امروز روز معلم است و باید به احترام گرامیانی که همه نسل‌ها را برای آینده کشور می‌سازند و تربیت می‌کنند، ایستاد.
دیدارنیوز ـ امیر دبیری مهر: معلمی یک شغل مانند دیگر مشاغل نیست. البته همین ابتدا عرض کنم همه مستخدمین محترم وزارت آموزش و پرورش و وزارت علوم مفتخر به نام معلمی هستند و بسیاری از آن‌ها هم فراتر از اسم، حقیقتا و رسما معلم هستند که سعی‌شان مشکور و روزشان مبارک. اما به نظر من معلمی بیشتر از اینکه یک شغل باشد یک مسئولیت و رسالت و وظیفه عمومی است؛ بنابراین اگر کسی واجد ویژگی‌های زیر باشد مفتخر و مبعوث به مقام معلمی است و مهم نیست از چه محلی کسب روزی و معیشت می‌کند و استخدام وزارت خانه آموزش و پرورش و وزارت علوم باشد یا خیر. عضو هیات علمی فلان دانشگاه و بهمان پژوهشگاه باشد یا خیر. معلمی شأن خود را از ساختار و نهادی نمی‌گیرد که در آن کار می‌کند بلکه معلم به هر جا و مکانی شأن و منزلت می‌دهد. بسیاری از نویسندگان، شعرا، محققین، روشنفکران، روحانیون، شهروندان، فعالان مدنی، روزنامه‌نگاران، هنرمندان، پزشکان، مهندسین و حتی کسبه چو نیک بنگریم در مقام و کسوت معلمی هستند و روزشان مبارک باد.
۱- معلم بیشتر از آنکه آموزش دهد خود می‌آموزد و مقام دانش آموزی را بالاتر از معلمی می‌داند؛ از همین روی به دانش آموز و دانشجو نیز به عنوان یک جایگاه رفیع می‌نگرد. رابطه خود را با او هم عرض تعریف می‌کند نه از بالا به پایین و عالم و جاهل. معلم و استادی که تصور کند فقط مقام دهنده و دارنده دانش را دارد و در مقام گیرنده نیست در واقع از مقام معلمی سقوط کرده است، زیرا معلمی و استادی بیش از یاد دادن مقام یاد گرفتن است.
۲- معلم به پرورش و تربیت بیشتر از آموزش و تعلیم اهمیت می‌دهد. آرزو و غایت معلم ساختن انسانی است که مثل شمع اطراف خود را روشن کند و ساختن دکتر و مهندس و متخصص در مقام دانی و پایین‌تر وظیفه معلمی است. همه ما معلمان و استادانی را فراموش نمی‌کنیم که چنین نگاه تربیتی به ما داشتند و خود ساخته بودند. درس‌ها و فرمول‌ها و نظریه‌ها فراموش می‌شوند، اما آموزه‌های اخلاقی و انسان ساز در سویدای وجودمان جای گرفته‌اند.
۳- معلم بابت عشقی که به کار خود می‌ورزد مانند انبیا مزدی طلب نمی‌کند، زیرا کار او ما به ازای مادی ندارد و آنچه به عنوان حقوق و حق التدریس دریافت می‌کند در واقع مزد او نیست بلکه معادلی است که نظام اداری کشور برای آینده کشور سرمایه گذاری می‌کند و هر کشور و ساختاری که برای آینده و پیشرفت مردم و نسل آینده اهمیتی بیشتری قایل است در این بخش سخاوتمندانه‌تر عمل می‌کند و هر کشوری که هزینه در آموزش و پرورش را جزو مخارج تلقی کند رو به تباهی است، زیرا هزینه در این حوزه سرمایه گذاری است؛ بنابراین کسانی که شغل معلمی و استادی را انتخاب می‌کنند تا زندگی خود را بسازند و درآمد خود را با بقال و دلال و صراف و بنگاه دار مقایسه می‌کنند دچار مغالطه و قیاس مع الفارق شدند و به خطا رفته‌اند. معلمی دکان و سرقفلی و حجره کسب درآمد نیست و آنانکه که در دهه‌های اخیر چنین کردند و ساختار اداری هم با کوتاهی‌های خود به آن دامن زد، بزرگترین لطمه را به این جایگاه زدند. افسوس استادانی که جایگاه خود را پله دنیا طلبی و گرفتن پست و مقام قرار داده‌اند و هر چند این مقام را در ظاهر غصب کرده‌اند، اما در باطن از مقام معلمی خلع شده اند.
۴- جوهره معلمی آگاهی بخشی و ارتقای انسان‌هاست و امروزه هر کس در هر جایگاهی در جامعه دغدغه تعلیم و تربیت و آگاهی بخشی دارد، معلم است. بسیاری از انسان‌های بی ادعای اطراف ما که در شغل‌های دیگری هستند از جمله مادران خانه دار که برای تربیت و هدایت فرزندانش ایده و برنامه و چارچوب دارد حقیقتا معلم هستند، بدون اینکه مستخدم وزارتخانه‌ای باشند. بسیاری از نویسندگان و روشنفکران و... استاد و معلم هستند، بدون اینکه عضو هیات علمی دانشگاه باشند.
۵- معلم و استاد کسی است که بیش از هر چیز به خودسازی و تهذیب نفس بپردازند و اعتلا و ارتقای روحی و معنوی را مهمترین تکلیف ذاتی خود بداند تا بدین طریق چشمه‌های معرفت و علم حضوری در آن بجوشد و نفس گرمی پیدا کند تا دیگران از آن سیراب شوند. تجربه امثال بنده که تمام دوران جوانی‌مان در فضای تعلیم و تربیت گذشته نشان می‌دهد دانش به تنهایی یخ وجود آدمی را آب نمی‌کند. دانش و تخصص و سواد به تنهایی در قلب‌ها رسوخ نمی‌کند. آنانکه که نفس گرم معلمان و استادان را درک کرده‌اند می‌دانند چه می‌گویم.
این‌ها را گفتم که نتیجه‌گیری کنم معلمی عشق است، رسالت است، پیامبری است همه معلمین، استادان، روشنفکران، روحانیون، نویسندگان، شعرا، فعالان آگاه فضای مجازی و... که در واقع معلم هستند قدر منزلت خود را بدانند و هم جامعه قدردان آن‌ها باشد و همه بدانیم بدون حضور آن‌ها و ایفای نقش سترگ آن‌ها دنیا جای مناسبی برای زندگی نیست، زیرا جهانی که از دانش و مهربانی و اخلاق و داد و دهش خالی باشد ارزش زیستن ندارد و جهنمی تحمیلی است و این معلمی است که جهان را بهشتی برای انسان واره زیستن کرده است.
