یکی از گامهای اساسی در راه توقف ازدواج کودکان، اصلاح ساختار و رویه‌های قانونی است اما وضع قانون در فقدان آموزش مردمی و محلی و تلاش برای تغییر سنت‌های فرهنگی و منطقه‌ای، اثر چندانی ندارد. ازدواج کودکان در مناطقی که انجام می‌شود از حیث فرهنگی پذیرفته شده است و ناهنجاری و خشونت علیه کودک به حساب نمی‌آید. در نتیجه تا باور عمومی و فرهنگی نسبت به این آسیب عوض نشود، قانون موجود به راحتی نادیده گرفته می‌شود.

ازدواج کودکان یک پدیده فرهنگی است و در مناطق مختلف رواج و مشروعیتش را از سنت‌های فرهنگی و ساختارهای اجتماعی می‌گیرد اما آنچه در بین مناطق مختلف در خصوص ازدواج کودک مشترک است، پذیرفته بودن و طبیعی بودن این امر است. خانواده‌هایی که مبادرت به ازدواج اجباری کودکانشان می‌کنند، این کار را خشونت علیه آنها و تضییع حقوق کودکان نمی‌دانند.