مسعود تجریشی - صفحه 3

۱۰ سال پیش برای نخستین بار دیدمش. پیش‌از آن، آنچه از دریاچه در ذهن داشتم، نوشته‌هایی بود که درباره‌اش خوانده بودم و عکس‌هایی که تماشا کرده بودم. پررنگ‌ترین چیزی که از آن در یادم مانده بود، مطلبی در یکی از کتاب‌های درسی‌مان بود که درباره بحرالمیت بود و توضیح می‌داد که به‌دلیل شوری بالای آب آن، کسی داخلش غرق نمی‌شود و شناگر‌ها می‌توانند روی آب دراز بکشند و شناور بمانند. بعدش اضافه می‌کرد که دریاچه ارومیه خودمان هم چنین خصوصیتی دارد. از آن موقع دریاچه برای من مکانی رؤیایی بود. گاهی به آن فکر می‌کردم و دلم می‌خواست آن شناوری بی‌غرقه شدن را تجربه کنم. تجربه کردم.

درياچه اروميه يك برجام است. مي‌توان نگاه حاكميتي به آن كرد يا دولتي. من به عنوان كسي كه هزاران ساعت در اين حوزه كار و مطالعه كرده‌ام، ديده‌ام كه ديگران در خارج از اين مرزها نسبت به مسائل چطور نگاه و كار مي‌كنند. آنها نگاه شان ملي است. ولي در كشور ما اگر تراز درياچه برود پايين مي‌گويند اينها عرضه ندارند، تراز برود بالا مي‌گويند اين كار باران بوده است.