شعارهای تند و حکایت درشکه‌چی ناصرالدین شاه

دیدارنیوز ـ اسفندیار عبداللهی: سردار و شهردار پیشین؛ رئیس مجلس یازدهم جناب محمدباقر قالیباف اخیرا گفت: "امروز تمام سران یک دل هستند تا با مقاومت فعال در مقابل آمریکا و اسرائیل بایستند".

برف سنگینی در حال باریدن بود. ناصرالدین شاه هوس درشکه سواری به سرش زد. دستور داد اتاقک درشکه را برایش گرم و منقل وافور شاهی را هم در آن مهیا سازند. آنگاه در حالی که دو سوگلی‌ِاش در دو طرف او نشسته بودند، در اتاقک گرم و نرم درشکه دستور حرکت داد. کمی که از تماشای برف و بوران بیرون و احساس گرمای مطبوع داخل کابین سرخوش شد، هوس بذله گویی به سرش زد و برای آنکه سوگلی‌هایش را بخنداند، با صدای بلند به پیرمرد درشکه چی که از شدت سرما می‌لرزید، گفت: "درشکه چی! به سرما بگو ناصرالدین شاه تره هم برایت خرد نمی‌کند!

درشکه‌چی بیچاره سکوت کرد! اندکی بعد ناصرالدین شاه دوباره سرخوشانه فریاد زد: درشکه چی! به سرما گفتی؟ درشکه چی که از سردی هوا نای حرف زدن نداشت پاسخ داد: بله قربان گفتم! فرمودند، خب چی گفت؟ درشکه چی گفت: سرما عرض کرد با حضرت اجل همایونی کاری ندارم، اما پدر تو یکی رو در می‌آورم!

سردار بزرگ جناب قالیباف، باید خدمت شما عرض کنم تحریم، گرما، سرما و زاغه نشینی، مستاجری، فلاکت و خانه خراب شدن مردم، محاصره اقتصادی کشور و منزوی شدن ایران در جهان واقعا برای شما مفهومی دارد؟  تهدید جنگی که سایه‌اش بر سر ایران است برای شما چه معنایی دارد؟ این تهدید تا آنجا احساس می‌شود و برای مردم جدی و نگران کننده است که اگر یک کپسول گاز در یکی از روستا‌های نطنز آتش بگیرد، مردم ابتدا و نا خودآگاه آن اتفاق را به عنوان حمله نظامی دشمن در نظر می‌گیرند.
 
برای من جای سوال دارد، نسبت مسئولین بلند پایه ما با ایران چیست و چرا در اقدامات، رفتار‌ها و تصمیماتشان جای ایران و منافع ملی خالی است و چرا به ایران به عنوان یک منبع برای پیاده کردن شعار‌ها و اهداف غیرملی می‌نگرند؟ آقای قالیباف ایران به هیچ وجه شرایط خوبی ندارد و این موضوع نه به احمدی‌نژاد مربوط است نه روحانی. اوضاع کنونی ایران، در همه ابعاد سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، محیط زیستی و اجتماعی نتیجه یک سیاست غلط و حاصل تعریف غلط‌تر  از منافع ملی است.
 
آقای قالیباف! کاش با هر بار مرگ بر آمریکا گفتن، سبد خانوار ایرانی پُرتر و سفره‌هاشان رنگین‌تر، تراز تجاری کشور مثبت‌تر و با هر بار مقاومت بیشتر ذخائر ارزی و پولی بانک مرکزی بیشتر می‌شد. کاش با آتش زدن پرچم دیگر کشورها، احترام ایران و ایرانی در جهان بیشتر می‌شد. ولی سردار کف گیر ما در همه حوزه‌ها به ته دیگ خورده و روزی هزار مرتبه هم گلویمان را با شعار‌های پوچ پاره کنیم و تمام فریادمان را بر سر آمریکا بزنیم، چیزی عوض نمی‌شود که نمی‌شود. چون حکمرانی خوب یک مفهوم است که شعار را نمی‌فهمد و تنها زبان عدد و رقم و نقشه راه را خوب می‌فهمد.
 
همین دیشب بود یک ویدئو سیاه و سفید از دهه ۷۰ میلادی می‌دیدم. در آن ویدئو یکی از مقامات نظامی ایران از شیخ نشین امارات بازدید می‌کند. شیخ امارات در یک بیابان خاکی، در مکانی که تا چشم کار می‌کند آبادی یا تمدنی مشاهده نمی‌شود با هیات و هیبتی آشفته در انتظار هواپیمای خصوصی ایرانی است که حامل یک مقام نظامی ایرانی است.

قصد تشریح محتویات ویدئو را ندارم، همینقدر عرض کنم که آهی از سر تاسف خوردم که ما را چه شده است؟ اگر امروز خود را با امثال امارات متحده مقایسه می‌کنیم، یک نتیجه حاصل می‌شود، که یک جای کار حکمرانی در کشور من می‌لنگد.

*روزنامه‌نگار