دیدارنیوز - سمیه قرنی - خبر داغ امروز نه من هستم و نه همکاران من. مثل باقی روزهای سال که همه اخبار مهم هستند به جز ما. امروز فیلترینگ تلگرام مهم تر از ما است. نمی خواهم ننه غریبم بازی در بیاورم ولی همین که یک امروز را به ما اختصاص داده اند و همین یک روز هم ما را فراموش کرده اند ناراحتم می کند. بله من هم به اندازه کافی از فیلترینگ ناراحتم ولی بگذارید این یک روز برای ما بماند. بگذارید دلمان خوش باشد حتی اگر مشکلات معیشتی امانمان را بریده، اگر از تبعیضها کمرمان شکسته، اگر از شان و منزلت ادایش مانده و از مقام معلم همین یک روز مانده که آن هم فدای تلگرام شد.
معلم در دهه شصت چیزی بود شبیه به پیامبر، نگاهی که به او داشتند آنقدر ویژه بود که شاید در تصور هم نگنجد. معلم دهه شصتی الگو بود. دانش آموز در تمام شئون زندگی از آن پیروی می کرد و جایگاهش همچنان بالا به حساب می آمد هر چند که درگیر مسائل معیشتی بود.
معلم در دهه 70 و 80 یک راهنما بود. یک پل. اوایل برای برخی از بخش های زندگی و هر چه به انتهای دهه 80 رسیدیم بیشتر ابزاری بود برای رسیدن به دانشگاه. معلم نقش پل رابط را بازی می کرد که دانش آموز، دانشجو شود. هر چقدر که در این زمینه توانمندتر بودی هم آوردهات بیشتر بود هم شان و منزلتت. اگر به چیزهای دیگری جز کنکور و تست و دانشگاه توجه می کردی حتی دیده نمیشدی چه رسد به اینکه ارج و قربی هم داشته باشی.
اما معلم در دهه 90 چیست؟ چه جایگاهی دارد؟ دیگر نه خبری از آن الگو بودن است و نه آن ابزار. متاسفم که بگویم معلم امروز هیچ نیست. این را من که خودم معلم هستم می گویم. بیایید تعارفات را کنار بگذاریم. معلمی که دیگر برای نیازهای اولیهاش باید سراغ اسنپ و تپ سی برود آن هم بعد از دو شیفت کار در دو مدرسه، چیست؟ معلمی که برای شان و منزلتش یک روز در میان باید بین خیابان بهارستان و سمیه رفت و آمد کند و اعتراض کند و بیانیه بنویسد و شانس بیاورد که دستگیر نشود، چیست؟ معلمی که بعد از سال ها مقاومت در مقابل فساد و مافیای کنکور کم می آورد و خودش را به اولین موسسه می رساند، چیست؟ معلمی که امروز سرنوشت دانش آموزانش برایش مهم نیست، چیست؟
خودمان کردیم. همه ما و آنهایی که در این ساختار بودند و هستند. همه ما و آنهایی که چه قدرت داشته ایم و چه نداشته ایم. یکی در وزارتخانه و یکی در کلاس درس. یادمان رفت که کجای کاریم. یادمان رفت که باید برای معلم کاری کنیم. یادمان رفت که درست است که معلمی شغل انبیاء است ولی انبیاء هم نیازهای اولیهای داشتند. یادمان رفت که اگر معلم و مدرسه را فراموش کنیم باید در کوچه و خیابان بدویم و مواظب باشیم که بچههایمان به ناکجا نروند و درگیر نابسامانی نشوند. یادمان رفت که باید همسو با جهان پیش برویم و الان دهه 90 شمسی است، 2018 میلادی. دیگر دهه 60 تمام شده و مناسبات امروز با دیروز فرق می کند. خیلی چیزها یادمان رفت.
بله تقصیر خودمان است. تقصیر وزیر و وکیل و نماینده مجلس و فلان فعال صنفی و بهمان نهاد نظارتی و من معلم است. تقصیر خودمان است که امروز تلگرام از معلم مهم تر شده است. روزمان مبارک.
