آن چه که واضح و مبرهن است این موضوع است که هواداران تیم تراکتور به تیم خود عشق و علاقه بسیار زیادی دارند، اما تعدادی از آن‌ها این عشق و علاقه را به دلیل تحریک تعصب‌های قومیتی توسط عده‌ای اغواگر، بازیچه رفتاری به دور از فرهنگ و اخلاق می‌کنند. فرهنگ واکنش صحیح نسبت به رخداد‌ها باید بر مبنای تماشای فوتبال باشد، نه اینکه هر باخت و عدم نتیجه گیری در بازی‌های مهم را به سیاست و حاکمیت ربط داد.
دیدارنیوزـ
عماد عبادی: تراکتورسازی تبریز نماینده شهر اولین‌ها بار دیگر در کوران رقابت‌های لیگ برتر فوتبال برای تصاحب عنوان قهرمانی و در هفته‌های پایانی لیگ برتر باخت تا هواداران پرشور خود را عصبانی و ناراحت کند.
وقتی تراکتورسازی در سال ۱۳۸۸ برای اولین بار به لیگ برتر بازگشت، موج عظیمی از خوشحالی، تبریز را فرا گرفت و شادی غیر وصفی در میان تماشاگران این تیم به پا شد که نویدبخش گرمی بیش از پیش لیگ برتر بود.
در طی این سالها، بازی‌های خانگی تیم تراکتورسازی در استادیوم هفتاد هزار نفری یادگار امام با حضور پرشور تماشاگران برگزار می‌شود که به جرات می‌توان گفت تیم‌ها به سختی در این ورزشگاه با این حجم از طرفداران روبرو می‌شوند. این تماشاگران را حتی در دهه‌های قبل، تیم‌های پرطرفدار پایتخت نداشتند و درصدد این بودند که در یک بازی معمولی با یک تیم میانه جدولی، ورزشگاه پر از تماشاگر شود.
گاهی اوقات طرفداران تراکتور که با حضور پرشور در بازی‌های تیم مورد علاقه خود به لقب گرگ‌های سرخ و پرشور‌ها معروف هستند، آنگونه در استادیوم یادگار امام و در بازی‌های مهم لیگ برتر از جمله بازی با استقلال و پرسپولیس حاضر شده اند که ورزشگاه، بیش از ظرفیت خود پذیرای هواداران بوده است.
اما در این بین، متاسفانه مشاهده شده است که در برخی از بازی‌های تراکتور با تیم‌های پرطرفدار پایتخت، گاهی حمایت بعضی از هوادارنماها، رنگ و بویی قومیتی و سیاسی به خود می‌گیرد و حتی شعار‌هایی ساختارشکن سر داده می‌شود که جو ورزشگاه را تا پایان و حتی در موقع خروج از ورزشگاه ملتهب می‌کند.
تراکتورسازی در سال ۹۴ در آستانه قهرمانی در لیگ برتر قرار داشت. آخرین بازی این تیم در خانه با دیگر مدعی قهرمانی یعنی نفت تهران بود. در حالی که تراکتور با نتیجه ۳-۱ از حریف خود پیش بود و جیزی تا قهرمانی پرشور‌ها نمانده بود نفت تهران با زدن دو گل دیگر، بازی را به تساوی کشاند و سپاهان به قهرمانی رسید.
عدم قهرمانی تراکتور با اتفاقات حاشیه‌ای و درگیری فیزیکی در میان هواداران همراه بود و باعث شد نیرو‌های نظامی برای برقراری نظم وارد میدان شوند. تعدادی از افراد هوادارنما که سعی در ایجاد تنش و افزایش درگیری داشتند عدم قهرمانی را حاصل دخالت قطعی سیاست و حکومت دانستند تا بر آتش بدبینی میان مردم و حکومت بدمند که خوشبختانه موفق نشدند.
اندک هوادارنما‌هایی که رفتار‌هایی به دور از شان و شخصیت غیرتی و مردانه ترک‌های تبریز دارند و افراطی رفتار می‌کنند، معتقدند قهرمانی تراکتور یعنی قهرمانی آذربایجان بر تهران و پایتخت نشین‌ها، لذا عدم قهرمانی تراکتور را نیز ناشی از دخالت سیاست می‌دانند.
پان ترک‌ها که در لباس تیفوسی در بازی‌های تراکتور حضور دارند و سعی در نفوذ میان تماشاگران واقعی تراکتور دارند، با سر دادن شعار‌های قومیتی و نژادپرستانه، بعد از هر باخت تلاش می‌کنند تا با تحریک هواداران، اعتراضاتی را سبب شوند.
