دیدارنیوز ـ سرویس اجتماعی: مدرسه‌ها در مهر امسال با بوی کرونا و در انبوهی از مخالفت‌ها و اظهارات ضد و نقیض مسئولین و همچنین نگرانی والدین افتتاح شد. فضای مدارس، حداقل مدارس دولتی، در روز‌های اول آغاز سال تحصیلی نشان می‌دهد که آشفتگی و سردرگمی‌ای که فرهنگیان و دانش آموزان در روز‌های قبل از مهر داشتند، به کلاس‌های درس و محیط آموزشی نیز منتقل شده است. در کنار فرهنگیان، والدین نیز نگران دشواری اجرای پروتکل‌های بهداشتی از جانب بچه‌ها در مدارس هستند. اما چاره‌ای جز فرستادن بچه‌ها به مدارس ندارند، زیرا مسئولین آموزش و پرورش به تاسی از سخنان رئیس جمهور اعلام کرده‌اند که اگر دانش آموزی در مدرسه حاضر نشود، مدرسه و آموزش و پرورش در قبال او مسئولیتی نداشته و حتی به منزله ترک تحصیل او خواهد بود.
بچه‌های ابتدایی و دشواری اجرای پروتکل‌های بهداشتی
شیوه اجرای پروتکل‌های بهداشتی در همه مدارس یکسان نیست. این مساله ارتباط نزدیکی با شهر و استان و همچنین مقطع تحصیلی دانش آموزان دارد. به عنوان مثال معلمی که در یکی از مدارس مقطع متوسطه در منطقه ۱۱ تهران تدریس می‌کند می‌گوید: «کلاس‌ها را شیفت بندی کرده‌ایم، در هر کلاس بیش از ۱۰ نفر حضور ندارد و سعی می‌کنیم فاصله اجتماعی رعایت شود، بچه‌ها همه ماسک و حتی شیلد دارند، البته بچه‌ها شیطنت می‌کنند و خیلی دوست دارند از زیر زدن ماسک در بروند، حیاط مدرسه هم شلوغ است و بچه‌ها در ارتباط نزدیک با هم هستند.»
معلمی که در مقطع ابتدایی در گچساران تدریس می‌کند، در خصوص تجربه خود از روز‌های اول سال تحصیلی می‌گوید: «کار دشوار است، بچه دبستانی که ماسک نمی‌زند؛ بیشتر وقت من هم به آموزش ضرورت استفاده از ماسک و شستن دست می‌گذرد، بچه‌ها شکایت می‌کنند که زیر ماسک خفه می‌شوند و نمی‌توانند نفس بکشند، مدام دستشان بالاست که خانم اجازه! می‌شود ماسکمان را دربیاوریم؟! در مورد استفاده از ضدعفونی کننده‌ها هم؛ تعداد کمی از بچه‌ها الکل و ژل دارند که همان‌ها هم فراموش می‌کنند از آن استفاده کنند، دستگاه‌های ضدعفونی کننده کف کفش هم در مدارس ما نیست. محیط مدرسه و کلاس‌ها هم ضدعفونی نمی‌شود. بچه‌ها بیرون از کلاس فاصله اجتماعی را رعایت نمی‌کنند و توضیح این ضرورت برای بچه اول دبستانی سخت است. آن‌ها در حیاط مدرسه بازی و دعوا می‌کنند و ماسک‌هایشان را نیز برمی‌دارند، مدیر هم مدام بلندگو به‌دست در حال فریاد زدن است. مشکل دیگر ما والدین هستند. بیشتر والدین نه خودشان پروتکل‌ها را رعایت می‌کنند و نه به بچه‌ها آموزش می‌دهند. تازه وضعیت مدرسه ما نسبت به سایر مدارس دولتی سطح شهر خیلی بهتر است. مدارس اصلا بودجه‌ای برای اجرایی کردن پروتکل‌های بهداشتی ندارند. بسیاری از مدیران هم نه همکاری می‌کنند و نه دغدغه‌ای دارند.»
