بررسی عملکرد سه تیم ایرانی در شب نخستین لیگ قهرمانان آسیا حاوی نکات جالبی است که چند تای آن را برمی‌شماریم.
دیدارنیوز ـ سرویس ورزشی: شب گذشته وقتی بازی‌های دور مقدماتی لیگ قهرمانان آسیا آغاز شد حتی خوش‌بین‌ترین هواداران فوتبال ایران هم تصور نمی‌کردند که دستاورد سه تیم ایرانی در خارج از خانه این قدر خوب و دلچسب باشد. گرچه تراکتور و فولاد در بازی دیشب خود یک امتیاز به دست آوردند اما به واقع از حریفان قدرتمندشان سزاوارتر برای کسب پیروزی بودند. هم فولاد و هم تراکتور از حریف پیش بودند و به نوعی پیروزی را با تساوی عوض کردند، چه اگر کمی بخت با این دو تیم یار بود رکورد رویایی سه بازی و سه پیروزی برای فوتبال ایران ثبت می‌شد.
با این اوصاف عملکرد سه باشگاه ایرانی آنقدر قابل اعتناست که باید به آن افتخار کرد. در گذر بازی‌های اولین شب باید به چند نکته توجه کرد:
یکم: شاید تساوی بین تراکتور و پاختاکور در حالی که تیم تبریزی دو گل جلو بود چندان شیرین به نظر نیاید اما باید به این موضوع توجه داشت که انگار گمشده این تیم یعنی یک سرمربی متناسب و مطلوب برای تی‌تی‌ها پیدا شده است. رسول خطیبی به فاصله کمی بعد از آنکه تراکتور را در اختیار گرفته توانسته هم در بعد فنی و هم در موقعیت مدیریتی، این باشگاه پرماجرا و پرمسئولیت را به وضعیت پایدار برساند. تراکتور دیشب در برابر یک تیم استخواندار قرار داشت و مشخص شد که از نظر بازیکن و استعداد چه دست پری دارد و با شکوفایی این ظرفیت می‌تواند خود را زود به جایگاه واقعی‌اش برساند.
دوم: پرسپولیس همچنان تیم یکدست و هماهنگی است تا آنجا که در زمین نه چندان صاف و مرتب گوا هم نظام تاکتیکی تیم به هم نخورد و سرخ‌ها بدون آنکه به زحمت زیادی بیفتند الوحده امارات را مغلوب کردند. در عین حال نباید از سید جلال حسینی گذشت که باز هم در مقام یک گلزن ظاهر شد و کار را به سبک خودش تمام کرد.
سوم: فولاد خوزستان هم در مقابل السد قطر در هیبت یک تیم سختکوش و نباز ظاهر شد. فولاد از متوازن‌ترین تیم‌های لیگ ایران است که هارمونی قابل توجهی در ارائه تاکتیک‌های تمرین شده خود دارد و به نظر می‌آید ایده‌های جواد نکونام در صحنه آسیا نمود آشکارتری دارند. حقیقتا السد قطر با فوجی از بازیکنان حرفه‌ای و نامدار شانس آورد که توانست یک امتیاز از میدان فولاد به دست بیاورد. بازیکنان فولاد با اعتماد به نفس بالا و انجام بازی فداکارانه احتمالا پدیده این دور از لیگ قهرمانان آسیا باشند.
بعید نیست به زودی مشتریان متمول باشگاه‌های عربی سراغ چند بازیکن این تیم بیایند. این اتفاقی است که در دو سال اخیر برای تیم‌ها و بازیکنان خوب ایران نیز رخ داده و به نوعی لیگ قهرمانان آسیا محل عرضه خوبی برای بازیکنان ماست. شاید طولی نکشد که بازیکنانی مثل صالح حردانی با قیمت‌های میلیون دلاری راهی لیگ‌های عربی شوند.
چهارم: گرچه هنوز برای این ادعا که باشگاه‌های عربی دچار افت و ضعف شده‌اند زود است و باید پنج دور دیگر از مسابقات را نیز دنبال کرد اما به نظر می‌آید یک نکته مهم درباره مقایسه فوتبال ایران و کشورهای حوزه خلیج فارس وجود دارد که در این رقابت خود را نشان می‌دهد.
گرچه فوتبال باشگاهی ایران دچار ضعف‌های مدیریتی و مالی بسیاری است و سر و سامانی ندارد اما به نظر می‌آید حجم و شدت رقابت در فوتبال ایران به عنوان موتور پیش‌برنده عمل کرده و باعث موفقیت‌های باشگاهی ایران در عرصه آسیایی می‌شود. باشگاه‌هایی مثل السد یا الوحده بیشتر متکی به بازیکنان خارجی خود هستند و آنچنان از نیروی انسانی بومی به عنوان کسی که با زحمت زیاد به سطح اول باشگاهی می‌رسد، بهره نمی‌برند. در واقع در بزنگاه‌های اینچنینی است که تفاوت فوتبال ایران با کشورهای کوچک عربی مشخص می‌شود. از کوزه همان برون تراود که در اوست.
