مستندهایی که به نفع آیت‌الله خامنه‌ای نیست

دیدارنیوز - جعفر شیرعلی‌نیا در یادداشتی تلگرامی با عنوان “مستندهایی که به نفع آیت‌الله خامنه ای نیست” نوشت:

برخی می‌گفتند مردم آقای منتظری را رهبر می‌دانند و لازم نیست خبرگان مساله‌ای را که واضح است تصویب کنند. آقای خامنه‌ای گفت درست است اما: «آنچه قانونی است نظر خبرگان است… این حرف معنایش این است که ما مجلس خبرگان را به‌کلی از دور قانون‌گذاری خارج کنیم… در این دوره الحمدلله مردم حق را شناختند، فهمیدند، پیدا کردند حضرت آیت‌الله منتظری را، دوره‌های آینده چه؟»

آیت‌الله منتظری بنا بود به‌عنوان عالمی که اکثریت قاطع مردم به رهبری قبولش دارند تایید شود. برخی می‌گفتند شاید دیدگاه مردم این نباشد. آقای خامنه‌ای گفت این مطلب به‌قدری واضح است که اگر دیده نمی‌شود به دلیل وضوح زیاد است و گفت در شهرهای مختلف مردم آیت‌الله منتظری را «نفر دوم در نظام امامت» می‌دانند و توضیح داد این‌که برخی می‌گویند از روی شعارها نمی‌توان قضاوت کرد، درست است اما «کیفیت شعارها و گسترش شعارها در همه‌جای کشور» مانند شعار و احساسات مردم حدود یک سال قبل از پیروزی انقلاب به آیت‌الله خمینی است و احساس مردم مومن به آیت‌الله منتظری عینا همان احساسی است که به امام دارند.

انتخاب آیت‌الله منتظری برای رهبریِ پس از امام نتیجه‌ی بحث‌های زیادی بود که از تیر ۶۴ در مجلس خبرگان رهبری آغاز شد و آبان ۶۴ به نتیجه رسید. مذاکرات یازده جلسه‌ی خبرگان در سال ۶۴، در کتابی ۵۹۲ صفحه‌ای تدوین شده است.

‌اما در مستند «روایت رهبری» که در دفتر حفظ و نشر آثار آیت‌الله خامنه‌ای تهیه شده و شب‌های گذشته از تلویزیون پخش شد با وجود پرداختن به انتخاب آیت‌الله منتظری، به محتوای آن جلسات اشاره‌ای نشده است!

در مستند گفته می‌شود خبرگان برای انتخاب آیت‌الله منتظری «با امام مشورت نکردند.» و امام هم راضی نبوده و می‌خواسته جلوی این انتخاب را بگیرد. آیت‌الله منتظری شهریور ۶۴ نامه‌ای به خبرگان نوشت و با مطرح شدن نامش برای رهبری مخالفت کرد. در مستند گفته می‌شود پس از این نامه خیال امام راحت شده که خبرگان او را به رهبری انتخاب نمی‌کنند. در ادامه مستندسازان این پرسش را مطرح می‌کنند: «اگر این نامه خاطر امام را آسوده کرده بود، ‌چرا باز هم منتظری در جلسه‌ی خبرگان انتخاب شد؟» پرسشی که در ادامه‌ی مستند جوابی به آن داده نمی‌شود اما روایت به‌گونه‌ایست که گویا این انتخاب در آبان ۶۴ دستپخت هاشمی بوده است.

می‌توانستند با بررسی مشروح مذاکرات سال ۶۴ جواب این سوال را جستجو کنند اما از این گزارش ۵۹۲ صفحه‌ای چیزی در این مستند نمی‌بینید! مشروح مذاکرات نشان می‌دهد آیت‌الله منتظری نزد اغلب اعضای خبرگان چهره‌ای درخشان بوده و در این جلسات تمجیدهای فوق‌العاده‌ای از جایگاه علمی، سیاسی و انقلابی او شده است. اما وقتی بناست چهره‌ای منفی از آقای منتظری تصویر شود، تلاش برای انتخاب او به‌عنوان جانشین امام نیز فضیلتی ندارد و می‌تواند عملی ناپسند باشد.

مستند اشاره‌ای به نقش پررنگ آقای خامنه‌ای در انتخاب آقای منتظری ندارد؛ نکته‌ای که در مذاکرات آشکار است. حتی آقای خامنه‌ای درباره‌ی نامه‌ی مخالفت آیت‌الله منتظری می‌گوید: «یک شبهه، نامه‌ی خود آقای منتظری است… ایشان به مقتضای وظیفه‌ی اخلاقی‌شان و مقتضای سلامت نفسشان طبیعی است که چنین چیزی را بگویند.» او معتقد بود جدی بودن این نامه به معنی این نیست که اسمی را که مورد‌قبول همه است «از گردونه‌ی کار مجلس خارج کنیم و اساسی‌ترین وظیفه‌ی مجلس خبرگان را به فراموشی بگذاریم.»

آقای خامنه‌ای معتقد بود: «نمی‌شود که ما منتظر بمانیم یک حادثه‌ای خدای‌ناکرده پیش بیاید، در حالت انفعال، در حالت سرگیجه و اضطراب‌های ناشی از جو و احیانا در فشارهای خارجی که دنیا به ما تحمیل خواهد کرد بنشینیم [با] دستپاچگی یک فکری بکنیم.» و درست این است که «خبرگان با اعصاب سالم در هنگام فراغت و فرصت، آن‌وقتی که هیچ فشاری هم وجود ندارد در طی جلسات گوناگونی بنشیند و بر روی یک شخص به‌عنوان رهبر نظر بدهند.»

آیا دفتر رهبری به محتوای اين جلسات دسترسی نداشته؟ شاید سخنان مطرح‌شده در جلسات خواسته‌ی آن‌ها را تامین نمی‌كرده یا شاید دلیل دیگری که اگر صلاح بدانند می‌گویند.

زاویه‌ی دراماتیك ماجرا این‌جاست كه آقایان منتظری و خامنه‌ای منتخب اولین دوره‌ی مجلس خبرگانند و نمایندگانی كه آقای منتظری را سال ۶۴ انتخاب كردند چند سال بعد و در جلسه‌‌ی سال ۶۸ آقای خامنه‌ای را انتخاب كردند. آیا می‌توان یك انتخاب را كه در چندين جلسه به نتیجه رسیده بود، تا این حد زیر سوال برد و از انتخاب دیگر كه در یک جلسه‌ی چندساعته و در شرایط خاص انجام شده تمجید کرد؟

جدا از ضعف‌ها و اشتباهات تاریخیِ این مستند، این نوع روایت و زیرسوال بردن تصمیم مجلس خبرگان به نفع رهبری هم نیست.

نقل‌قول‌ها برگرفته از: مشروح مذاکرات مجلس خبرگان، دفتر انتشارات اسلامی، ص ۴۸۵، ۴۸۶، ۵۵۲، ۵۵۳٫