پیام صلح خیر، ولی پیام جنگ آری؟

دیدارنیوز _ احمد زیدآبادی*:

فؤاد ایزدی از اصولگرایانی که به عنوان "استاد روابط بین‌الملل" در دانشگاه تهران تدریس می‌کند ظاهراً در انتقاد از سردار باقری فرماندۀ ستاد کل نیرو‌های مسلح کشور گفته است: "آمریکایی و نیرو‌های منطقه باید از افراد نظامی ما بترسند. احساس آنها به نیروی نظامی ما باید این باشد که این سربازان حزب‌الهی هستند و ایدئولوژی دارند. این سربازان منتظر دستور فرمانده کل قوا هستند، تا بروند و آمریکایی را بکشند. نیروی نظامی ما نباید در این شرایط، پیام صلح بفرستد، اگر فردی نظامی احساس می‌کند که به ادبیات دیپلماتیک علاقه دارد، باید یونیفرم خود را درآورد و برود دیپلمات شود، قطعا آقای دکتر عراقچی هم به کمک نیاز دارد! نیروی نظامی ما نه باید در کار فرهنگی و مسائل اقتصادی اظهارنظر کند و نه در کار دیپلماتیک دخالت کند."

در واقع تنها حرف درست در اظهارات ایزدی همان جملۀ آخر یعنی ضرورتِ عدم دخالت نیروی نظامی در کار فرهنگی و اقتصادی و دیپلماتیک است. اما مگر وی واقعا چنین باوری دارد؟ اگر بگوید آری، پس چرا تاکنون از سردارانی که وظیفۀ ذاتی خود را دخالت در همۀ شئون کشور از جمله سیاست و اقتصاد و فرهنگ آن می‌دانند، کوچکترین انتقادی به عمل نیاورده است؟

گذشته از این، صدر و ذیل اظهارات ایزدی با هم در تناقض است. اگر یک فرماندۀ نظامی نباید پیام صلح دهد، به طریق اُولی پیام جنگ هم نباید بدهد! تصمیم در مورد جنگ و صلح هر دو ماهیت سیاسی دارد و در صلاحیت رهبران سیاسی است. نظامیان حق تصمیم‌گیری در این باره را ندارند. با این اوصاف، ایزدی با چه منطقی با پیام صلح نظامیان مخالف، اما با پیام جنگ آنها موافق است؟ هیچ منطقی ندارد. ظاهرا اشتیاق ایزدی به وارد کردن کشور به جنگ با آمریکا جایی برای "منطق" باقی نگذاشته است!

*فعال سیاسی و روزنامه‌نگار