یاغی آرام نمی‌گیرد؛ نقشه راه ترامپ برای ۲۰۲۴
سایه سنگین دونالد ترامپ بر سیاست آمریکا تداوم دارد. بسیاری معتقدند که او خود را برای انتخابات ۲۰۲۴ آماده می‌کند. خبری بد نه فقط برای دموکرات‌ها که برای بخش بزرگی از حزب جمهوری‌خواه!
انقلاب سال ۵۷ مردم ایران یک "نه" تاریخی، دائمی و ثابت و غیر قابل تغییر مردم ایران به سلطنت و دیکتاتوری بود، نه بزرگی به هر نوع، سنخ، صنف و رویکردی بود که روح سلطنت و تک روی و ارباب رعیتی از آن استنتاج می‌شد. "نه به هر سلطنتی" پیام انقلاب مردم ایران بود، هست و خواهد بود.
کد خبر: ۸۱۸۲۵
۱۳:۴۱ - ۲۱ بهمن ۱۳۹۹
ششمین جشنواره ملی اسباب بازی؛ سایه کرونا روی عروسک‌ها
ششمین جشنواره ملی اسباب بازی هم از شیوع کرونا متاثر و امسال به صورت مجازی برگزار شد. با این حال این وضعیت برخی فرصت‌ها هم ایجاد کرد.
دیدار آدینه ۳۷
افاضات اضافه: موز طوری عمل کند که خیار شرمنده نشود
افاضات اضافه ستون هفتگی بیانات عوام الملک است که در آن به بیان نظرات منور خود در مورد مسائل جهان می‌پردازد. هفته‌هاست که این نابغه خاص دوران مشغول نگارش خاطرات روزانه است.
تیتر امروز
یاغی آرام نمی‌گیرد؛ نقشه راه ترامپ برای ۲۰۲۴
سایه سنگین دونالد ترامپ بر سیاست آمریکا تداوم دارد. بسیاری معتقدند که او خود را برای انتخابات ۲۰۲۴ آماده می‌کند. خبری بد نه فقط برای دموکرات‌ها که برای بخش بزرگی از حزب جمهوری‌خواه!
ششمین جشنواره ملی اسباب بازی؛ سایه کرونا روی عروسک‌ها
ششمین جشنواره ملی اسباب بازی هم از شیوع کرونا متاثر و امسال به صورت مجازی برگزار شد. با این حال این وضعیت برخی فرصت‌ها هم ایجاد کرد.
دیدار آدینه ۳۷
افاضات اضافه: موز طوری عمل کند که خیار شرمنده نشود
افاضات اضافه ستون هفتگی بیانات عوام الملک است که در آن به بیان نظرات منور خود در مورد مسائل جهان می‌پردازد. هفته‌هاست که این نابغه خاص دوران مشغول نگارش خاطرات روزانه است.
دیدارنیوز ـ اسفندیار عبداللهی: در چهل و دومین سالگرد پیروزی انقلاب مردم ایران در سال ۵۷ ضمن اینکه به دلایل مختلف طبیعی و غیر طبیعی حال‌مان خوب نیست و ایران عزیز در چالش‌های متعدد داخلی و خارجی قرار دارد، اما نمی‌شود و نمی‌توان چشم بر انقلاب شکوهمند و حماسه بزرگ و متمدنانه مردم ایران در ۲۲ بهمن ۵۷ بست.
اولا خیلی روشن است و همه کارشناسان عرصه سیاسی داخلی و بین‌المللی بار‌ها به این مهم اذعان کرده‌اند که انقلاب مردم ایران و قیام آن‌ها علیه آخرین پادشاه ایران ریشه در یک حرکت و اعتراض کاملا فرهنگی و سیاسی داشت. شما چند شعار در مبارزات و تظاهرات‌های سال‌های ۵۶ و ۵۷ را به خاطر می‌آورید که مثلا در آن مردم خطاب به رژیم پهلوی و سیستم حکومتی بگویند؛ "پول منو پس بده"، "مسئول بی لیاقت، معیشت معیشت" و امثالهم. حتی اعتصاب کارکنان شرکت نفت هم ریشه در یک کنش سیاسی داشت و اپوزیسیون رژیم آن را برنامه‌ریزی، هدایت و نهایتا خودشان هم پادرمیانی کردند، بنابراین مردم ایران نه اینکه کاملا سیر و در رفاه بوده باشند و زاغه نشین، کپر نشین، پائین شهری و گرسنه و گرفتار نداشتند، همه جور گرفتاری‌های رایج را داشتند، ولی انقلاب یک انقلاب فرهنگی و سیاسی بود.
