ویدئو/ محمد درویش: به رغم اینکه بخشی از حاکمیت دوست ندارد، اما مردم در حوزه محیط زیست حساس می‌شوند

دیدارنیوز ـ محمد درویش در گفتگوی تفصیلی با دیدارنیوز بر ضرورت آگاهی مردم از مسائل محیط زیست و فعال شدن آنان در برابر اقدامات تخریب کننده محیط زیست تاکید کرد و گفت: زمانی مردم متوجه می‎شوند که این الماس از این شکلات بیشتر می‎ارزد که در مورد ویژگی‎های شکلات و الماس به آن‌ها اجازه داده شده باشد که اطلاعات کسب کنند. وقتی حتی در این سامانه سیاسی، مدارس طبیعت تحمل نمی‎شود و هیچ بستری برای آموزش‎های جذاب محیط‎زیستی به مردم نداریم، چگونه باید برای مردم مسئله محیط‎زیست جدی شود که بخشی از وقت خود را در قالب ایفای مسئولیت‎های اجتماعی در حوزه تشکل‏‌های مردم نهاد محیط‎زیستی و فعالیت‎های مدنی مصروف بدارند؟ بسیاری از NGO‌هایی که در کشور ما شکل گرفته است، در تأمین حق عضویت از اعضایشان درمانده شده‎اند. شخص بیان می‎دارد همین که عضور NGO شما شده‌ام کافی است؛ حال پول نیز پرداخت کنم؟! در صورتی که در دنیا عیار توجه به محیط‌زیست را با میزان مشارک مالی مردم برای حفظ محیط‎‌زیست می‎سنجند که اگر واقعا مهم است چقدر حاضری برای آن پول پرداخت کنید. متاسفانه وجود این شرایط بیانگر این است که دولت و حکومت در ایران هیچ‌گاه به سمت آگاه‌سازی واقعی مردم در این زمینه حرکت نکرده‌اند. هر شخصی هم که در این حوزه توانسته است حرکتی کند، شخصاً تلاش کرده، جنبشی برپا کرده و اگر از حدی از بدنه اجتماعی برخوردار می‌شود، آن وقت شاخک‎های نهاد‌های امنیتی تیز می‎شود و با همان‎ها برخورد می‎کنند. جبهه سبز در دهه ۷۰ یکی از قوی‎ترین NGO‌های کل آسیای جنوب غربی و خاورمیانه بود. آن را از عمد و با ترفند‌های مختلف متلاشی کردند. سعی می‎کنند بین آن‌ها اختلاف بیندازند. دوست ندارند که یک نهاد مدنی تا این حد قدرت یابد که بتواند ۴۰ هزار نفر را به خیابان بکشاند؛ بنابراین این دو را کنار هم بگذارید؛ نه نهاد‌های امنیتی دوست دارند مردم در این حوزه‎ها با یکدیگر متحد شوند و عمل کنند و نه اصولاً به مردم اجازه دادیم که در این حوزه آگاهی یابند. اما اتفاقاتی افتاده و استثنائاتی هم انجام شده است. برای مثال کارخانه سرب و روی زنجان چرا با آن همه قدرت در دولت احمدی نژاد تعطیل شد؟ من به خاطر دارم که آن کارخانه سه مدیرکل عوض کرد زیرا سبب مزاحمت شده بودند. اما وقتی ۸۰ هزار نفر از مردم به این که پساب این کارخانه، سفره‎های آب زیرزمینی و منابع آب سطحی ما را آلوده می‎کند و آینده فرزندان ما را به خطر می‎اندازد، اعتراض کردند آقای احمدی‎نژاد دستور داد تا کارخانه تعطیل شود تا بتواند تنش‎های امنیتی را ساکت کند. برای مثال در موضوع معدن کوه شاه بافق، یک سرمایه‎گذار گردن کلفت با استاندار بست؛ به بهانه اینکه ۲۰۰ شغل می‎خواهیم ایجاد کنیم و قصد برداشت داشتند. قله کوه شاه، سرچشمه هلیل رود بوده و تنها رودخانه دائمی در جنوب شرق ایران است که به سوی جازموریان حرکت می‌کند. اگر آن‌ها کوه شاه را برداشت می‎کردند، چون ارتفاعش بالای ۴۰۰۰ متر بوده و تنها منبع تأمین آب و یخ دائم کرمان است، نابود می‎شد. موج مهاجرت بزرگ از شرق که در حال حاضر نیز با بی‎آبی مواجه است به سوی مناطق مرکزی که خود چالش بی‎آبی دارد، راه می‎افتاد. ما فراخوان دادیم و مردم در ارتفاع ۳۸۰۰ متری جمع شدند. توانستیم ۱۱۰۰ نفر کوهنورد را جمع کنیم و در زیر لودر‌ها خوابیدند. خبر به استاندار رسید و به دلیل ترس، دستور تعطیلی آن معدن را صادر کرد. اخیراً نیز در آب پخش، وزیر صمت برای افتتاح یک کارخانه پتروشیمی به آنجا رفت و مردم اعتراض کردند وگفتند ما پتروشیمی نمی‎خواهیم و نخلستان‎هایمان را می‎خواهیم و مانع از این کار شدند. این اتفاقات در ایران کم سابقه است. همیشه مردم برای این مواهب توسعه دست می‎زدند. قبل از ایام عید، وزیر نیرو برای افتتاح یک سد در بالادست مسجد سلیمان به لالی رفته بود که با اعتراض مردم مواجه شد. سدی که زمانی نماد سازندگی بود مخالفت کردند. الان ببینید چه مخالف‎های جدی با سد لاسَک در گیلان اتفاق می‎افتد. این‎ها نشان‎دهنده چیزی است که من آن را بیداری محیط‎زیستی می‎‌نامم و ناشی از حضور جریان آزاد اطلاع‎رسانی است که به کمک دنیای مجازی و شبکه‎های اجتماعی و ماهواره‎ای ایجاد می‎شود. یعنی هر چه بخواهند مجرا‌های اطلاع‌رسانی را ببندند باز دنیا به همین سمت می‎رود. هر کدام از ما با یک گوشی هوشمند می‎توانیم یک خبرنگار و رسانه باشیم و به تبادل اطلاعات بپردازیم. الان مانند قدیم نیست که فکر کنند خیلی راحت می‎توانند با یکدیگر هماهنگ کنند که فلان سد و فلان کارخانه را احداث کنند. بلافاصله مردم در شبکه‎های اجتماعی عکس‎های آن را منتشر می‎کنند و شروع به اطلاع‎رسانی می‎کنند. این‌ها امیدبخش است و سبب می‎شود که به رغم اینکه بخشی از حاکمیت دوست ندارد مردم در این حوزه حساس شوند، مردم دارند حساس و مطالبه‏ گر می‎شوند. این می‎تواند برای ما امید ایجاد می‎کند تا به سمتی حرکت کنیم که با دولتمردانی روبرو شویم که عمیقاً به محیط‎زیست بهاء دهند و حاضر به امضای پروژه و طرحی نباشند که به تخریب غیر قابل جبران محیط‎زیست منجر شود.