پان ترکیست‌های حاضر در تبریز به بهانه باخت‌های تراکتور در آخرین هفته‌های لیگ برتر، در حالی که این تیم برای قهرمانی مبارزه می‌کند و هنوز در کورس قهرمانی است، جو ورزشگاه را به جای اینکه کاملا صمیمانه و ورزشی باشد تا هواداران، حمایت خود را بیشتر کنند، این روند را کاملا سیاسی و قومیتی کرده و حتی با بازیکنان تیم خود نیز به علت کم کاری و همچنین طرح مسئله واهی تبانی، وارد درگیری فیزیکی شدند.
عصر جمعه ۳۰ فروردین سال ۹۸ در چارچوب هفته ۲۶ لیگ برتر، تراکتورسازی در تبریز میزبان پیکان بود و در حالی که می‌توانست با پیروزی در این دیدار با یک بازی بیشتر به سه امتیازی پرسپولیس صدرنشین برسد در پیش چشم هواداران خود، بازی را واگذار کرد. این باخت، به تحریک پان ترک‌ها و طرح برخی شعار‌های نامربوط با واکنش تند هواداران در ورزشگاه مواجه شد و در نتیجه، تعدادی از آن‌ها به داخل زمین رفته و با بازیکنان تیم خود درگیر شدند و به کاپیتان تیم سیلی زدند و این اتفاق، شروع یک ماجرای جدید در میان هواداران پرشور تراکتور بود.
این رفتار پرشور‌ها نشان می‌دهد فرهنگ پذیرفتن باخت در میان آن‌ها نهادینه نشده است. به نظر می‌رسد مسئولان تبریزی و مالک باشگاه تراکتورسازی، وظیفه سنگینی در مسیر فرهنگ سازی در موضوع پذیرش شکست در مسابقات دارند و باید اقدامات تدریجی و عاجلی را در دستور کار قرار دهند تا درگیری فیزیکی و اتهام زنی به بازیکنان خود درباره موضوعاتی از قبیل تبانی، جای خود را به صبر و مدارا و برنامه ریزی و امید به آینده بدهد تا بعد از هر باخت، چنین اتفاقاتی رخ ندهد.
برای مقایسه این رفتار تماشاگران تراکتور کافی است به دیدار تاتنهام و منچسترسیتی در لیگ قهرمانان اروپا بپردازیم. منچسترسیتی، تیم متمول اروپایی که مالکان عربی دارد، در این دیدار در حالی که به گل صعود خود دست پیدا کرده و برای لحظاتی جو ورزشگاه دارای شور و هیجان فراوانی شده بود، با تکنولوژی داوری ویدیویی متوجه شد که این گل مردود است و لذا تیم منچسترسیتی از دور رقابت‌ها حذف شد. در این بازی، سرمربی این تیم، پپ گواردیولا به اشتباهات تیم خود اعتراف کرد و گفت: به خاطر وجود داوری ویدویی که باعث می‌شود عدالت در فوتبال برقرار شود تصمیم داوری را مبنی بر رد پذیرش گل تیمم می‌پذیرم و از او تشکر می‌کنم. هواداران منچسترسیتی نیز بعد از مردود شدن گل تیم خود، هیچگونه واکنش منفی نسبت به تیم داوری بروز نداشتند و عملکرد بازیکنان خود را نیز زیر سوال نبردند و این موضوع، نمایانگر فرهنگ واقعی تماشای فوتبال برای تیمی است که نزدیک به ۱۰ سال برای رقبای خود، حریف سرسختی به شمار می‌آید.
آن چه که واضح و مبرهن است این موضوع است که هواداران تیم تراکتور به تیم خود عشق و علاقه بسیار زیادی دارند، اما تعدادی از آن‌ها این عشق و علاقه را به دلیل تحریک تعصب‌های قومیتی توسط عده‌ای اغواگر، بازیچه رفتاری به دور از فرهنگ و اخلاق می‌کنند. فرهنگ واکنش صحیح نسبت به رخداد‌ها باید بر مبنای تماشای فوتبال باشد، نه اینکه هر باخت و عدم نتیجه گیری در بازی‌های مهم را به سیاست و حاکمیت ربط داد.
بهتر است هواداران تراکتور به تشویق تیم خود؛ فارغ از هر عملکردی که حتی می‌تواند باخت در دیدار‌های حساس باشد، بپردازند و همانگونه که تاکنون سرآمد اقدامات مثبت در کشور بوده اند، فرهنگ پذیرفتن باخت را در کشور نهادینه سازند و نگذارند تعصب‌های قومیتی، از آنان چهره‌ای غیر واقعی ترسیم کند. پذیرفتن شکست، بهترین راه برای ساختن پل پیروزی و موفقیت است.
