دیدارنیوز- مرضیه حسینی: حجت‌الله سمیع، مدیرعامل سازمان بهداشت و درمان صنعت نفت گفته صد‌ها تن از کارگران صنعت نفت در سراسر کشور به دلیل ابتلا به کرونا جانشان را از دست داده‌اند و بیش از ۴ هزار و ۱۰۰ نفر نیز به این بیماری مبتلا شده اند. پیشتر نیز نماینده کنگان در مجلس اعلام کرده بود: «وضعیت سلامت کارگران در عسلویه و کنگان تکان دهنده است. بیماری کرونا جان بسیاری را گرفته و بسیاری دیگر را تهدید می‌کند. کوتاهی شرکت‌های پیمانکاری وزارت نفت در تامین امنیت و بهداشت محیط کار و همچنین شرایط کاری در سایت‌های نفتی و گازی دلیل مرگ و میر کارگران است. گزارش زیر روایت چند کارگر از سایت نفتی «تمبک» در فاز ۱۳ کنگان، در خصوص شرایط بهداشتی محیط کار و پروتکل‌های بهداشتی است.
خوابگاه‌های شلوغ
عبدالله که در سایت تمبک انباردار است می‌گوید: «کوچکترین پروتکل بهداشتی مرتبط با کرونا اینجا رعایت نمی‌شود. نه در مورد بهداشت و نه رعایت فاصله اجتماعی به عنوان مثال خوابگاه‌های کارگران بسیار شلوغ است در هر اتاق کوچک که تنها برای دو نفر جا دارد چهار کارگر و گاهی ۵ یا بیشتر زندگی می‌کنند، در چنین وضعیتی چطور می‌شود فاصله اجتماعی را رعایت کرد. شنیده ام که می‌گویند وضعیت تغذیه برای بالا بردن ایمنی بدن در برابر کرونا مهم است، کیفیت غذا اینجا بشدت پایین است به حدی که به سختی قابل خوردن است، من از وقتی اینجا آمده ام مشکل گوارشی پیدا کرده ام، نه سبزی همراه غذا هست و نه میوه»
سه ماه حقوق نگرفتیم، پول خرید ماسک هم نداریم
جعفر یکی دیگر از کارگران سایت تمبک است، با دلخوری می‌گوید: «سلامتی و جان ما برای پیمانکار کوچکترین اهمیتی ندارد. اینجا اثری از مراقبت‌های کرونایی نیست، نه الکل و ماده ضد عفونی کننده هست نه حتی ماسکی، اگر هم ماسک بدهند به قدری دیر دیر می‌دهند که رنگ ماسک تغییر می‌کند و سیاه می‌شود. دسشویی‌ها بشدت کثیف و حال بهم زن است حتی مایه دستشویی همیشه در دسترس نیست. خودمان هم نمی‌توانیم بخریم، چون پول نداریم. سه ماه است که حقوق نگرفته ایم، زن و بچه هایمان گرسنه هستند ما ۲۵ روز کار و ۵ روز تعطیلی هستیم، نمی‌دانیم با چه رویی به خانه هایمان برگردیم. اعتراض هم که می‌کنیم پیمانکار می‌گوید من تقصیری نداریم دولت به من پول نمی‌دهد که من به شما بدهم. به خدا که آرزویم این است که کرونا بگیرم و بمیرم تا راحت شوم از این زندگی نکبت بار.»
اتوبوس‌های ۵۰ نفری
حسین پوزخندی می‌زند و می‌گوید: «فاصله اجتماعی و پروتکل و این حرف‌ها اینجا مسخره اس؛ وقتی هر سرویس اتوبوس ۵۰ تا کارگر به هم چسپیده را حمل می‌کند. در سایت ما نزدیک به ۵۰۰ کارگر مشغول به کار هستند، سرویس‌های اتوبوس لب به لب پر از کارگر است، موقع زدن انگشت که وضعیت بدتر است، طوری بهم چسبیده ایم که صدای نفس کشیدن بقیه را میفهمیم، ماسک و دستکش و اینها که اصلا وجود ندارد، بار‌ها اعتراض کرده ایم، ولی چه فایده؛ وقتی اعتراض به ندادن ۴ ماه حقوق به جایی نمی‌رسد، ماسک و الکل که دیگر هیچ. سالن‌ها شلوغ و گرم است. وسایل سرمایشی یا نیست یا اگر هست خراب هستند و درست کار نمی‌کنند، زدن ماسک در این شرایط حتی اگر ماسکی در کار باشد سخت است. بچه‌های زیادی اینجا کرونا گرفتند. مخصوصا پیرمردها، باورتان می‌شود اینجا کارگر‌های پیری داریم که بالای ۷۰ سال سن دارند، یک ساعت طول می‌کشد پیاده از سایت پای سرویس بیایند، اینها بیشتر از بقیه در معرض خطر مرگ و میر با کرونا هستند.»
نه درمانگاهی، نه آزمایشی نه دکتری
محمد حسن در پاسخ سوالم می‌خندد و می‌گوید: «ای بابا مگر کسی کارگر را آدم حساب می‌کند! مرده یا زنده ما برای پیمان کار و دولت چه توفیری دارد؟ اینجا اگر بخواهی بمیری نه درمانگاه درست و حسابی هست و نه دکتری، درمانگاه که یک اتاق است که حتی قرص سردرد هم در آن پیدا نمی‌شود. با این وضع شما می‌پرسی آیا تست کرونا از ما می‌گیرند یا نه؟! نه نمی‌گیرند، خودما هم برای تست دادن مراجعه نمی‌کنیم، چون حتی پول خرید یک بسته قرص جوشان را هم نداریم چه برسد به تست‌های چندصدهزار تومانی کرونا، اینجا اگر کسی علائم هم داشته باشد تا جایی که بتواند پنهان می‌کند، چون اگر یک روز کار نکند گرسنه می‌ماند، اگر کسی حالش وخیم هم شد باید به خانه اش برگردد بهتر که شد دوباره سرکار بیاید. هیچ مساعده و کمکی هم برای هزینه‌های درمان دریافت نمی‌کنیم.»
تاثیر کرونا بر طبقه کارگر به صورت کلی بسیار تاسف برانگیز و مخرب بوده است، بیکاری هزاران نفر در بخش‌های غیر رسمی اقتصادی و به ویژه صنعت ساختمان، یکی از تبعات شیوع این بیماری بوده است. بر مبنای روایت‌های ذکر شد در این گزارش و وضعیتی که کارگران توصیف کردند نشان از آن دارد که این اثرگذاری بر کارگران بخش‌های رسمی اقتصاد کشور مانند صنعت نفت نیز بسیار مشهود و البته تکان دهنده بوده است.