اینجا نه آبی هست و نه ماسکی
معلمی که در شهر سرباز سیستان و بلوچستان تدریس می‌کند با پوزخند می‌گوید: «کدام پروتکل؟ کدام اصول بهداشتی؟ این‌ها اگر هم باشند در تهران و مدارس غیرانتفاعی پایتخت است، نه مدارس سیستان و بلوچستان که بسیاری از مدارس حتی آب برای خوردن ندارند، چه برسد به شستن مکرر دست. گفته‌اند که با تانکر هر روز آب می‌آوریم؛ اولا که نمی‌آورند، در ثانی، بچه‌ها را مگر می‌شود کنترل کرد؟ همه به سمت شیر آب هجوم می‌آورند و با کف دست هم آب می‌خورند. ماسک و الکل و ضدعفونی هم که دیگر شوخی است. دیروز و امروز رفتیم مدرسه، کمتر بچه‌ای ماسک داشت. مدیر اعلام کرده که از فردا هر کس ماسک ندارد مدرسه نیاید، صدای فریاد و شیون بچه‌ها بلند شده که آقا ما ماسک و الکل نداریم. همین تعدادی هم که ماسک دارند، ساعتی صدبار با دست کثیف ماسک را بالا و پایین می‌کنند. مساله دیگر گرمی هوا در استان‌هایی مانند سیستان و بلوچستان است، کولری که وجود ندارد، بچه‌ها زیر ماسک به قدری عرق می‌کنند که متوجه درس معلم نمی‌شوند. مدرسه ما شبانه‌روزی است، وضعیت در خوابگاه‌ها افتضاح است. به ما بخشنامه کرده‌اند که روی میز‌ها حتما باید سفره یکبار مصرف کشیده و سفره‌ها در پایان هر روز عوض شوند یا خوابگاه‌ها باید خلوت باشند، محصلین هم باید در ظرف‌های یکبار مصرف غذا بخورند. امکان اجرای حتی یک مورد از موارد گفته شده وجود ندارد. نه مدرسه بودجه دارد و نه خانواده‌ها توانی برای کمک کردن به مدرسه دارند.»
باید منتظر موج دیگر کرونا باشیم
معلمی که در دهدشت از استان کهگیلویه و بویراحمد تدریس می‌کند می‌گوید: «اینجا که از همان ابتدا کسی کرونا را جدی نمی‌گرفت. بسیاری از والدین، چون احساس خطر زیادی نمی‌کنند با کمال میل بچه‌ها را به مدرسه می‌فرستند تا از نق زدن و اذیت‌هایشان خلاص شوند. کلاس‌های ما شیفتی نیست و امکان برگزاری مجازی کلاس‌ها را هم نداریم، چون اینجا اساسا اینترنتی وجود ندارد. تعداد کمی از بچه‌ها ماسک دارند که آن هم عملا فایده‌ای ندارد، چون بند ماسک‌ها بر اثر استفاده زیاد سیاه شده است!
آموزش و پرورش هم بودجه‌ای برای خرید مواد ضدعفونی کننده در نظر نگرفته، ما خودمان یک دستگاه سمپاش کشاورزی آورده‌ایم و آن را با الکل و آب پر کرده‌ایم، این مقدار، اما برای مصرف یک یا دو روز است، بعدش چه؟ معلم و مدیر که نمی‌توانند مدام با هزینه شخصی خود الکل بخرند. موضوع دیگر، کنترل بچه است، مگر بچه را می‌توان کنترل کرد که در موقع زنگ تفریح یا استراحت، فاصله اجتماعی را رعایت کند. نمی‌دانم با این وضعیت سال تحصیلی چطور ادامه پیدا می‌کند. اصلا خودشان هم نمی‌دانند چکار می‌کنند! کارشان آزمون و خطاست، هر روز یک حرفی می‌زنند. تا قبل از افتتاح مدارس که اظهارات آقایان پر بود از ضد و نقیض و وعده و وعید.
هر وقتم که به مدیر می‌گفتیم چکار کنیم؟ بخشنامه را برای ما می‌فرستاد، اجرای بخشنامه که به این راحتی نیست! شرایط مدارس در مناطق استان کهگیلویه و بویراحمد و سیستان و بلوچستان و سایر نقاط محروم با تهران و شیراز و کلان شهر‌ها متفاوت است. حداقل باید بودجه‌ای برای اجرای پروتکل‌ها به این مدارس اختصاص می‌دادند. البته معاون سلامت تربیت بدنی گفته است که فلان میلیارد تومان در نظر گرفته‌اند، اما اینکه این بودجه تخصیص می‌یابد یا نه معلوم نیست. با ادامه این وضعیت معلوم نیست چه تعداد خانواده در ماه‌های آینده به کرونا مبتلا شوند.»
روایت‌های بالا نشان می‌دهد که به نظر ادعای دولت مبنی بر اینکه «فاصله‌ای بین جان و آموزش وجود ندارد» و گفته محسن حاجی میرزایی، وزیر آموزش و پرورش، مبنی بر رعایت سخت‌گیرانه ایمنی در مداس و رعایت پروتکل‌های بهداشتی، چندان محل اطمینان نیست. زیرا نه ستاد کرونا به اجرای پروتکل‌های بهداشتی در بسیاری از مدارس نظارتی دارد و نه آموزش و پرورش به‌رغم داشتن ماه‌ها فرصت، فکری برای تامین اعتبارات لازم جهت رفع مشکلات آموزش مجازی و حضوری در سال تحصیلی و به ویژه امکان اجرایی کردن پروتکل‌های بهداشتی کرده است.
