دیدارنیوز - روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله خود نوشت: از میان انواع تخریب، آنچه به نام دین و انقلاب صورت می‌گیرد زیانبارتر از انواع دیگر است.
تخریب گرانی که دین و انقلاب را ابزار کوبیدن این و آن قرار می‌دهند، تصور می‌کنند تخریب افراد راه را برای حاکمیت دین و تحکیم انقلاب هموار می‌کند. این تصور، کاملاً خلاف واقع است. تخریب افراد به ویژه اگر از چهره‌های اثرگذار، باسابقه و پرنفوذ باشند، فقط تخریب آنها نیست بلکه عوارض جانبی فراوانی دارد که یکی از آنها بی‌اعتماد شدن علاقمندان به این چهره‌ها به اصل نظام دینی است. این، خسران بزرگی است که چون با اعتقاد مردم سروکار دارد قابل جبران نیست و امروز ما در جامعه خود کاملاً آن را مشاهده می‌کنیم.
حوادث روزها و هفته‌های اخیر که در مدرسه فیضیه قم و مراسم دعای عرفه تهران رخ داد، از نظر به وجود آورندگان این حوادث فقط مواجهه با افراد یا مجموعه‌های داخلی بود ولی انعکاس آن در افکار عمومی این نتیجه گیری را به همراه داشت که نظام جمهوری اسلامی اقتضائی غیر از درگیری‌های درونی، خیانت خودی‌ها و آشفتگی ندارد. مسببان این حوادث با اقدامات و سخنان خود که عمدتاً در جهت تخریب دیگران است، درصدد هستند با توسل به تخریب این و آن از نردبان قدرت بالا بروند و رقبا را از صحنه حذف کنند.
هزینه این تخریب‌ها، ضربه زدن به اصل نظام است نه فقط چند نفر از خدمتگزاران ملت و یا حوزه علمیه و مراجع تقلید. این، درست همان چیزی است که دشمنان نظام جمهوری اسلامی می‌خواهند. آنها برای رسیدن به این هدفشان طرح‌ها و نقشه‌های زیادی دارند و پول‌های زیادی خرج می‌کنند اما عده‌ای در داخل بدون اینکه هزینه‌ای برعهده آنها بگذارند به صورت مجانی به تحقق همان هدف کمک می‌کنند. بهیچوجه این افراد را به همکاری عامدانه با دشمنان خارجی متهم نمی‌کنیم اما معتقدیم روش تخریبی که دنبال می‌کنند بدون اینکه خودشان بدانند منجر به تخریب نظام می‌شود به ویژه آنکه این تخریب‌ها با رنگ و لعاب دین و انقلاب صورت می‌گیرد و در افکار عمومی نوعی جنگ دین با دین و جنگ انقلاب با انقلاب محسوب می‌شود.
نکته مهم‌تر و خطرناک‌تر این است که این قبیل تخریب گران، دارای حاشیه امن هستندو اطمینان دارند که هر قدر در مسیر تخریبی که در پیش گرفته‌اند به پیش بروند، کسی مانع آنها نمی‌شود و گزندی به آنها نخواهد رسید. از این مهم‌تر و خطرناک‌تر مطرح شدن این افراد در رسانه ملی و حضورشان در محافل مهم و مطرح و مورد توجه است که عملاً به معنای حمایت نظام از آنها تلقی می‌شود. چند روز دیگر که ماه محرم فرا می‌رسد، همان شخص که مرتکب آنهمه بی‌حرمتی به بزرگان نظام شده، نوحه خوان مطرح صدا و سیما خواهد بود و به محافل حکومتی عزاداری نیز برای مرثیه‌سرائی راه خواهد یافت. دیگرانی هم که هر وقت هرچه به زبانشان بیاید به هر کس که بخواهند می‌گویند و اهمیتی به درستی و نادرستی آنچه گفته‌اند نمی‌دهند و حتی بدون اطلاع از واقعیت‌ها و صرفاً برای سرکوب کسانی و مراکزی که حاضر نیستند دیکته‌های آنها را رونویسی کنند به آنها تهمت می‌زنند و اطلاعات غلط درباره آنها به افکار عمومی می‌دهند، یا رادیو و تلویزیون در اجاره مادام العمرشان است و یا به شکل‌های مختلف پشتیبانی و حمایت می‌شوند. جامعه برای خود این تخریب گران حرفه‌ای حسابی باز نمی‌کند ولی تاسف در این است که اینان اولاً با رنگ و لعاب دینی و انقلابی دادن به تخریب‌های خودشان درحال ادامه تخریب هستند و ثانیاً امکانات و تریبون‌هائی در اختیارشان گذاشته می‌شود که متعلق به نظام هستند و به همین دلیل، عملکرد آنها به حساب نظام گذاشته می‌شود.
این درست است که این افراد تخریب گر هرچه بیشتر به تخریب ادامه می‌دهند بیشتر از چشم مردم می‌افتند و نتایج چند انتخابات سال‌های اخیر، اعم از ریاست جمهوری، مجلس و شورای شهر، نشان دهنده همین واقعیت است، ولی آنچه موجب نگرانی است دودی است که از رهگذر این تخریب‌ها به چشم نظام می‌رود. بزرگان نظام باید برای حفاظت از اعتبار نظام جمهوری اسلامی که فراهم آمده از خون شهدا و فداکاری ایثارگران است، از این تخریب‌ها جلوگیری کنند و همگان را به تقویت وحدت و برادری و دمیدن روح امیدواری در قلب‌ها توصیه نمایند.
