجویش یک هفته قبل از فوت پیامکی برای پدر می‌فرستد و می‌گوید"حلالم کن پدر اگر صبوری نکردم". از اینکه پول تو جیبی خودش را صرف نیازمندان و محرومان می‌کرده و پدر داغدار چند روز بعد از آن روز شوم حادثه متوجه می‌شود جگرگوشه‌اش با پرداخت دیه، زندانی نیازمندی را آزاد کرده است.