دیدارنیوز: بخش قابل‌توجهی از فضای شبکه‌های اجتماعی طی روز‌های اخیر در اشغال ویدئوی عجیبی بود که از یک گزارشگر تلویزیونی وایرال شد.
در حاشیه پخش زنده دیدار رئال مادرید و مایورکا، گزارشگر این مسابقه که در استودیو کنار جواد خیابانی نشسته بود، در جملاتی بحث‌برانگیز گفت: «هیچ جای دنیا اینطور نیست که این همه مسابقه فوتبال را به شکل مجانی پخش کنند. در اروپا وقتی بیست هزار نفر به تماشای یک مسابقه فوتبال می‌روند، همه‌اش به خاطر عشق و علاقه نیست. یک دلیلش هم این است که تماشای بازی در تلویزیون گران‌تر از حضور در ورزشگاه است. در ایران، اما صداوسیما لطف می‌کند و این همه مسابقه را روی آنتن می‌برد، مردم می‌بینند و تازه غر هم می‌زنند.»
کاملا طبیعی بود که این حرف‌ها یک انفجار در فضای مجازی به وجود بیاورد. تک‌تک جملاتی که خواندیم به صورت جدی جای نقد دارد؛ پر از استدلال و تحلیل‌های غلط. به عنوان مثال کاملا روشن است که هزینه‌های خرید اشتراک مسابقات از طریق کانال‌های کابلی بسیار ارزان‌تر از حضور در ورزشگاه است. اشتراک سالانه هر کدام از این شبکه‌ها حتی از بلیت یک بازی تیم‌های مدعی در استادیوم هم پایین‌تر است و واقعا روشن نیست آقای گزارشگر بر چه مبنایی این ادعا را مطرح کرده است.
نکته مهم دیگر به ماهیت دولتی تلویزیون ایران برمی‌گردد. در اروپا فلان شبکه تلویزیونی که برای پخش فوتبال به مخاطبانش اشتراک می‌فروشد، بودجه دولتی ندارد. این در حالی است که بودجه صداوسیمای ایران در سال ۱۴۰۴، معادل ۳۵ هزار‌میلیارد تومان بوده است؛ یعنی به ازای هر ایرانی حدود ۴۰۰ هزار تومان. خب دوستان در جام‌جم این پول را می‌گیرند که چه کنند؟ مگر می‌شود برای دریافت یک محصول، دو بار پول داد؟
نکات خیلی بیشتری هم در این باب وجود دارد که به عنوان مثال باید به کیفیت پخش همین مسابقات اروپایی هم اشاره کرد. همه می‌دانند که صداوسیما برای خرید حق پخش خیلی از این مسابقات هیچ پولی نمی‌پردازد. سانسور لوگوی شبکه اصلی و قطع صدای ورزشگاه به وضوح همین مساله را نشان می‌دهد. گاهی هم در فرآیند پخش اختلال‌های جدی داریم که دوستان آن را با چنین جمله‌ای توجیه می‌کنند: «متاسفانه تصاویر باکیفیت به دست‌مان نمی‌رسد.» خب این برداشت آزاد تصاویر از امواج و فرکانس‌های ماهواره‌ای، چه کار عظیمی است که نیاز به منت گذاشتن داشته باشد؟ همین حالا بسیاری از شبکه‌های فارسی‌زبان ماهواره‌ای در حال تکرار همین کار هستند و تازه منت هم بر سر مخاطب نمی‌گذارند.
دیگر بگذریم از رنج‌های جانکاه تماشای فوتبال از پای تلویزیون. به جرات می‌توان گفت گاهی میزان تاخیر در پخش تصاویر زنده به یک دقیقه هم می‌رسد و این در عصر فناوری خنده‌دار است. بار‌ها برای هر کدام از ما پیش آمده که نوتیفیکیشن به ثمر رسیدن گل را روی گوشی تلفن‌مان دریافت کرده‌ایم، اما صحنه عبور توپ از خط با کلی تاخیر روی آنتن رفته. خب این چه لذتی دارد؟ تازه شیرینی تماشای همان گل هم با سانسور شادی بعد از آن مخدوش می‌شود. سکوی تماشاگران هم که رعب‌آورترین موقعیت ممکن است. هر وقت دوربین آنجا می‌رود، یعنی ما ناچاریم تصاویر تکراری ببینیم. گاهی یک صحنه بیش از بیست بار در حین پخش مسابقه روی آنتن می‌رود و اعصاب مخاطب را به هم می‌ریزد. آیا واقعا این پکیج، سزاوار آن است که بابت دریافتش زیر منت شما باشیم؟
