علی زمانیان

سال‌ها از پسِ این همه تکرارِ چنین شبی، هیچ گاه از خود نپرسیدیم اگر "شب‌قدرِ" ما شبی عزیز بود که از هزار شب برتر است، چرا پیش از "قدر" و پس از آن، تغییری نکرده‌ایم، بهتر نشده‌ایم و بلکه اوضاع‌مان بدتر و تباه‌تر شده‌است. تعجب نکردیم از این که اگر قرار بود "شب قدر"، قدرمان را بیفزاید چرا چنین حقیرانه زندگی می‌کنیم. خطا در تصویری است که از شبِ قدر داریم. تصویری که از شب قدر داریم، این است: "رستگاری در دو دقیقه".

عزاداری محرم به اعمالی چون پوشیدن لباس مشکی، ریختن چند قطره اشک و ایستادن در صف نذری تقلیل یافته و در واقع آیین و مناسک تا حد زیادی جای ایمان را گرفته است. این چنین می شود که رستگاری را به کالایی دم‌دستی و آسان‌یاب تبدیل کرده‌ایم. در حالی که ایمان، یعنی تلاشی مستمر در مسیر حقیقت‌جویی. ایمان رفتن و رفتن و گام نهادن در وادی سخت و ناهموار زیستنی اخلاقی و خویشتن‌داری مداوم است.