دوم اینکه یک بار مردم در اول مشروطه و بار دیگر فاتحان تهران، به اسب چموش حکومت سلطان‌های قاجار لگام و عنان زده بودند، اما رضا خان قلدر آمد، مشروطه را حبس و سلطنت را بدون وثیقه آزاد کرد. (البته این همه داستان نیست و رضا خان اقدامات خوب و بد دیگری هم داشت که در این مجال و مقال نمی‌گنجد).
روحانیت شیعه در مرحله اول که مشروطه به امضای مظفرالدین شاه رسید نقش محوری و مهمی داشتند و پس از استبداد محمدعلی شاهی هم پشتیبان اصلی فاتحان تهران و مشروطه خواهان بودند. همان مردم و همان روحانیت با تجربه‌ای که از آن دوران به دست آورده بودند یاد گرفتند و جرات پیدا کرده بودند که به "قلدری"، "سلطان و "سلطه" نه بگویند. البته کودتای ۲۸ مرداد هم در حافظه مردم ایران، روشنفکران و بخشی از روحانیت بود. همه این تجارب ارزشمند و همچنین پایمردی مردم، احزاب ملی، مذهبی و چپ و الیت جامعه و به‌خصوص عزم و اراده ۱۵ ساله حضرت امام (ره) منجر به آن "نه" بزرگ به دیکتاتوری پهلوی بود.
در سال ۵۷ در خیابان‌های تهران و ایران شعار "استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی" سر داده می‌شد و منظور این نبود که استقلال، آزادی، جمهوری و حتی اسلامیت مورد نظر مردم و امام مردم تفسیر شود.
وقتی قانون و چارچوب و دیسیپلین در حکمرانی حاکم می‌شود تفسیر و مصادره به مطلوب کردن قاعدتا نباید وجود داشته باشد، در انقلاب سال ۵۷ و حتی در همه پرسی ۵۸ گفته نشد استقلال به معنی دشمنی دائمی با کشور "الف" یا "ب" است، جائی ندیدیم یا نشدیم که آزادی مختص حاکمان و موافقان است. کسی در تفسیر اسلامیت آن شعار نگفته بود که قرار است آن زن‌های بی حجابی که در کف خیابان‌های تهران شعار می‌دادند در فردا و پس فردای انقلاب از حقوق اجتماعی خود محروم خواهند شد، کرواتی‌ها تا آن زمان خود را صاحب انقلاب می‌دانستند، ملی‌ها آرزو‌های خود را در این انقلاب جستجو می‌کردند و حتی اقلیت‌های دینی هم تحت شعار آزادی آینده‌ای بهتر از دوره پهلوی برای خود تصور می‌کردند.
روزنامه‌نگارانی که حداقل یکی از آن‌ها تیتر زد "شاه رفت" و دیگری نوشت "امام آمد" بهار آزادی خود را در انقلاب امام و مردم می‌دیدند. فعالان سیاسی به امید بودند که دوره احزاب فرمایشی، چون "رستاخیز" به سر آمده و در فردای انقلاب تشکل‌هایی بزرگ از پایین به بالا شکل می‌دهند. بله این تصویر‌ها را امروز باید در ذهن مرور و مجسم کنیم و آن را در ترازوی تاریخ بگذاریم. باید بررسی کنیم امروز با این موضوعات و کد‌هایی که ذکر شد چند چند هستیم.
ولی همچنان یک اصل، محکم و پا برجا است و آن "نه" تاریخی، دائمی و ثابت و غیر قابل تغییر مردم ایران به سلطنت و دیکتاتوری در بهمن ۵۷ بود، "نه" بزرگی که با هر نوع، سنخ، صنف و رویکردی که روح سلطنت و تک‌روی و ارباب رعیتی از آن استنتاج می‌شد. "نه به هر سلطنتی" پیام انقلاب مردم ایران بود، هست و خواهد بود.
