بحث و جدل درباره بازی تیم ملی مقابل کره جنوبی از شب گذشته آغاز شده و شمار منتقدان بیش از مشوقان است. آیا تیم ملی ایران مقابل رقیب سنتی خود بد بازی کرد؟
دیدارنیوز ـ سرویس ورزشی: پس از ۱۰ بازی بدون باخت از سوی تیم ملی فوتبال ایران، به نظر می‌آید انتظار و توقع عمومی از این تیم آن قدر بالا رفته که حتی تساوی مقابل کره جنوبی، رقیب دیرین و سنتی تیم ملی از شرق آسیا، برای هواداران فوتبال ایران و بخش بزرگی از کارشناسان راضی‌کننده نیست.
پیش از آغاز بازی تیم ملی و کره جنوبی در ورزشگاه آزادی بسیاری از دنبال‌کنندگان این بازی کلاسیک منتظر یازدهمین پیروزی متوالی ایران به سرمربی‌گری دراگان اسکوچیچ بودند، اما در نیمه نخست بازی مشخص شد که انگار دو تیم چندان بی‌میل به تساوی نیستند و شکست در این مسابقه عواقب شدیدتری نسبت به کسب پیروزی خواهد داشت.
تیم ملی، اما با ترکیبی آشنا به میدان آمد و به نظر می‌آمد اسکوچیچ همچنان بر استفاده از خط حمله آتشین خود تکیه کرده است. با وجود استفاده از دو فوروارد در پیشانی خط حمله، کمبود یک هافبک یا بازیساز در میانه میدان باعث شد توپ بیشتر در اختیار کره جنوبی باشد هر چند که کره‌ای‌ها نیز در تدارک حمله و حضور در محوطه جریمه ایران چندان موفق نبودند و تعداد خطر‌های مهم آن‌ها به انگشتان یک دست نیز نرسید.
در نیمه دوم نیز گل کره جنوبی بیش از یک حرکت تیمی در نتیجه نبوغ هونگ میون سون و در یک ضدحمله به دست آمد و پس از آن نیز تیم ملی ایران به خود آمد و در جبران گل خورده، تقریبا همان تیمی شد که انتظار می‌رفت. بازیکنان ایران برای دقایقی کاملا بر توپ و میدان مسلط شدند و یک گل زدند و دو بار نیز تیر دروازه کره جنوبی را لرزاندند تا خوش‌شانسی هم یار حریف شود.
پس از گل ایران نیز انگار دو تیم به تنظیم کارخانه و سرمربی‌ها در ابتدای بازی برگشتند و دیگر چندان به آب و آتش نزدند، چون فاصله آن‌ها با چهار تیم پایین دست جدول آشکار است و شاید نیاز نبود که خودشان را به آب و آتش بزنند. فرصت دقیقه پایانی کره جنوبی نیز بیشتر یک حادثه بود که البته اگر به گل تبدیل می‌شد وضعیت ایران را سخت می‌کرد و نگرانی را به اردوی ما می‌آورد.
از نگاه فوتبالی طبیعتا تساوی با کره جنوبی حتی در تهران، نتیجه بد و فاجعه‌باری نیست و نظر گردانندگان فوتبال از فدراسیون تا کادر فنی تیم ملی را تامین می‌کند چرا که صعود تیم ملی ایران به جام جهانی تا حد زیادی مسجل شده، اما به نظر می‌آید از منظر دیگری هم می‌توان به این مسابقه نگاه کرد.
باید دید که ایده کلان تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی ۲۰۲۲ قرار است چه باشد و بازی‌های انتخابی چه تاثیری بر روند عملکرد تیم ملی خواهد داشت. اگر صرفا همه آرزوی فوتبال ایران این است که در فستیوال جام جهانی حاضر باشد طبیعتا با صعود به بازی‌های قطر، اشتهای هوادارن فوتبال نیز فروکش خواهد کرد. اما اگر قرار است تیم ملی ایران به هر ترتیب که شده حداقل یک مرحله صعود کند و در مرحله حذفی بالا برود، آن وقت بازی دیشب ایران و کره‌جنوبی برای اهل فن و هواداران سختگیر تیم ملی چندان دلچسب و راضی‌کننده نخواهد بود.
البته که مشخص نیست در صورت صعود تیم ملی به جام جهانی ۲۰۲۲ آیا قرار است اسکوچیچ به عنوان پاداش همچنان مدیریت فنی تیم ملی را در دست داشته باشد یا اینکه ماموریت او در بهار سال آینده پایان یافته و باید جایش را به مربی طراز اولی بدهد که شاید برای هدف بزرگ یعنی صعود به مرحله بعد مناسب‌تر و شایسته‌تر به نظر می‌رسد!
بنابراین می‌توان به اسکوچیچ نقد کرد و به او گفت که اگر می‌خواهد پاداش بزرگ حضور در جام جهانی به عنوان مربی را دریافت کند و در بازار جهانی مربیان، ارزش سهام خود را بالا ببرد می‌بایست جنب و جوش بیشتری از خود نشان دهد و به تساوی مقابل کره جنوبی دلخوش نباشد. اولین کسی که توقع و انتظارات هواداران را بالا برده خود اوست و در مرحله بعد نیز نسل فعلی تیم ملی که جملگی از بازیکنان باارزش در لیگ‌های معتبر هستند.
