دیدارنیوز ـ حسین جعفری*: دوستی گرامی نوشت که؛ "شیعیان "لیله القدر" را به "لیله القتل" تبدیل کرده اند." آری! متاسفانه ما بجای آنکه قدر این شب استثنایی را بدانیم، همه وقت و حال آن را در چگونگی قتل علی (ع) توسط ابن ملجم صرف می کنیم.
متاسفانه ما، بجای آن که در شب قدر با تاسی به سیره امام العارفین، سلوکِ مرابطه و معاشقه با خدا را مشی کنیم؛ اوقات خوشِ با دوست بودن را با ابن ملجم بودن؛ ضایع می کنیم!!
یادمان می‌رود که امام علی (ع) از ما قطره اشکی برای قتلش نمی خواهد و هیچگاه نفرموده که مرا با ذکر چگونگی قتل و داستان سرایی هایی غلو آمیز کمک کنید که فرمود:
"...فاعینونی بالورع و اجتهاد و عفه و سداد ".
به راستی در این شب ها از کدام واعظ و عالم، خطبه ای از سخنان علی(ع) را شنیده ایم و کدام خطیب از سیره علی برایمان نقل نمود که چگونه علی با خدا عشق ورزی کرده است تا بیاموزیم شیوه معاشقه با محبوب را؟ (و شوربختانه بجز سخنان غالیان مورد لعن و نفی و طرد امامعلی، حتی نقل سیره علی(ع) در خصوص امر حکمرانی و شرح و تبیین نامه ۵۳ به مالک اشتر را تعمداً به فراموشی سپرده ایم و کمتر از آن یاد می شود!!!)
آنچه امامان از ما خواسته اند؛ اشک ریختن در فراق یار، در محبت خدا و خوف از دوری از حق است! "إِلَهِي إِلَيْكَ أَشْكُوا ... عَيْناً عَنِ الْبُكَاءِ مِنْ خَوْفِكَ جَامِدَةً ..."، نه اشک ریختن همانند عجوزگانِ فرزند از دست داده!!
بیاییم امشب (را که احتمال قدر بودنش بیشتر از شب های دیگر است) قدر بدانیم و دو کار انجام دهیم و تکرارش کنیم:
۱- عشق ازلی و ابدیِ "رب"مان به خود را بیاد آوریم و محبت خدا را در دل زنده کنیم و با ذکر زبانی، قلب را متوجه عشق و محبت به خدا نماییم.
"الحمدُلله الّذی تَحبّبَ إلَیَّ وَ هُوَ غَنیٌّ عنّی.. فربی احمد شی و استحق بحمدی ...
سپاس خدایی را که به من مهر (عشق) می ورزد و در حالی که از من بی نیاز است ... و به همین جهت هم "ربِ من" سزاوارترین به ستایش است و بحق ترینی که حمدش گویم..."
سر و چشمی چنین خوبی تو گویی چشم از او بردار
برو کاین وعظ بی‌معنی مرا در سر نمی‌گیرد
چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را
که کس آهوی وحشی را از این خوشتر نمی‌گیرد
سخن در احتیاج ما و استغنای معشوق است
چه سود افسونگری ای دل که در دلبر نمی‌گیرد
۲- شکر گزار خدا باشیم و اول از همه، نعمت موحد بودن و محبتش در دل داشتن را، بخاطر آوریم. زیرا خداوند خود فرمود که "لئن شکرتم لازیدنکم"؛ به همین جهت با ذکر نعمات خدا خصوصاً ذکر محبتش، تردید نکنیم که رب العالمین، تتمیم و تکمیل نعمات خصوصاً عشق محبتش را تضمین فرموده، پس مترنم ذکر "شکراً لله" باشیم.!!
از دوست نداریم بجز دوست تمنا
حلوا به کسی ده که محبت نچشیده است
*پژوهشگر دینی
