دیدارنیوز ـ رسول شکوهی: برای من و هم نسلان من تصاویر زیادی در کودکی نقش بسته است. تصاویری که هنوز هم برای ما زنده هستند. با برخی از آنها خوشحال می‌شویم و با برخی ناراحت. برخی برای ما حس غرور دارد و برخی شرمسارمان می‌کند. این تصویر می‌تواند یک شادی جمعی مثل گل خداداد عزیزی به استرالیا باشد یا یک سوگ ملی مانند زلزله بم. برای ما فرقی نمی‌کند که در چه سن و موقعیتی باشیم. هر بار که نام خداداد بیاید ذوق می‌کنیم و هر بار که چیزی به بم ربط پیدا می‌کند بغض.
اما یکی از تصویر‌های دوران کودکی ما ربطی به مرز‌های جغرافیایی کشور ندارد. این تصویر در جایی دیگر شکل گرفته است، ولی من و هم نسلانم از آن متاثر هستیم. فلسطین و جنایات رژیم اشغالگر قدس برای ما در این تصویر معنا می‌یابد. چون وقتی به جنایات هولناک این رژیم فکر می‌کنیم قطعا این تصویر در ذهنمان تداعی می‌شود. تصویر محمد الدُرِّه نوجوان ۱۲ ساله فلسطینی که تلاش‌های پدرش برای محافظت از او بی فایده ماند و در آغوش پدر به شهادت رسید.
سال سیاه ۲۰۰۰، نوار غزه منطقه «نتساریم»، ۳۰ سپتامبر، درگیری بین نیرو‌های فلسطینی و نیرو‌های دفاعی اسرائیل (IDF)، شهادت محمد و آسیب دیدگی شدید پدر. این‌ها کلیدواژه‌هایی است که برای توضیح این فاجعه می‌توان استفاده کرد. طلال ابورحمان تصویربردار عرب شبکه دو فرانسه (France۲) بود که محمد را جاودانه کرد و جنایات رژیم صهیونیستی را به گوش جهانیان رساند. هر چند که باز هم ابرقدرت‌های جهان، همان مسیر همیشگی خود را طی می‌کنند و زورشان بر همه چیز می‌چربد، اما تاثیر تکنولوژی و رسانه‌های جدید باعث شده که دیگر هر زورگویی به خود اجازه ندهد که هر کاری را انجام دهد و پاسخ ندهد. هر چند که اسرائیل بار‌ها تلاش کرد که این فیلم را جعلی و ساختگی عنوان کند و طلبکار نیز شد، اما تمام مراجع ذی صلاح، صحت این فیلم را تایید کردند.
امروز که در شبکه‌های اجتماعی با این فیلم و عکس روبرو شدم باورم نمی‌شد که ۱۹ سال از آن گذشته است. لحظاتی در تاریخ هستند که آدم‌ها باید انتخاب کنند. باید انتخاب کنند که کدام سمت می‌ایستند. در کودتای ۲۸ مرداد باید انتخاب کرد که کدام سمت می‌ایستیم. اگر جای درستی نایستیم روسیاه تاریخ خواهیم شد. در ۱۷ شهریور باید انتخاب کنیم که کدام سمت می‌ایستیم. در جنگ تحمیلی باید انتخاب کنیم که کدام سمت می‌ایستیم. در رابطه با فلسطین اشغالی نیز باید انتخاب کرد. در برخی موارد کار راحت‌تر است و در بسیاری از موارد کار سخت می‌شود. برخی موارد، «منافع» ما را از انتخاب درست دور می‌کند برخی موارد «ترس».
۱۹ سال از این فاجعه گذشته و من دیگر کودک نیستم. به سی سالگی نزدیک می‌شوم و در این مدت فجایع زیادی را دیده ام. محمد‌های زیادی در این کشور از دست رفته اند و جنایتی نیست که در کارنامه این رژیم وجود نداشته باشد. ابرقدرت‌هایی که داعیه حقوق بشر دارند سیاست سکوت را در پیش گرفته اند شاید حرف بزرگی باشد، ولی من تلاش می‌کنم که سمتی بایستم که محمد‌ها در تاریخ ایستاده اند. بعد‌ها اگر از من بپرسند که در رابطه با مساله فلسطین کجا ایستاده بودی به صراحت خواهم گفت که قطعا سمت یک دولت جعلی که با زر و زور و تزویر و جنایت در کشوری به نام فلسطین تاسیس شد و نتیجه‌ای جز فاجعه داشت نبودم. بعد هم عکس محمد الدره را نشان می‌دهم و می‌گویم که این یک نمونه از جنایات این رژیم بود. شما تصمیم تان چیست؟! کدام سمت ایستاده اید؟
آرمگاه محمد الدره در شهر بامکو
