کارتن‌خواب‌ها - صفحه 7

هوای مه آلود رنگ سیاه شب را سفید کرده است. ساعت از ۱۲ شب گذشته. تلالو برق چراغ‌های نئون، شبانه همه‌چیز را در نوری جادویی غرق می‌کند. از خط تهرانپارس-  آزادی شروع می‌کنم. ایستگاه پیچ‌شمیران سوار می‌شوم. انتهای اتوبوس می‌نشینم. اتوبوس خلوت نیست. در گوشه اتوبوس، گدا دستفروشی چمباتمه زده و بساطش را کف اتوبوس پهن کرده است. در میانه‌های خواب و بیداری چشم‌های سرگردانش، قدرت تمرکزشان را از دست داده‌اند. چنانکه گویی هیچ رابطه‌ای با مکان ندارد و زمان برایش ایستاده است. زود می‌گذرد؟ دیر می‌گذرد؟

قمیر مثل کوره‌هایش در حال فرسودن است. طرح‌های «جمع‌آوری» اجباری، انسجام بی‌خانمان‌ها را متلاشی کرده و هیچ کس نمی‌داند آن‌هایی که از قمیر فرار می‌کنند که گرفتار اردوگاه بازپروری نشوند، در پهنه کدام بیابان دوردست، بی‌آب و غذا، لقمه مرگ می‌شوند...