حسین کیانی که قصد داشت بهار امسال نمایش «پروین» را درباره زندگی و شخصیت پروین اعتصامی روی صحنه ببرد، با نوشتن یادداشتی انصراف خود را نه تنها از اجرای این نمایش بلکه از کلیت تئاتر اعلام کرد. او که آرزو داشت با اجرای این اثر نمایشی، از صحنه تئاتر خداحافظی کند، میگوید که رویای اجرای این نمایشنامه را در واژگان متن خود جستجو خواهد کرد.
دیدارنیوز: این نمایشنامهنویس، کارگردان و مدرس تئاتر در یادداشت خود که آن را در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است:
«کارکردن در تئاتر همیشه از سر عادت و یا ناچاری بوده است چرا که اقتصاد تئاتر (به جز نوع لاکچری آن برای از ما بهتران) از تامین حداقل معیشت و رفاهِ هنرمندانش عاجز و ناتوان بوده است و تنها عامل نگه دارندهی فعالان فرهیختهی آن نیز حظ و لذت روحی و ذهنی و فکری بوده که از تئاتر میبردهاند که به دلیل ویرانی همان ساختارِ نصفه نیمه (هم به دلیل بیماری کرونا و هم مدیریتِ همیشه بیمار فرهنگی) این ویژگی روحی و معنایی هم از تئاتر سلب شده است. من کسانی را که همچنان نگاه معیشتی به این هنر دارند، نقد نمیکنم و نیز با آنها که همچنان به بردن لذتهای معنوی از تئاتر مشغول و امیدوارند، کاری ندارم. برای همین حکم کلی نمیدهم و فقط از جانب خودم با بیست و چند سال سابقهی نوشتن در تئاتر و اجرا کردن بر صحنه و تحصیل و تدریس در این هنر مطمئن شدهام که دیگر باید حداقل در عرصهی عمومی از آن دل بکنم و رهایش کنم و اگر آن عادت و ناچاری نمیتواند دست از سرم بردارد به عرصهی خصوصی خود بسنده کنم.
این تئاتر، اگر هست، باشد و بماند برای دوستانی که به هر قیمت و درهر شرایطی میخواهند اجرایی را به صحنه ببرند و مدیریت و ریاستی که به هر بهایی و با هر شرایطی (حتی از بین رفتنِ اصل و اصالتِ تئاتر) میخواهد میز و پست و سِمَتش را حفظ کند.
من انصراف خود را از دست و پا زدن در چنین شرایطی قطعی میدانم و رویای اجرای نمایش نامهی «پروین اعتصامی» را که دوست داشتم آخرین کارِ صحنهای من باشد، در همان عبارات و کلماتِ نمایشنامهام میجویم نه بر این صحنههای تاریک و غبارگرفته که دیگر خوردن خاکش هم هیچ افتخار و غروری بر نمیانگیزد مگر برای جارچیان و خودنمایانِ فرهنگینما که همیشه هستند و خواهند بود. خوشا براحوالشان! ولی ما دیگر نیستیم در این احوال نامعلوم الحال.»
حسین کیانی پیش از این اعلام کرده بود هرچند دغدغه و علاقه بسیاری برای اجرای نمایش «پروین» دارد، ولی تنها در صورتی این نمایش را روی صحنه میبرد که شرایط مناسبی برای اجرای آن فراهم شود، زیرا خستهتر، کلافهتر و کمحوصلهتر از آن است که بخواهد برای اجرای نمایشی بجنگد.
او جزو نمایشنامه نویسان و کارگردانانی است که نیمه دوم دهه ۷۰ وارد عرصه تئاتر شد و در این سالها با اجرای نمایشهایی مانند «رژیسورها نمیمیرند»، «مضکه شبیه قتل»، «پنهانخانه پنج در»، «تکیه ملت»، «همسایه آقا»، «در شورهزار»، «بیداری خانه نسوان»، «چشم به راه میرغضب» و ... تماشاگران بسیاری را جذب سالنهای تئاتر کرده بود.
