دیدارنیوز: محسن باقری گفت: برای مسکن کارگری کاری نکردند؛ ما حتی بعد از گذشت سالها نفهمیدیم متولی مسکن کارگری کیست! سالهای سال وعده داده شد، اما اتفاقی نیفتاد؛ به پیشنهادات ما هم گوشه چشمی نینداختند.
«مسکن» یکی از اصلیترین مطالبات کارگران ایران است. مبلغ کرایه خانه در کوچکترین شهرهای کشور از حقوقی که کارگران میگیرند بیشتر است؛ دو عضو یک خانواده باید تماموقت کار کنند تا بتوانند یک آپارتمان کوچک یا به عبارتی یک سرپناه بیکیفیت برای زیست اجاره کنند.
در حالیکه براساس اصل ۳۱ قانون اساسی، تامین مسکن کارگری برعهده دولت است و ماده ۱۴۹ قانون کار نیز ضوابط تامین مسکن را به روشنی مشخص کرده است، اقدامی کارآمد در سالها و دهههای اخیر برای خانهدار کردن کارگران کشور صورت نگرفته است؛ دولتها پشت هم از طرح و کمیته و قرارگاه برای مسکن کارگری رونمایی کردهاند، اما در واقعیت امر، نتیجهای عاید کارگران اجارهنشین کشور نشده است.
«محسن باقری» فعال کارگری و از نمایندگان کارگران در مذاکرات دستمزد با تاکید بر اینکه تا امروز حتی یک خانه برای کارگران نساختهاند، آماری تقریبی اعلام میکند: حدود ۷۵ درصد کارگران کشور خانه ندارند و دولت هم تا امروز اقدامی برای حل مشکل این جمعیت عظیم صورت نداده است.
این فعال کارگری در گفتوگو با ایلنا، بحران مسکن را یک بحران جدی برای کارگران دانست و در این رابطه گفت: برای مسکن کارگری کاری نکردند؛ ما حتی بعد از گذشت سالها نفهمیدیم متولی مسکن کارگری کیست! سالهای سال وعده داده شد، اما اتفاقی نیفتاد؛ به پیشنهادات ما هم گوشه چشمی نینداختند.
به گفته باقری، یکی از پیشنهادات نمایندگان کارگری، تسری دادن تسهیلگریهای مسکن مهر به حوزه مسکن کارگری بوده به این معنا که موانع ساخت برطرف شود، مجوزها و زمین رایگان در اختیار کارگران قرار بگیرد، در آن صورت، کارگران با تشکیل تعاونیهای کارگری میتوانند خانه بسازند.
او تاکید کرد: حتی هزینههای ساخت را هم خود کارگران متقبل میشوند و نیازی به بودجه و اعتبار نیست فقط تسهیلگری کنند، مجوزها را بدهند و زمین رایگان در اختیار تعاونیهای مسکن کارگری بگذارند، باقی کار را خود کارگران انجام میدهند.
این فعال کارگری با بیان اینکه «سه سال در دولت قبل در مورد قرارگاه مسکن کارگری جلسه گذاشتند، میتینگ و سمینار دادند، اما کار به جایی نرسید» افزود: آخر کار، سرِ تولیگری این ماجرا به اختلاف برخوردند! اینکه چه کسی مسئول است، مشخص نشد و نهایتاً بعد از عوا و جنجال، کار را به معاونت فرهنگی وزارت کار دادند؛ ساخت مسکن کار معاونت فرهنگی نبود و کار زمین ماند. فقط یکسری گزارشهای دست و پا شکسته دادند که دستور ساخت صادر شده! اما تعداد مسکنی که ساخته شده و دست کارگران دادهاند، صفر بوده!
باقری تصریح میکند: در دولت قبلتر (دولت روحانی) هم جلسات متعددی با موضوع مسکن اجتماعی برگزار کردند که بازهم اتفاقی نیفتاد؛ فقط مشغول نوشتن آییننامه بودند؛ آییننامههایی هم نوشته شد و به تصویب هیات وزیران رسید، اما در نهایت، هیچ آوردهای برای کارگران نداشت.
او با بیان اینکه «در چند ماه سپری شده از دولت جدید هم اقدامی صورت نگرفته و کارگران از شعار و شعارزدگی خسته شدهاند» میگوید: اگر قرار است به کارگران خانه بدهند، باید در عمل به سراغ زمینهای مازاد کارخانجات و شهرکهای صنعتی و معادن بروند و اینها را با تسهیلگری دولت و رفع موانع در اختیار تعاونیهای کارگری بگذارند تا کار ساختِ مسکن با مشارکتِ خود کارگران آغاز شود.
این فعال کارگری با تاکید بر اینکه حدود ۷۵ درصد کارگران خانه ندارند؛ توضیح داد: براساس آمار سازمان تامین اجتماعی، ۲۳ درصد کارگران حداقلبگیرند، ۵۳ درصد سایر سطوح مزدی متوسط هستند و حدود ۲۰ درصد حداکثربگیر هستند. با توجه به اینکه حداقلبگیران در دهک سه درآمدی هستند و یارانه معیشتی میگیرند، قطعاً فاقد مسکن هستند؛ آن ۵۳ درصدِ سایر سطوح هم تا دهک ۷ جانمایی میشوند و اکثراً مشمول یارانه هستند و در نتیجه معمولاً فاقد خانه هستند؛ بنابراین با یک حساب سرانگشتی میشود فهمید که حدود ۷۵ درصد کارگران شاغل خانه ندارند.
باقری در پایان تصریح کرد: دولتها تا امروز برای تامین مسکن برای این چند میلیون خانوادهی متعلق به دهکهای کمدرآمد هیچ اقدام مشخصی صورت ندادهاند؛ کارگران همچنان در رنج بیمسکنی میسوزند و به درههای فقر سقوط میکنند.
