هدیه‌ای به رزمندگان ۸ سال دفاع مقدّس

دیدارنیوز ـ احمد حیدری: ایران قبل از انقلاب، هم گرفتار استبداد حکومت بود و هم استعمار خارجی؛ زیرا حکومت غیر متکی به مردم، ناچار است برای بقا و سرکوب مردمش، به قدرت‌های بیگانه تکیه کند! رژیم پهلوی که بدون خواست مردم بر اریکه سلطنت و قدرت تکیه داده بود، برای دوام استیلایش ناچار بود ضمن سرکوب مردم، به قدرت‌های غربی تکیه کند.

مردم ایران، برای نفی استبداد و خودرأیی حاکمان، حاکمیت قانون و نفی اداره مملکت بر اساس «اوامر و منویات ملوکانه»، رسیدن به آزادی در فکر، بیان و بخصوص بعد از بیان!، رسیدن به «انتخابات آزاد» افراد صالح، خادم، توانمند و مدافع حقوق‌شان برای اداره کشور، منع سفارتخانه‌های خارجی، درباریان و نهاد‌های حکومتی از مهندسی انتخابات؛ استقلال از غرب و شرق چه شیطان بزرگ آمریکا و چه شیطان‌های بزرگ دیگر، منع ویژه خواری منسوبان حاکمان و هزار فامیل، مخالفت با تبعیض در قضاوت و اجرای یکسان قانون، و...، قیام کردند و پیروز شدند و «جمهوری اسلامی» را بنیان نهادند تا همه امور بر مدار رأی اکثریت باشد و کسانی بر مصادر امور تکیه زنند که در انتخاباتی با شرکت اکثریت [حداقل نصف بعلاوه یک]انتخاب شوند.

ـ پیروزی مردم و اعلام حکومت «جمهوری اسلامی»، به مذاق قدرت‌های استکباری خوش نیامد لذا با تحریک حاکم خیره‌سر و قلدر عراق که قرار داد ۱۹۷۵ بین ایران و عراق را برای خود خفت و خواری می‌دید، در صدد نابودی جمهوری اسلامی و سلطه یافتن دوباره برآمدند و جنگ تحمیلی ۸ ساله از ۳۱ شهریور ۵۹ شروع شد. عموم مردم به خصوص رزمندگان در آن سال‌ها، فداکاری‌های چشمگیری از خود نشان دادند: از تحمل رنج جبهه و جنگ، رنج جراحت و جانبازی، قطع اعضای بدن، جانباز و مجروح شدن، تحمّل اسارت و ... که مصادیق بارز "عمل صالح" بودند. عزیزانی که به درجه رفیع شهادت رسیدند، کارنامه خود را با مُهر نورانی "شهادت" ختم کردند و به فلاح و سعادت آخرت رسیدند: «وَمَنْ یُقَاتِلْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَیُقْتَلْ أَوْ یَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِیهِ أَجْرًا عَظِیمًا» (نساء/۷۴) [و هر کس در راه خدا بجنگد و کشته یا پیروز شود، به زودى پاداشى بزرگ به او خواهیم داد]. در این آیه "مقتول شهید" قبل از "رزمنده پیروز" ذکر شده، زیرا نجات و سعادت «شهید»، قطعی است، ولی «مجاهد پیروز» در صورتی به نجات و سعادت می‌رسد که بتواند جهاد و عمل صالح خود را حفظ کرده و سالم از آفات، به قبر و قیامت ببرد که بسیار مشکل است.

ـ امام صادق فرمود: «الإبقاء على العمل حتى یخلص أشدّ من العمل‏» (کافی ۲/۱۶) [حفظ و نگه داشتن سالم و خالصانه عمل بسیار سخت‌تر از خود عمل است]، زیرا چه بسا افراد بعد از انجام عمل، خود را طلبکار دانسته و به خودنمایی پرداخته و طلب جایگاه ویژه می‌کنند یا از آن عمل و آن راه پشیمان می‌شوند و راه پیشینیان طالح پیش می‌گیرند و ...!

ـ رزمندگان دیروز باید هشیار باشند که چرا به جنگ و جهاد رفتند؟ چه غایات و اهدافی را در خطر دیدند که با جان و مال به دفاع از آن‌ها همت کردند؟ آیا امروز هم مدافع همان غایات هسند؟ مگر نه این که خواستند مدافع آزادی و عزت مردم باشند؟ مگر نه این‌که خواستتند مانع شوند دوباره استبداد و خودرأیی حاکمان و استعمار و استیلای شیاطین غربی و شرقی بازگردد؟ مگر نمی‌خواستند مانع فرمایشی شدن دوباره انتخابات شوند تا نمایندگان را مردم و نه کانون‌های قدرت تعیین کنند؟ مگر نمی‌خواستند مردم آزادی بیان و بخصوص بعد از بیان داشته باشند و از اختناق و سانسور و فیلترینگ و ... خبری نباشد؟ مگر نمی‌خواستتند متهمان در داگاه‌های مستقلّ و عادلانه محاکمه شوند و حقوق مستضعفان و ضعیفان بی‌پناه، بدون لکنت زبان از قدرتمندان ستانده شود؟ مگر نمی‌خواستند مردم حق اعتراض داشته و اعتراضات مردمی به جای جوابگویی، سرکوب نشود؟ و ...

ـ  بر رزمندگان دیروز فرض است که جایگاه فعلی خود را بسنجند و ببینند در صف مردمی هستند که انقلاب کردند و جنگ را اداره نمودند و امروز خواهان حقوقی هستند که طاغوت به رسمیت نمی‌شناخت و انقلاب و دفاع مقدس برای حفظ آن حقوق بود؟ یا در صف قدرتمندانی که سلطه جویی و خودرأیی پیشه کرده و خود را فوق قانون دیده و دوباره در صدد پایمال کردن حق انتخاب مردم و نشستن بر مسند حکمرانی مطلقه هستند؟

ـ حفظ جهاد سابق، به بودن و پا فشردن بر همان مواضع دوران انقلاب و دفاع و هزینه دادن برای آن است. بدان امید که رزمندگان سابق همچنان مدافع آمال متعالی انقلاب و دفاع مقدّس باشند.