عباس عبدی: نسبت برخی تبلیغات دینی با پوستین وارونه‌

 

 

اصولا این نوع گرایش که از دین انتظار زنده کردن مرده یا درمان بیمار را دارد، محصول یک نگاه خاص به دین است که آن را ناشی از نوعی مواجهه با ترس و جهل می‌داند. پیامبر و ائمه (ع) نیز مثل همه مردم می‌خوردند و می‌پوشیدند و مریض می‌شدند و برای درمان اقدام می‌کردند و هیچ‌کدام هم بیشتر از سایرین عمر نکردند. آنچه پیش از انقلاب درباره اسلام گفته می‌شد، حول محور عدالت، مبارزه با ظلم و ستم، اخلاق و معنویت و... بود. آیه قرآن درباره هدف بعثت پیامبر اتمام مکارم اخلاق، روشن و بدون ابهام است. 

 

 

وجود مفهوم محوری عدالت در حکومت امام علی و رفتار امام حسین قابل خدشه نیست. آن نویسندگان اگر به مواردی از این نوع که خارق از عادت باشد، اشاره می‌کردند احتمالا با مخالفت مخاطبان خود مواجه می‌شدند. زیرا انسان امروز نیاز به درمان‌های این‌چنینی ندارد. روشن است که جامعه پیشرفته با اتکا به آموزه‌های علمی که آن نیز محصول اراده خداوند است آن قدر سلامت دارد که امید به زندگی مردم آن‌ها چند ده سال بیشتر از مردم کشور‌های دیگر است. آنچه که دین برای آن آمده است، اثبات خیالی موثر نبودن ویروس کرونا در جلسه روضه امام حسین (ع) نیست، چون این را به نحو دیگری و به صورت مطمئن می‌توان حل کرد. به علاوه در نهایت چنین نکاتی پذیرفته شود چه نتیجه‌ای دارد؟ 

 

 

اکنون از تصویر اسلام پیش از انقلاب با آن تعابیر و توصیف‌ها که همگی مکتوب و در دسترس است، کارمان رسیده به جایی که برای جلب نظر مردم انواع و اقسام اقدامات خارق از عادت جعلی را به عنوان سند حقانیت اسلام و ائمه ارایه می‌کنند. یکی می‌گوید، ویروس کرونا تحت فرمان امام حسین است، دیگری دست بریده را از سوی امام با خواندن یک سوره حمد به آرنج می‌چسباند، هر یک داستان‌های من‌درآوردی و مجعول را چنان با آب و تاب می‌گویند که گویی خودشان آنجا شاهد و ناظر رویداد و معجزه بوده‌اند.

 

 

این نحوه دفاع و معرفی دین، سطحی‌ترین است و نسبت آن با آنچه که صاحب‌نظران پیش از انقلاب از اسلام می‌گفتند، نسبت پشت و روی پوستین است. جالب‌تر اینکه آنان یک گام جلوتر هم گذاشته‌اند و برای توجیه وضعیت اسفبار فساد حاضر هستند، حکومت امام علی را زیر سوال ببرند و به غلط مدعی شوند که یک سوم نهج‌البلاغه درباره شکوه امام از فساد کارگزارانش است. دروغی آشکار؛ زیرا که جز چند جمله چیزی در این باره در نهج‌البلاغه نیست. به علاوه خب! اگر قرار باشد امام حاکم باشد و در جامعه همچنان فساد رواج داشته باشد، دیگر چه فرقی دارد که چه کسی حاکم باشد؟ اگر کسی نهج‌البلاغه را خوانده باشد و با جملات آن اندکی آشنا باشد چنین حرفی را نمی‌زند. کافی است که به جای تولید و انتشار لاطائلات بی‌پایه در رسانه رسمی، اولین خطبه امام علی پس از خلافت را شرح دهند تا معلوم شود که نسبت اسلام سال ۱۳۵۷ با آنچه امروز تبلیغ می‌شود همان پوستین وارونه‌ای است که ایشان پیش‌بینی کرده بود.

 

منبع: روزنامه اعتماد