دیدارنیوز ـ حامد شجاعی: حضور زنان در ورزشگاه‌هایی که محل برگزاری مسابقات ورزشی مردان است یکی از مجادلات و بعدا مناقشات عجیب سیاسی دهه نود خورشیدی در کشور بود. اینکه یک موضوع فی‌نفسه عادی که در جوامعی که مردمش مشغول زندگی معمولی هستند حتی واجد ارزش فکر کردن نیست تبدیل به مساله‌ای شود که بحث پیرامون آن بتواند یکی از وجوه ممیزه نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری شود، از مشخصات زندگی در کشور ماست.
ویدیوی این گفتگو را می‌توانید اینجا، یوتیوب و آپارات ببینید.
در این برنامه کنکاش با حضور نیلوفر مژدهی، روزنامه‌نگار ورزشی و نفیسه آزاد، جامعه‌شناس مساله رفتار تماشاگران زن در ورزشگاه‌ها به بحث گذاشته شد و مهمانان برنامه بر مبنای مشاهدات عینی و بی‌واسطه خود از فضای کلی جامعه و محیط‌های ورزشگاهی دیدگاه‌های خود در باب این موضوع را بیان کردند.
پس از روی کار آمدن دولت ابراهیم رییسی گویا همه آن نگرانی‌ها و دغدغه‌هایی که در باب زیرساخت‌های لازم برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها وجود داشت رفع شد و پای زنان تماشاچی به ورزشگاه‌ها -لااقل تا زمانی که بنا به شرایط خاص کشور در برخی مقاطع حساس! زیرساخت لازم برای برگزاری مسابقات ورزشی با حضور تماشاگران (فارغ از جنسیتشان) از بین رفت- باز شد.
آنچه که بعد از این فراز و نشیب‌ها مساله حضور زنان در ورزشگاه‌ها را دوباره در کانون توجه و بحث موافقان و مخالفان قرار داد برخی رفتار‌های عده‌ای از تماشاگران زن بود که در تعدادی از مسابقات حساس بروز و ظهوری پررنگ‌تر و حساسیت‌برانگیزتر داشت و فارغ از هنجار‌های اخلاقی و رفتاری حتی رنگ و بوی منازعات قومی و محلی به خود گرفت. تا آنجا که عده‌ای به کنایه خواستار ممانعت از حضور زنان در ورزشگاه‌ها به خاطر بدآموزی‌های ایشان برای مردان تماشاگر شدند.
بسیاری از جامعه‌شناسان و روانشناسان اجتماعی معتقدند رفتار‌های تماشاگران مسابقات ورزشی، اعم از زن و مرد، متفاوت و مجزا از آنچه در فضای کلی جامعه وجود دارد نیست و نمی‌توان خشونت‌های کلامی و رفتاری یا واکنش‌های فردی و جمعی افراد در فضا‌های ورزشی را ملاک قضاوت و تصمیم‌سازی برای برخورد‌های حاکمیتی یا تسویه‌حساب‌های سیاسی و عقیدتی قرار داد.