اولا خیلی روشن است و همه کارشناسان عرصه سیاسی داخلی و بین‌المللی بار‌ها به این مهم اذعان کرده‌اند که انقلاب مردم ایران و قیام آن‌ها علیه آخرین پادشاه ایران ریشه در یک حرکت و اعتراض کاملا فرهنگی و سیاسی داشت. شما چند شعار در مبارزات و تظاهرات‌های سال‌های ۵۶ و ۵۷ را به خاطر می‌آورید که مثلا در آن مردم خطاب به رژیم پهلوی و سیستم حکومتی بگویند؛ "پول منو پس بده"، "مسئول بی لیاقت، معیشت معیشت" و امثالهم. حتی اعتصاب کارکنان شرکت نفت هم ریشه در یک کنش سیاسی داشت و اپوزیسیون رژیم آن را برنامه‌ریزی، هدایت و نهایتا خودشان هم پادرمیانی کردند، بنابراین مردم ایران نه اینکه کاملا سیر و در رفاه بوده باشند و زاغه نشین، کپر نشین، پائین شهری و گرسنه و گرفتار نداشتند، همه جور گرفتاری‌های رایج را داشتند، ولی انقلاب یک انقلاب فرهنگی و سیاسی بود.
دوم اینکه یک بار مردم در اول مشروطه و بار دیگر فاتحان تهران، به اسب چموش حکومت سلطان‌های قاجار لگام و عنان زده بودند، اما رضا خان قلدر آمد، مشروطه را حبس و سلطنت را بدون وثیقه آزاد کرد. (البته این همه داستان نیست و رضا خان اقدامات خوب و بد دیگری هم داشت که در این مجال و مقال نمی‌گنجد).
روحانیت شیعه در مرحله اول که مشروطه به امضای مظفرالدین شاه رسید نقش محوری و مهمی داشتند و پس از استبداد محمدعلی شاهی هم پشتیبان اصلی فاتحان تهران و مشروطه خواهان بودند. همان مردم و همان روحانیت با تجربه‌ای که از آن دوران به دست آورده بودند یاد گرفتند و جرات پیدا کرده بودند که به "قلدری"، "سلطان و "سلطه" نه بگویند. البته کودتای ۲۸ مرداد هم در حافظه مردم ایران، روشنفکران و بخشی از روحانیت بود. همه این تجارب ارزشمند و همچنین پایمردی مردم، احزاب ملی، مذهبی و چپ و الیت جامعه و به‌خصوص عزم و اراده ۱۵ ساله حضرت امام (ره) منجر به آن "نه" بزرگ به دیکتاتوری پهلوی بود.
در سال ۵۷ در خیابان‌های تهران و ایران شعار "استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی" سر داده می‌شد و منظور این نبود که استقلال، آزادی، جمهوری و حتی اسلامیت مورد نظر مردم و امام مردم تفسیر شود.
وقتی قانون و چارچوب و دیسیپلین در حکمرانی حاکم می‌شود تفسیر و مصادره به مطلوب کردن قاعدتا نباید وجود داشته باشد، در انقلاب سال ۵۷ و حتی در همه پرسی ۵۸ گفته نشد استقلال به معنی دشمنی دائمی با کشور "الف" یا "ب" است، جائی ندیدیم یا نشدیم که آزادی مختص حاکمان و موافقان است. کسی در تفسیر اسلامیت آن شعار نگفته بود که قرار است آن زن‌های بی حجابی که در کف خیابان‌های تهران شعار می‌دادند در فردا و پس فردای انقلاب از حقوق اجتماعی خود محروم خواهند شد، کرواتی‌ها تا آن زمان خود را صاحب انقلاب می‌دانستند، ملی‌ها آرزو‌های خود را در این انقلاب جستجو می‌کردند و حتی اقلیت‌های دینی هم تحت شعار آزادی آینده‌ای بهتر از دوره پهلوی برای خود تصور می‌کردند.
روزنامه‌نگارانی که حداقل یکی از آن‌ها تیتر زد "شاه رفت" و دیگری نوشت "امام آمد" بهار آزادی خود را در انقلاب امام و مردم می‌دیدند. فعالان سیاسی به امید بودند که دوره احزاب فرمایشی، چون "رستاخیز" به سر آمده و در فردای انقلاب تشکل‌هایی بزرگ از پایین به بالا شکل می‌دهند. بله این تصویر‌ها را امروز باید در ذهن مرور و مجسم کنیم و آن را در ترازوی تاریخ بگذاریم. باید بررسی کنیم امروز با این موضوعات و کد‌هایی که ذکر شد چند چند هستیم.
ولی همچنان یک اصل، محکم و پا برجا است و آن "نه" تاریخی، دائمی و ثابت و غیر قابل تغییر مردم ایران به سلطنت و دیکتاتوری در بهمن ۵۷ بود، "نه" بزرگی که با هر نوع، سنخ، صنف و رویکردی که روح سلطنت و تک‌روی و ارباب رعیتی از آن استنتاج می‌شد. "نه به هر سلطنتی" پیام انقلاب مردم ایران بود، هست و خواهد بود.
